Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε («είχε» και όχι «έχει»... ποιος το πιστεύει...) κάτι το αυθεντικό πάνω του.
09 Σεπτεμβρίου 2019Δεν ήταν δήθεν, δεν το έπαιζε κάποιος, άκουγε και συζήταγε, είχε φάση σαν άνθρωπος. Ηταν χύμα (με την καλή έννοια) και πολύ άνετος. Δίχως ανασφάλεια...
Και ήταν ο εύκολος στόχος. Για πολλούς. Ελεγες πως μισούσες τη μουσική του Μαχαιρίτσα και κέρδιζες πόντους στο χρηματιστήριο των ειδικών της μουσικής. Το πιο εύκολο πράγμα. Το δύσκολο σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα ήταν να υποστήριζες το αντίθετο. Ειδικά για όλους εμάς που είμαστε φαν της ξένης μουσικής.
Εμένα μου άρεσε ο Μαχαιρίτσας. Σπουδαίος τραγουδοποιός, από τους καλύτερους της γενιάς του. Μετράει πολλά μεγάλα τραγούδια. Σκεφτείτε πως διαλέξαμε 12 που είναι, όπως είπαμε, Α Εθνικής και θα μπορούσαμε να βάλουμε κι άλλα πολλά (δείτε τα και ακούστε τα ΕΔΩ). Του ίδιου επιπέδου. Πόσοι νομίζετε ότι το καταφέρνουν αυτό; Ελάχιστοι δημιουργοί στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Τελευταία φορά που τον είδα live, ήταν, με τον Νίκο Πορτοκάλογλου στο Γυάλινο. Το χειμώνα. Απλωσαν και οι δύο τα τραγούδια τους στη σκηνή και γέμισε ο κόσμος όλος.
Λυπάμαι που δεν τον (τους) είδα το καλοκαίρι. Δεν θα πήγαινα ούτε αύριο στο Ηρώδειο. Μου φαίνεται δεν πρέπει να χάνουμε τίποτε. Ούτε μέρα. Ούτε λεπτό. Ούτε στιγμή. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε ένα βλέμμα...
(Φωτογραφίες Jorgo Tsolakidis)
