Ακολουθήστε μας στο Google news
Πριν καν κοπάσει ο χαμός με τη συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα στην Athens Voice (παρά λίγο να επηράσει και την ισοτιμία ευρώ-δολάριο, ευτυχώς κάτι ειρωνίες κατά του Χρήστου Θηβαίου κρατήθηκαν μυστικές), ήρθε και αυτή του Μαχαιρίτσα στον Κανελλόπουλο για το Ποντίκι (την άλλη Πέμπτη περιμένουμε τον Δρογώση να «θάβει» τα Κίτρινα Ποδήλατα στη Lifo, τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!). OK. Είναι πλέον οριστικό. Όλοι εμείς που υποφέραμε με την δεκαπενταετή αυτοκρατορία του «έντεχνου» μπορούμε να πανηγυρίζουμε. Πέθανε τελεσίδικα. Και οι χθεσινοί υπουργοί, είναι οι νεκροθάφτες που μουρμουρίζουν πάνω από το κουφάρι... Λίγο θέλει να σκοντάψουν και να πέσουν μέσα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, διότι πάει να στηθεί διαπλοκή. Το έντεχνο υπήρξε. Και παραϋπήρξε. Παρότι όλοι πλέον αρνούνται πεισματικά την ύπαρξη του και κάνουν σαν μωρές παρθένες.... «έντεχνο; Ποιο έντεχνο; Δεν ανήκω εγώ σε κάτι τέτοιο; Όλη η μουσική είναι τέχνη; Ξέρεις εσύ κάτι άτεχνο; Εγώ παίζω αυτά που μου λέει η ψυχή μου». Και άλλα τέτοια φαιδρά, από λακέδες της τέχνης τους και της ψυχής τους.
Υπήρξε στον κοινωνικό προβληματισμό πρώτου επιπέδου (στο δεύτερο καίγεται το μυαλό) που εγκαινίασαν οι Κατσιμίχα. Στο σκυλάδικο καψουροτράγουδο που δεν απαιτεί λουλουδικό, που εφηύρε ο Κότσιρας. Στις μπουκωμένες λυγμικές ερμηνείες του Αλκίνοου και στα γεροντοερωτικά φοιτητοτράγουδα του Μαχαιρίτσα. Αποθεώθηκε στον κλεψιτυπικό αχταρμά του Πορτοκάλογλου και πέρασε στην αιωνιότητα με την λαϊκή ποίηση των Πυξ Λαξ, που απέδειξε ότι Γιακουμάτοι δεν υπάρχουν μόνο στην πολιτική. Μην κοιτάς τώρα που το υπερασπίζεται μόνο η παρατεταμένη εμμηνόπαυση της Αλεξίου. Όλοι αυτοί ζούσαν (και δυστυχώς... τραγουδούσαν κι όλας) ανάμεσα μας.
Οι «έντεχνοι» ξεκίνησαν ως μία άφυλη κάστα που δεν είχε τα κότσια και τις εμπειρίες, αλλά και τα κότσια να αποκτήσει τις εμπειρίες..., να παίξει λαϊκη μουσική. Στην πορεία συμπληρώθηκαν από ημιμαθείς του ροκ και από απατεωνίσκους που ξεπατίκωσαν τις δέκα καλύτερες στιγμές του Ιταλικού Τραγουδιού (σε μέθοδο για μη ιταλομαθείς). Δύο πενιές του Dylan, μια στιχουργική πατέντα του Fabrizio De Andre, βερμπαλισμός του Chris De Burgh και ρομαντζάδα αλά Lucio Batisti συγκρούστηκαν με ορμή στο μέταλο του Μιχάλη Μενιδιάτη και ενίοτε θεωρήθηκε σωστό να πασπαλιστούν με την ζαμάνφου αύρα του Ζαμπέτα, όταν βέβαια δεν υπερχείλισαν από τις σταγόνες που ξεχείλιζαν από τη σύριγγα του Σιδηρόπουλου.
Αυτό ήταν (και ελπίζουμε ότι δεν είναι πλέον) το έντεχνο. Ένα τεχνηέντως άτεχνο τσαλαβούτημα σε οτιδήποτε οικείο και προσπελάσιμο. Μία επί μακρόν επιτυχής προσπάθεια να καταγραφεί επιτέλους σε ικανές ποσότητες το ελληνικό A.O.R., χωρίς απαραίτητα να απευθύνεται μόνο σε ενήλικες. Η στιγμή κατά την οποία τραγούδησε για πρώτη φορά ο Βασίλης Καρράς την Πριγκιπέσσα σήμανε την αμετάκλητη εθνική μας μουσική συμφιλίωση.
Η μεγάλη τύχη των Έντεχνων ήταν (και για πολλούς ακόμη είναι...) ότι είχαν απέναντι τους πάντοτε κάτι πολύ χειρότερο. Είτε τον ΛΕ-ΠΑ, είτε τον Τριαντάφυλλο, είτε τον Ρουβά, είτε τον Σώτη Βολάνη. Αυτό τους βόλεψε και αυτό τους έφτιαξε. Στο λάκο με τα... κόπρανα, ότι κι αν ρίξεις θα επιπλέει και θα φαίνεται σαφώς ανώτερο. Μπροστά στην κάθε Πέγκυ Ζήνα, η έσχατη Παπαρολογία του Πλιάτσικα ασφαλώς και θα ακουστεί σαν δήθεν πολυσήμαντος χαμένος στίχος του Καρυωτάκη.
Με τούτα και με κείνα το λοιπόν, οι έντεχνοι το πήραν το παιχνίδι πάνω τους και τελικά έκαναν παιχνίδι μόνοι τους. Τόσο πολύ που ακόμη και οι πίστες θέλησαν να κάνουν τέχνη έντεχνη. Δεν είδες η Θεοδωρίδου που πήγε να βαρέσει πτώχευση στο πλευρό της Ρεμπούτσικα; Οι έντεχνες πίστες, με την έτοιμη δικαιολογία του κακού αφεντικού, έγιναν απροσπέλαστες, διότι αφού δεν θα τα δώσεις σε λουλούδια, δώστα κάπου τέλος πάντων. Και κάπως έτσι οι έντεχνοι κονόμησαν περισσότερο και από τους λαϊκούς. Διότι οι λαϊκοί είναι και ατίθασα παιδιά και πάντοτε τα τρώνε στα ζάρια, στις γκόμενες ή όπου άλλου θες. Ενώ οι έντεχνοι ξεκίνησαν ως βασανισμένοι φοιτητές και ξέροντας από ζόρια το έκαναν πάντοτε το κουμάντο τους και βρέθηκαν με αποθέματα καθώς μαθαίνουμε και από τους ίδιους.
Καλώς ή κακώς όμως, η κονόμα την σκοτώνει την τέχνη. Και μόλις η τέχνη σκοτώθηκε, άρχισε το αλληλοφάγωμα. Διότι πλέον ο συναγωνισμός είναι πόρτα- πόρτα. Δεν έχει να κάνει με το ποιος θα πουλήσει περισσότερους δίσκους από το υστέρημα του φοιτητή, ούτε με το ποιος θα είναι πρώτο όνομα στο φετινό river party (κάθε νομός και ποτάμι και αυτή η χώρα...). Έχει να κάνει με το ποιοι θα τσοντάρουν τα πενηντάρικα τους για να συμπληρώσουν τα του μπουκαλιού. Ποιοι θα πάνε στον Σταυρό του Νότου και ποιοι στον Σταυρό του Βορρά...
«Μας τα ζαλίσατε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου...» σου λέει ο Μαχαιρίτσας. Και έχει τα δίκια του. Εγώ πούλησα την ψυχή μου στον Νταλάρα (έχω αρχίσει να συμπαθώ τον Νταλάρα... όλους τους φτιάχνει και μετά του τη λένε κι όλας...τα λαμόγια) και αυτός στον Αγγελάκα; Γιατί να κερδίσει αυτός; «Ρηχός λυρισμός του Αλκίνου Ιωαννίδη...» διαμαρτύρεται ο Χ. Κατσιμίχας (και ο Π. να το έλεγε το ίδιο θα ήταν, και που τους ξεχωρίζεις τι έγινε...). Και έχει δυο φορές δίκιο. Αφού τον ρηχό λυρισμό τον είχανε ως σήμα κατατεθέν στο Υπουργειό Εμπορίου με το αδέρφι του.... Πώς έρχεται ο Κύπριος τώρα και τους τον προσβάλλει; Και είναι και μετανάστης ο Κύπριος εδώ που τα λέμε... Και είναι και πολλοί αυτοί οι Κύπριοι. Και ο Χατζηγιάννης με τον οποίον τα πρωτοέβαλε Κύπριος είναι. Δεν ξεχνούν!
Ο Μαχαιρίτσας φαίνεται ότι είναι παλιός στο κόλπου (για άλλη έκφραση πήγαινα, αλλά τέλος πάντων, που να πληρώνει τώρα ο Κανελλόπουλος...) και ξέρει καλά με ποιους πρέπει να τα βάλει. Ποιοι έρχονται κατά πάνω του να τον αφανίσουν και πρέπει πλέον να ανέχεται τα σκετσάκια του Ζουγανέλη για να βγαίνει το μεροκάματο. Ο Αγγελάκας του κλέβει το κοινό. Επομένως αυτουνού ο δίσκος πρέπει να είναι για πέταμα. Αυτός που ξεκίνησε από τα ροκ συγκροτήματα (όπως και ο Μαχαιρίτσας υποτίθεται- ωραίο αστείο και αυτό!) και τώρα πάει να απλωθεί πάντού. Κόφτε τον. Τουλάχιστον παραδέχεται ότι τα κόλπα με τον Βελιώτη δεν μπορεί να τα ακούσει. Πάλι καλά, διότι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν ο Γάτος ο Τούρκος με βιολοντσέλα.
Οι έντεχνοι απ’ όταν έγιναν κατεστημένο προφανώς είχαν αποκτήσει την πίστη ότι κανείς πλέον δεν θα τους ενοχλεί και κανείς δεν θα τους απειλεί. Ξαφνικά χάθηκε και η αυτοκρατορία του Δίφωνου, τους τη βγήκαν τα μουσικά reality και από την άλλη για πρώτη φορά η ανεξάρτητη μουσική δημιουργία βρήκε το δρόμο προς τη δημοσιότητα.
Έχουμε μια χρυσή ευκαιρία για να τους ξεφορτωθούμε μια και καλή. Ήδη κάτι ορφανά αγνώστου πατρός, αλλά πασίγνωστης μητρός, του τύπου Ζακ Στεφάνου, έχουν πάρει την άγουσα για τα αζήτητα και στη θέση τους σουλατσάρουν ο Μαραβέγιας και η Μόνικα. Ας τους ακολουθήσουν και οι φυσικοί τους ηγέτες προτού προλάβουν να αλληλοεξοντώσουν ο ένας τον άλλον, όπως ήδη έχουν ξεκινήσει να κάνουν, μες στην απόγνωση της αλλοτινής τους έμπνευσης. Δεν φαίνεται να τους έχει κανείς ανάγκη πια... και αμφιβάλλω και αν τους είχε και ποτέ δηλαδή...
Κοινωνικό μήνυμα τέλους: ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ετοιμάζεται να φορμάρει τους νέους Crosby, Stills, Nash & Young με μονάδες του τύπου η αφεντιά του, Πορτοκάλογλου, Περίδης, Ανδρέου.... οπότε όλα τα παραπάνω είναι άνευ νοήματος! Ε ρε... ντου που σας χρειάζεται μερικούς!
Πριν καν κοπάσει ο χαμός με τη συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα στην Athens Voice (παρά λίγο να επηράσει και την ισοτιμία ευρώ-δολάριο, ευτυχώς κάτι ειρωνίες κατά του Χρήστου Θηβαίου κρατήθηκαν μυστικές), ήρθε και αυτή του Μαχαιρίτσα στον Κανελλόπουλο για το Ποντίκι (την άλλη Πέμπτη περιμένουμε τον Δρογώση να «θάβει» τα Κίτρινα Ποδήλατα στη Lifo, τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!).
29 Μαρτίου 2010Ωδή στον εμφύλιο πόλεμου του εντέχνου...Πριν καν κοπάσει ο χαμός με τη συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα στην Athens Voice (παρά λίγο να επηράσει και την ισοτιμία ευρώ-δολάριο, ευτυχώς κάτι ειρωνίες κατά του Χρήστου Θηβαίου κρατήθηκαν μυστικές), ήρθε και αυτή του Μαχαιρίτσα στον Κανελλόπουλο για το Ποντίκι (την άλλη Πέμπτη περιμένουμε τον Δρογώση να «θάβει» τα Κίτρινα Ποδήλατα στη Lifo, τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!). OK. Είναι πλέον οριστικό. Όλοι εμείς που υποφέραμε με την δεκαπενταετή αυτοκρατορία του «έντεχνου» μπορούμε να πανηγυρίζουμε. Πέθανε τελεσίδικα. Και οι χθεσινοί υπουργοί, είναι οι νεκροθάφτες που μουρμουρίζουν πάνω από το κουφάρι... Λίγο θέλει να σκοντάψουν και να πέσουν μέσα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, διότι πάει να στηθεί διαπλοκή. Το έντεχνο υπήρξε. Και παραϋπήρξε. Παρότι όλοι πλέον αρνούνται πεισματικά την ύπαρξη του και κάνουν σαν μωρές παρθένες.... «έντεχνο; Ποιο έντεχνο; Δεν ανήκω εγώ σε κάτι τέτοιο; Όλη η μουσική είναι τέχνη; Ξέρεις εσύ κάτι άτεχνο; Εγώ παίζω αυτά που μου λέει η ψυχή μου». Και άλλα τέτοια φαιδρά, από λακέδες της τέχνης τους και της ψυχής τους. Υπήρξε στον κοινωνικό προβληματισμό πρώτου επιπέδου (στο δεύτερο καίγεται το μυαλό) που εγκαινίασαν οι Κατσιμίχα. Στο σκυλάδικο καψουροτράγουδο που δεν απαιτεί λουλουδικό, που εφηύρε ο Κότσιρας. Στις μπουκωμένες λυγμικές ερμηνείες του Αλκίνοου και στα γεροντοερωτικά φοιτητοτράγουδα του Μαχαιρίτσα. Αποθεώθηκε στον κλεψιτυπικό αχταρμά του Πορτοκάλογλου και πέρασε στην αιωνιότητα με την λαϊκή ποίηση των Πυξ Λαξ, που απέδειξε ότι Γιακουμάτοι δεν υπάρχουν μόνο στην πολιτική. Μην κοιτάς τώρα που το υπερασπίζεται μόνο η παρατεταμένη εμμηνόπαυση της Αλεξίου. Όλοι αυτοί ζούσαν (και δυστυχώς... τραγουδούσαν κι όλας) ανάμεσα μας.
Οι «έντεχνοι» ξεκίνησαν ως μία άφυλη κάστα που δεν είχε τα κότσια και τις εμπειρίες, αλλά και τα κότσια να αποκτήσει τις εμπειρίες..., να παίξει λαϊκη μουσική. Στην πορεία συμπληρώθηκαν από ημιμαθείς του ροκ και από απατεωνίσκους που ξεπατίκωσαν τις δέκα καλύτερες στιγμές του Ιταλικού Τραγουδιού (σε μέθοδο για μη ιταλομαθείς). Δύο πενιές του Dylan, μια στιχουργική πατέντα του Fabrizio De Andre, βερμπαλισμός του Chris De Burgh και ρομαντζάδα αλά Lucio Batisti συγκρούστηκαν με ορμή στο μέταλο του Μιχάλη Μενιδιάτη και ενίοτε θεωρήθηκε σωστό να πασπαλιστούν με την ζαμάνφου αύρα του Ζαμπέτα, όταν βέβαια δεν υπερχείλισαν από τις σταγόνες που ξεχείλιζαν από τη σύριγγα του Σιδηρόπουλου.Αυτό ήταν (και ελπίζουμε ότι δεν είναι πλέον) το έντεχνο. Ένα τεχνηέντως άτεχνο τσαλαβούτημα σε οτιδήποτε οικείο και προσπελάσιμο. Μία επί μακρόν επιτυχής προσπάθεια να καταγραφεί επιτέλους σε ικανές ποσότητες το ελληνικό A.O.R., χωρίς απαραίτητα να απευθύνεται μόνο σε ενήλικες. Η στιγμή κατά την οποία τραγούδησε για πρώτη φορά ο Βασίλης Καρράς την Πριγκιπέσσα σήμανε την αμετάκλητη εθνική μας μουσική συμφιλίωση.
Η μεγάλη τύχη των Έντεχνων ήταν (και για πολλούς ακόμη είναι...) ότι είχαν απέναντι τους πάντοτε κάτι πολύ χειρότερο. Είτε τον ΛΕ-ΠΑ, είτε τον Τριαντάφυλλο, είτε τον Ρουβά, είτε τον Σώτη Βολάνη. Αυτό τους βόλεψε και αυτό τους έφτιαξε. Στο λάκο με τα... κόπρανα, ότι κι αν ρίξεις θα επιπλέει και θα φαίνεται σαφώς ανώτερο. Μπροστά στην κάθε Πέγκυ Ζήνα, η έσχατη Παπαρολογία του Πλιάτσικα ασφαλώς και θα ακουστεί σαν δήθεν πολυσήμαντος χαμένος στίχος του Καρυωτάκη.
Με τούτα και με κείνα το λοιπόν, οι έντεχνοι το πήραν το παιχνίδι πάνω τους και τελικά έκαναν παιχνίδι μόνοι τους. Τόσο πολύ που ακόμη και οι πίστες θέλησαν να κάνουν τέχνη έντεχνη. Δεν είδες η Θεοδωρίδου που πήγε να βαρέσει πτώχευση στο πλευρό της Ρεμπούτσικα; Οι έντεχνες πίστες, με την έτοιμη δικαιολογία του κακού αφεντικού, έγιναν απροσπέλαστες, διότι αφού δεν θα τα δώσεις σε λουλούδια, δώστα κάπου τέλος πάντων. Και κάπως έτσι οι έντεχνοι κονόμησαν περισσότερο και από τους λαϊκούς. Διότι οι λαϊκοί είναι και ατίθασα παιδιά και πάντοτε τα τρώνε στα ζάρια, στις γκόμενες ή όπου άλλου θες. Ενώ οι έντεχνοι ξεκίνησαν ως βασανισμένοι φοιτητές και ξέροντας από ζόρια το έκαναν πάντοτε το κουμάντο τους και βρέθηκαν με αποθέματα καθώς μαθαίνουμε και από τους ίδιους.
Καλώς ή κακώς όμως, η κονόμα την σκοτώνει την τέχνη. Και μόλις η τέχνη σκοτώθηκε, άρχισε το αλληλοφάγωμα. Διότι πλέον ο συναγωνισμός είναι πόρτα- πόρτα. Δεν έχει να κάνει με το ποιος θα πουλήσει περισσότερους δίσκους από το υστέρημα του φοιτητή, ούτε με το ποιος θα είναι πρώτο όνομα στο φετινό river party (κάθε νομός και ποτάμι και αυτή η χώρα...). Έχει να κάνει με το ποιοι θα τσοντάρουν τα πενηντάρικα τους για να συμπληρώσουν τα του μπουκαλιού. Ποιοι θα πάνε στον Σταυρό του Νότου και ποιοι στον Σταυρό του Βορρά...
«Μας τα ζαλίσατε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου...» σου λέει ο Μαχαιρίτσας. Και έχει τα δίκια του. Εγώ πούλησα την ψυχή μου στον Νταλάρα (έχω αρχίσει να συμπαθώ τον Νταλάρα... όλους τους φτιάχνει και μετά του τη λένε κι όλας...τα λαμόγια) και αυτός στον Αγγελάκα; Γιατί να κερδίσει αυτός; «Ρηχός λυρισμός του Αλκίνου Ιωαννίδη...» διαμαρτύρεται ο Χ. Κατσιμίχας (και ο Π. να το έλεγε το ίδιο θα ήταν, και που τους ξεχωρίζεις τι έγινε...). Και έχει δυο φορές δίκιο. Αφού τον ρηχό λυρισμό τον είχανε ως σήμα κατατεθέν στο Υπουργειό Εμπορίου με το αδέρφι του.... Πώς έρχεται ο Κύπριος τώρα και τους τον προσβάλλει; Και είναι και μετανάστης ο Κύπριος εδώ που τα λέμε... Και είναι και πολλοί αυτοί οι Κύπριοι. Και ο Χατζηγιάννης με τον οποίον τα πρωτοέβαλε Κύπριος είναι. Δεν ξεχνούν!Ο Μαχαιρίτσας φαίνεται ότι είναι παλιός στο κόλπου (για άλλη έκφραση πήγαινα, αλλά τέλος πάντων, που να πληρώνει τώρα ο Κανελλόπουλος...) και ξέρει καλά με ποιους πρέπει να τα βάλει. Ποιοι έρχονται κατά πάνω του να τον αφανίσουν και πρέπει πλέον να ανέχεται τα σκετσάκια του Ζουγανέλη για να βγαίνει το μεροκάματο. Ο Αγγελάκας του κλέβει το κοινό. Επομένως αυτουνού ο δίσκος πρέπει να είναι για πέταμα. Αυτός που ξεκίνησε από τα ροκ συγκροτήματα (όπως και ο Μαχαιρίτσας υποτίθεται- ωραίο αστείο και αυτό!) και τώρα πάει να απλωθεί πάντού. Κόφτε τον. Τουλάχιστον παραδέχεται ότι τα κόλπα με τον Βελιώτη δεν μπορεί να τα ακούσει. Πάλι καλά, διότι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν ο Γάτος ο Τούρκος με βιολοντσέλα.
Οι έντεχνοι απ’ όταν έγιναν κατεστημένο προφανώς είχαν αποκτήσει την πίστη ότι κανείς πλέον δεν θα τους ενοχλεί και κανείς δεν θα τους απειλεί. Ξαφνικά χάθηκε και η αυτοκρατορία του Δίφωνου, τους τη βγήκαν τα μουσικά reality και από την άλλη για πρώτη φορά η ανεξάρτητη μουσική δημιουργία βρήκε το δρόμο προς τη δημοσιότητα.
Έχουμε μια χρυσή ευκαιρία για να τους ξεφορτωθούμε μια και καλή. Ήδη κάτι ορφανά αγνώστου πατρός, αλλά πασίγνωστης μητρός, του τύπου Ζακ Στεφάνου, έχουν πάρει την άγουσα για τα αζήτητα και στη θέση τους σουλατσάρουν ο Μαραβέγιας και η Μόνικα. Ας τους ακολουθήσουν και οι φυσικοί τους ηγέτες προτού προλάβουν να αλληλοεξοντώσουν ο ένας τον άλλον, όπως ήδη έχουν ξεκινήσει να κάνουν, μες στην απόγνωση της αλλοτινής τους έμπνευσης. Δεν φαίνεται να τους έχει κανείς ανάγκη πια... και αμφιβάλλω και αν τους είχε και ποτέ δηλαδή...Κοινωνικό μήνυμα τέλους: ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ετοιμάζεται να φορμάρει τους νέους Crosby, Stills, Nash & Young με μονάδες του τύπου η αφεντιά του, Πορτοκάλογλου, Περίδης, Ανδρέου.... οπότε όλα τα παραπάνω είναι άνευ νοήματος! Ε ρε... ντου που σας χρειάζεται μερικούς!
