Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο Γιώργος Μυζάλης γράφει στο loaded.gr με αφορμή το τραγούδι του «Μάνα» που ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας

Το τραγούδι που ακούσαμε στις αρχές της εβδομάδας, γράφτηκε λίγα χρόνια πριν και κυκλοφορεί με αφορμή την γιορτή της μητέρας την Κυριακή.

Ο Γιώργος Μυζάλης (μουσικολόγος, μουσικοκριτικός, δημοσιογράφος), μοιράζεται μαζί μας τις στιγμές δημιουργίας του τραγουδιού.

Η μάνα (μου).

«Έλειπε» ήδη δυο χρόνια. Κι είχαμε «ανοιχτούς λογαριασμούς». Ήταν 14 προς 15 Μαΐου 2015. Ώρα 2 το βράδυ. Εκείνη την περίοδο έγραφα στιχάκια σχεδόν καθημερινά. Κάθε βράδυ, για την ακρίβεια. Για να αντιμετωπίζω την αϋπνία μου, αλλά και να «λύνω τα θέματά μου».

Εκείνη τη νύχτα έγραψα αυτό εδώ το τραγούδι. Τους στίχους πρώτα. Λυτρώθηκα. Ευχαριστημένος, έσβησα το φως για να κοιμηθώ. «Αύριο – σκέφτηκα – θα στείλω αυτό το στίχο στο Δημήτρη (σ.σ. Σινάνογλου) και θα φτιάξουμε ένα ωραίο τραγούδι». Ήμουν ευχαριστημένος, αλλά παρέμενα άυπνος. Σκεφτόμουν ότι ένα τόσο προσωπικό στίχο, δεν μπορεί να τον αντιληφθεί άλλος ως το «βυθό» του. Σκεφτόμουν από τη μια αυτό, αλλά από την άλλη δεν είχα γράψει μουσική πολλά χρόνια πια. Από το λύκειο. Δεν το έκανα καλά.

Και η αυπνία καλά κρατούσε.

Σηκώθηκα. Πήγα στο άλλο δωμάτιο, πήρα μια ξεχαρβαλωμένη χαμηλόφωνη κλασική κιθαρούλα (που δεν έχω πια) και μέσα σε 20 λεπτά το τραγούδι ήταν έτοιμο. Γύρισα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα ύπνο γλυκό. Δεν πίστεψα ότι έκανα κάτι σπουδαίο ή σημαντικό. Σώθηκα, όμως, μέσα από αυτό. Με συγχώρεσε και τη συγχώρεσα. Με αγάπησε και πάλι από την αρχή και την αγάπησα κι εγώ, ανανεωμένος. Τα βρήκαμε. Για πέντε χρόνια, συναντιόμασταν συχνά: στα ακουστικά, στα τάστα της κιθάρας, στον υπολογιστή, άλλοτε με συγκίνηση, άλλοτε με λυγμούς, άλλοτε με παράπονο και πάντα με κατανόηση. 

Από την αρχή ήξερα ποιον ήθελα να το πει. Ήταν ο αγαπημένος της (και μου) τραγουδιστής. Το πως φτάσαμε να το πει και πως το είπε και τι σημαίνει για μένα είναι ιστοριάρα που δεν χωρά στις 300 λέξεις ενός ιντερνετικού κειμένου. Θα σας πω μόνο κάτι: δεν ήταν όσο δύσκολο φαντάζεστε, ούτε όσο χατιρικό, ενδεχομένως, νομίζετε. Ήταν καρμικό, ήταν μεταφυσικό, ήταν συνδετικό και συγκινητικό και πάνω από όλα: ήταν αυτό ακριβώς που επιθυμούσα με όλο μου το είναι. Για αυτό και δεν σκοπεύω ποτέ (μα ποτέ) να σταματήσω να ονειρεύομαι.

Κλείνοντας ετούτο το κείμενο, θέλω να πω ευχαριστώ: στο Γιώργο Νταλάρα που τραγούδησε το πρώτο μου τραγούδι με τόση ευαισθησία, «ανοιχτωσιά» και γενναιοδωρία και στον Κώστα Παρίσση που ήταν ο «από μηχανής θεός» αυτού του ονείρου (και ο τραγουδιστής του b-side μου που θα ακολουθήσει λίαν συντόμως).

Μάνα. Βγαίνεις.

Γιώργος Μυζάλης