Στο Νάσβιλ φτάσαμε Παρασκευή βράδυ αργά, οπότε δεν ήμασταν για πολλά. Κατεβήκαμε το βράδυ για ένα ποτό (δύο, τρία...) στο μπαρ του ξενοδοχείου γιατί από το πρωί είχαμε... περιοδεία στην πόλη.
18 Σεπτεμβρίου 2019Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ημέρα 3η και 4η: Βαλτιμόρη, Maryland
Ημέρα 5η και 6η: on the road για Νάσβιλ Τενεσί
Πριν σας πω οτιδήποτε, σημειώστε κάτι ενδιαφέρον μια και πολύ λόγος γίνεται αυτές τις μέρες για τα καύσιμα: στην Αμερική λοιπόν, το ένα γαλόνι βενζίνη κοστίζει 2 δολάρια περίπου. Το ένα γαλόνι είναι στα 4 λίτρα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ένα λίτρο βενζίνη στην Αμερική κάνει μισό ευρώ, το 1/3 από την Ελλάδα που είμαστε έξυπνοι και ωραίοι και με μεγάλους μισθούς. Σταματούσαμε στα βενζινάδικα, πήγαινα στο ταμείο και με 25-30 δολάρια γέμιζα το ρεζερβουάρ. Συγγνώμη για τη διακοπή, συνεχίζουμε.
Το Νάσβιλ λοιπόν είναι μία 100% μουσική πόλη. Με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Δηλαδή παντού έχει μουσική, από τις στάσεις των λεωφορείων μέχρι και τα συνεδριακά κέντρα. Ολα περιστρέφονται γύρω από τη μουσική. Ακόμα και τα νερά και οι μπίρες, τοπικά προϊόντα όπως βλέπετε στη φωτογραφία παρακάτω.
Αλλά υπάρχει και το κέντρο της πόλης που μοιάζει σαν ένα Φαληράκι, Λαγανάς στη Ζάκυνθο και Αγία Νάπα μαζί. Εξηγούμαι: παντού μπαρ, από το πρωί, με live μπάντες. Το ένα δίπλα στο άλλο. Με έξαλλο κοινό. Αμερικάνους και, κυρίως, Αμερικάνες. Ακούγεται ωραίο αλλά δεν είναι. Σκεφτείτε ένα Γκάζι βράδυ Σαββάτου αλλά στο ακόμα χειρότερο. Φεύγεις τρέχοντας...
Βέβαια εγώ είπα να το ζήσω, οπότε μπήκα ας πούμε στη 1 το μεσημέρι σε ένα μπαρ για μία μπύρα, για να δω ένα live από μία κάντρι μπάντα (φωτογραφία παρακάτω). Α, δεν σας το είπα: ήμασταν στην πόλη της κάντρι.
Ακούστε και το άλλο: ποτό δεν έπαιρνες αν δεν έδειχνες ταυτότητα ότι είσαι πάνω από 17 ετών. Αστείο, έτσι; Οπότε έβλεπες τύπους, Αμερικάνους, με μπότες, καπέλα και άσπρα μαλλιά να δείχνουν ταυτότητα για να πάρουν ένα ποτό. Γελάς γιατί είναι παράλογο... Πήγαμε σε ένα εστιατόριο κι ένας από εμάς ήπιε αναψυκτικό επειδή δεν είχε ταυτότητα και η γκαρσόνα δεν του έδινε ένα ποτήρι κρασί.
Νάσβιλ λοιπόν. Δύο μέρες μείναμε. Μέχρι και Κυριακή απόγευμα. Είναι πολλά για να σας τα πω. Εχει μουσείο για το Country Music Hall of Fame. Μουσείο για τον Johnny Cash. To Ryman Auditorium, ένας ιστορικός συναυλιακός χώρος - το Σάββατο βράδυ έπαιζε ο Bryan Ferry αλλά ήταν sold out για να πάμε.
Και φυσικά στο Νάσβιλ βρίσκεται και η Third Man Records, η δισκογραφική εταιρία του μεγάλου Jack White. Οπως σας είπα ήταν η πρώτη μας επίσκεψη πρωί πρωί του Σαββάτου. Ψωνίσαμε και διάφορα εννοείται, μπλούζες, cd, βιβλία κ.ά.
Το βράδυ είχε ντέρμπι εν τω μεταξύ, αμέρικαν φουτμπολ, στο γήπεδο που βλέπετε παρακάτω (αν και δεν φαίνεται πολύ καλά). Οπότε καταλαβαίνετε, γύριζαν διάφοροι στην πόλη με μπλούζες ομάδων (όχι της ΑΕΚ, άλλων...).
Η πόλη είναι κάπως έτσι, πάντως.
Την Κυριακή το μεσημέρι είδαμε κι ένα live: έπαιζε η Lillie Mae στο Grimey's παρουσιάζοντας το νέο της άλμπουμ. Δεν χρειάζεται να σας πω σε ποια δισκογραφική εταιρία ανήκει, έτσι; Οχι δεν ήταν ο Jack White εκεί, αν και το ελπίζαμε. Το Grimey's είναι το εναλλακτικό δισκάδικο της πόλης, στο ανατολικό Νάσβιλ, χιλιόμετρα μακριά από το τουριστικό κέντρο. Είναι και πολύ απλωμένη πόλη....
Μετά συνεχίσαμε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο πίνοντας μαργαρίτες. Και μετά πήγαμε στην... Ακρόπολη. Τι να κάνουν και οι Νασβιλ-ίτες; Αφού δεν έχουν ιστορία, αντέγραψαν τη δική μας και καμαρώνουν. Είναι, λένε, το μοναδικό αντίγραφο του Παρθενώνα παγκοσμίως. Τι ζούμε βρε φίλε...
Ήμασταν πλέον Κυριακή μεσημέρι. Ετοιμοι να ξεκινήσουμε για Μέμφις. Την πόλη της σόουλ και του Ελβις.
Από το επίκεντρο της κάντρι στο επίκεντρο της σόουλ μόλις 400 χιλιόμετρα δρόμος. Τίποτε...
Αν θέλετε πάντως να δείτε ποιο είναι το μεγαλύτερο αστέρι της κάντρι, σήμερα, ιδού, Kacey Musgraves. Της είχαν αφιερώσει ολόκληρο τμήμα στο μουσείο της κάντρι. Και όταν λέμε μουσείο μη νομίζετε τίποτε από αυτά τα συνηθισμένα, τα βαρετά. Μπαίνεις μέσα και μπαίνεις σε έναν ολόκληρο κόσμο, διαδραστικό. Μουσείο που το ζεις δηλαδή...
