Ακολουθήστε μας στο Google news
- Κανείς δεν ξεμπερδεύει τόσο εύκολα με το indie βέβαια... Καλά τα ντάμπστεπ και τα χάλι γκάλι, στο peak της ευρωπαϊκής οικονομικής μελαγχολίας όμως, το Synch φέρνει τους Radiohead των κατατρεγμένων για να αποδείξει ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Δεν ‘πα να φωνάζουν και να οδύρονται οι πειραματικοί, οι χορευτικοί και οι φρησταηλάδες (που πολλά μας τα ‘παν τελευταία). Οι post νεορομαντικοί GET WELL SOON είναι η πρωτεύουσα αιτία για το φετινό διήμερο στην Τεχνόπολη. Το Vexations έχει καπαρώσει ήδη θέση στις δεκάδες της χρονιάς και το timing είναι σαν να βλέπεις τους Belle & Sebastian την περίοδο που κυκλοφόρησαν το If You ‘re Feeling Sinister. O Konstantin Gropper καλείται να αναμετρήσει την πένθιμη διάθεση του με τον θερινό αττικό ουρανό και για λίγη ώρα να ξεχάσουμε έννοιες όπως το sampling και τα beats per minute. To indie κοινό θα πάρει την εκδίκηση του και θα αποδείξει ότι όσο και αν έχει έρθει το μέλλον, δύσκολα θα ξεμπερδέψουμε με το παρελθόν.
- Την ώρα που θα ανέβουν στη σκηνή οι HOT CHIP όμως, η θάλασσα θα ανοίξει στα δύο και τα αντίπαλα στρατόπεδα προς στιγμήν θα ζήσουν ενωμένα τη σύζευξη της pop σοφίας με την ηλεκτρονική αποχαλίνωση. Σε ημέρες κρίσης οι Hot Chip αποτελούν ιδανική επιλογή. Καθώς ξεσηκώνουν από παντού και μάλιστα χωρίς να το κρύβουν ή να ντρέπονται για αυτό, στο τέλος σου αφήνουν την αίσθηση ότι έχεις δει περισσότερα από ένα συγκροτήματα. Αν είμαστε τυχεροί, ο Alexis Taylor θα μας καταθέσει και live την άποψη του στο Temptation των New Order. Αν τυχόν είστε hipster (αηδίες) θεωρούμε ότι δίνετε 6 ευρώ για τους Hot Chip και 3.5 για τους Get Well Soon. Aν τυχόν είστε χίππυς, παρακαλούμε πλυθείτε πριν έρθετε στη συναυλία. Έτσι κι αλλιώς στη ζούλα μπήκατε.
- Παραπέρα, υπάρχει μια θεωρία συνομωσίας που θέλει μυστικά κέντρα αποφάσεων να προωθούν τη δημιουργία νέων σχημάτων ανάλογα με τις ανάγκες των κατά τόπους φεστιβάλ. Κάπως έτσι οι The Pains Of Being Pure At Heart δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες του Primavera Sound και οι FUCK BUTTONS για αυτές του Synch. Κάπου διάβασα μια περιγραφή του ήχου τους ως free indie jazz κι αυτό όχι μόνο τους κολακεύει, αλλά περισσότερο τους προκαλεί, ειδικά πάνω στη σκηνή. Τι περισσότερο;
- Αυτά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι τα μεγάλα ονόματα ενός φεστιβάλ, που δείχνει τεχνηέντως να απεχθάνεται τα μεγάλα ονόματα (άντε βάζω και την PEACHES/ Νατάσα Γερασιμίδου RIP). Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Ανυποψίαστα ήρθε πέρσι ο Mulatu Astatke και σε λιγότερο από ένα χρόνο επέστρεψε για ένα μεγαλειώδες μεμονωμένο sold out σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στο μεσοδιάστημα αποθεώθηκε από κάθε μουσικό περιοδικό του πλανήτη που φροντίζει να αφουγκράζεται το μέλλον από το παρελθόν.
- Το να στήσεις ένα μουσικό φεστιβάλ χωρίς μεγάλα ονόματα, είναι απόλυτα ριψοκίνδυνο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και έξω. Οι «φίλοι» μας του Primavera Sound παραδέχτηκαν σε πρόσφατη συνομιλία μας ότι χωρίς την στήριξη κοινού από το εξωτερικό (και των Ελλήνων βεβαίως βεβαίως...) ένα φεστιβάλ που πρώτο του μέλημα ΔΕΝ είναι πως θα ανεβάσει σε μία από τις σκηνές του τους Killers, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
- Πριν από καμία δεκαετία είχαμε φύγει από Θεσσαλονίκη για το Dissonanze στην καρδιά της Ρώμης, με τον Kid 606 και τους Dat Politics να είναι τα μεγάλα ονόματα της διοργάνωσης, πίσω από τον James Lavelle βέβαια που τότε γύρναγε μονάχος με μια τσάντα δίσκους. Φέτος θυμήθηκα τη σελίδα του με δέκα χρόνια καθυστέρηση και παρότι πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα διαφημισμένα φεστιβάλ της Ευρώπης, μπορείς ακόμη να ακούσεις τον Richie Hawtin να παριστάνει τον Plastikman, αλλά και το δίδυμο Gonjasufi- Gaslamp Killer (που ονειρικά θα απογείωνε το φετινό Synch).
- Όπως και το Synch, έτσι και το ιταλικό Dissonanze φροντίζει να διατηρεί ενδιαφέροντα προφεστιβαλικά event, όπως διαλέξεις, σεμινάρια, εκθέσεις και εν γένει εξωσυναυλιακές δραστηριότητες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφορούν τη μουσική. Μάλιστα στο σχετικό ενημερωτικό mail βλέπω ότι το σεμινάριο περί mastering που ήταν προγραμματισμένο για την 21/5 είχε εξαντληθεί από νωρίς. Περίεργο... είχα την εντύπωση ότι η έννοια του mastering είναι άγνωστη στην Ελλάδα (και πράγματι το 80 % της εγχώριας παραγωγής την αγνοεί και όταν δεν την αγνοεί, την «σκοτώνει»).
- Με αφορμή το άλμπουμ ΣΩΜΑ, των Ανισέγκου/ Ατζακά, με συμμετοχές Σιγανίδη, Γιαννάτου κ.α. (περισσότερα εδώ) ανακάλυψα ότι κάπου στο Πήλιο λειτουργεί το Μουσικό Χωριό, μια οργανωμένη προσπάθεια για να καταστεί η μουσική δημιουργία, σε μία εκ των πλέον σημαντικών διαστάσεων αυτής –τον αυτοσχεδιασμό- βιωμένη καθημερινότητα και όχι εγκυκλοπαιδικό απολίθωμα που αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση. Όσοι τυχόν εντυπωσιάζονται από τις εξορμήσεις της Soul Jazz Records στην Αϊτή και στην .... Κουάλα Λουμπούρ, μπορούν να κοιτάξουν και λίγο πιο δίπλα.
- Τα παραδείγματα δεν είναι πολλά, αλλά είναι πλέον αρκετά. Στη Θεσσαλονίκη, που σε κάθε περίπτωση την τελευταία τριετία έχει επανέλθει συναυλιακά μετά από έναν σοκαριστικό λήθαργο, υπάρχει και το παράδειγμα του Πρώτου Ορόφου, που πέρασε πρόσφατα και από τις σελίδες του Wire. Ανεπιτυχώς βέβαια παρουσιάστηκε εκεί ως δήθεν η μοναδική προσπάθεια δημιουργίας σε μία πόλη «συντηρητικών και φοβικών», αυτές τις υπερβολές όμως τις συναντάμε συχνά και δεν μας κάνουν εντύπωση πλέον. O Protos Orofos στην Ολυμπίου Διαμαντή (σε μία περιοχή που είναι δυο βήματα πριν την καταστροφή από την επέλαση της Βαριάς Νύχτας της πόλης) αυτοπροσδιορίζεται ως εργαστήριο διαδραστικών εφαρμογών και έχει φιλοξενήσει ουκ ολίγες ενδιαφέρουσες μουσικές, κύρια στον χώρο του ηλεκτρονικού πειραματισμού. Αποτελεί προσπάθεια μείζονος ενδιαφέροντος και ήσσονος hype για αυτό και θεωρώ άκυρο τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε σχεδόν μονολιθικά στο Wire. Υπήρξε και σχετική απάντηση στο αμέσως επόμενο τεύχος του περιοδικού, από δημιουργό της πόλης εκτός Πρώτου Ορόφου, που δείχνει ότι τα διαχωριστικά αποτελούν αγαπημένη μας συνήθεια, είτε στο γήπεδο πάμε, είτε πάμε να ακούσουμε λούπες και συχνότητες! Για πληροφορίες www.protosorofos.gr , έχετε το νου σας και για τις κυκλοφορίες του Ορόφου που κατά καιρούς περνάν από χέρι σε χέρι.
- Τέλος σε όλη αυτή την προσπάθεια να αποδείξω ότι το Synch Festival δεν είναι κάτι εξωτικό, αλλά η κορυφή πολλών ανθρώπων που ψάχνουν τη μουσική πέρα από τις ουρές για το μαγικό χαρτάκι των U2 και τις χαρακιές στον τοίχο για να μετράνε παρουσίες στους James, θα αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που στο παρελθόν πέρασε και από το Synch. Ο Λεωνίδας Σέγκας ή άλλιως L-Sega, με την N-trop Recordings, το σχήμα των Joalz που φέτος κυκλοφόρησε το καλύτερο ελληνικό άλμπουμ μέχρι στιγμής (Monkshood) και την ακριβοθώρητη άποψη του για τα όρια εμπορικότητας και πειραματισμού στα οποία καθοδηγεί τους ακολουθητές του ο ηλεκτρονικός ήχος.... σχεδόν σε αφήνει άφωνο όταν συνειδητοποιείς ότι παραμένει εκτός κυκλωμάτων –εναλλακτικών, mainstream και οτιδήποτε άλλο- απλά και μόνο επειδή έχει καταφέρει να δημιουργήσει δικά του απολύτως υγιή κυκλώματα. Σύντροφος του Felizol και του Boy μεταξύ άλλων και μέγας διδάσκαλος του tech sound στην ημεδαπή!
- Αφού λοιπόν επιστρέψουμε σώοι, αβλαβείς, άθικτοι και υγιείς από τις κιθάρες του Primavera Sound, για να επανέλθουμε με ομαλό τρόπο στην πραγματικότητα θα έχουμε ακόμη περισσότερους Γερμανούς να μας περιμένουν στη γωνία: Με τις περικοπές στο δημόσιο της Γερμανίας, που πάντα ήταν μπροστά από μας, ο δικός μας άνθρωπος Blixa Bargeld αποφάσισε να παραιτηθεί από τη ΔΕΚΟ των Bad Seeds και καθώς είναι καταδεκτικός άνθρωπος συμπληρώνει τα τελευταία ένσημα μαζί με τους μαθητές του. Εν προκειμένω με τον «πολύ» Alva Noto. Γυρνάνε τον χρόνο πίσω στην εποχή που η αυτοσχεδιαστική καταστροφή οδηγούσε τη συνείδηση των Neubauten, χωρίς να ξέρουν όμως ότι στη γωνία τους περιμένoυν Έλληνες παλαιοβιομηχανικοί μουσικοκριτικοί για να τους κατακεραυνώσει ως ασυνείδητους παγαμπόντηδες. Όλα αυτά στην πιο πολυαναμενόμενη εμφάνιση του φετινού Synch Festival για τον υπογράφοντα, στο διήμερο της 4ης και 5ης Ιουνίου.
- Διότι πάνω από όλα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι η γκρίνια και το παράπονο υπήρξε ανέκαθεν κινητήριος μοχλός της ανεξάρτητης μουσικής δημιουργίας. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια που λένε.
- Ραντεβού κάτω από το δεξί ηχείο, όπως κάθε χρόνο
Υ.Γ. Η στήλη εδώ και κανά μήνα απέχει από τα ραδιοφωνικά δρώμενα, καθότι το ερώτημα παραμένει ακόμη το ίδιο: υπάρχουν ροκ ραδιόφωνα; Ροκ, ροκ, ραουκ εντ νο ρολ!
Καθώς έχουμε μπει όλοι σε μια λογική μπακάλικης καθημερινότητας, κάπου έχει πάρει το αυτί μου ότι με τα 65 ευρώ του διημέρου του Synch για φέτος δίνεις περί τα 2,1 ευρώ ανά όνομα που εμφανίζεται. Τρομερό value for money δηλαδή! Εγώ μπορώ να δώσω 25 ευρώ στον Matt Eliott και τα υπόλοιπα να τα μοιραστούν όπως να’ ναι οι υπόλοιποι;
24 Μαΐου 2010- Για μία ακόμη χρονιά το λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι διοργανωτές έχουν κάνει τα πάντα ώστε το Synch να είναι και πάλι το μοναδικό- εγχώριο συναυλιακό happening που δημιουργεί στον Έλληνα μουσικόφιλο την ευχάριστη αγωνία του να μην ξέρει σε ποια σκηνή να πάει και τί να προτιμήσει να δει. Το ακούγαμε, αλλά δεν το είχαμε νιώσει. Καθώς το βιώνουμε αισθανόμαστε περίεργα. Εκεί που παραδοσιακά σκότωνες την ώρα σου την ώρα που εμφανίζονταν οι UNKLE, τώρα είσαι υποχρεωμένος να διαλέξεις ανάμεσα στον Matt Eliott και τους Fuck Buttons. Αν είναι δυνατόν, απαράδεκτα πράγματα! Κάποιοι δεν το αντέχουν και αποχωρούν θολωμένοι!- Κανείς δεν ξεμπερδεύει τόσο εύκολα με το indie βέβαια... Καλά τα ντάμπστεπ και τα χάλι γκάλι, στο peak της ευρωπαϊκής οικονομικής μελαγχολίας όμως, το Synch φέρνει τους Radiohead των κατατρεγμένων για να αποδείξει ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Δεν ‘πα να φωνάζουν και να οδύρονται οι πειραματικοί, οι χορευτικοί και οι φρησταηλάδες (που πολλά μας τα ‘παν τελευταία). Οι post νεορομαντικοί GET WELL SOON είναι η πρωτεύουσα αιτία για το φετινό διήμερο στην Τεχνόπολη. Το Vexations έχει καπαρώσει ήδη θέση στις δεκάδες της χρονιάς και το timing είναι σαν να βλέπεις τους Belle & Sebastian την περίοδο που κυκλοφόρησαν το If You ‘re Feeling Sinister. O Konstantin Gropper καλείται να αναμετρήσει την πένθιμη διάθεση του με τον θερινό αττικό ουρανό και για λίγη ώρα να ξεχάσουμε έννοιες όπως το sampling και τα beats per minute. To indie κοινό θα πάρει την εκδίκηση του και θα αποδείξει ότι όσο και αν έχει έρθει το μέλλον, δύσκολα θα ξεμπερδέψουμε με το παρελθόν. - Την ώρα που θα ανέβουν στη σκηνή οι HOT CHIP όμως, η θάλασσα θα ανοίξει στα δύο και τα αντίπαλα στρατόπεδα προς στιγμήν θα ζήσουν ενωμένα τη σύζευξη της pop σοφίας με την ηλεκτρονική αποχαλίνωση. Σε ημέρες κρίσης οι Hot Chip αποτελούν ιδανική επιλογή. Καθώς ξεσηκώνουν από παντού και μάλιστα χωρίς να το κρύβουν ή να ντρέπονται για αυτό, στο τέλος σου αφήνουν την αίσθηση ότι έχεις δει περισσότερα από ένα συγκροτήματα. Αν είμαστε τυχεροί, ο Alexis Taylor θα μας καταθέσει και live την άποψη του στο Temptation των New Order. Αν τυχόν είστε hipster (αηδίες) θεωρούμε ότι δίνετε 6 ευρώ για τους Hot Chip και 3.5 για τους Get Well Soon. Aν τυχόν είστε χίππυς, παρακαλούμε πλυθείτε πριν έρθετε στη συναυλία. Έτσι κι αλλιώς στη ζούλα μπήκατε.
- Παραπέρα, υπάρχει μια θεωρία συνομωσίας που θέλει μυστικά κέντρα αποφάσεων να προωθούν τη δημιουργία νέων σχημάτων ανάλογα με τις ανάγκες των κατά τόπους φεστιβάλ. Κάπως έτσι οι The Pains Of Being Pure At Heart δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες του Primavera Sound και οι FUCK BUTTONS για αυτές του Synch. Κάπου διάβασα μια περιγραφή του ήχου τους ως free indie jazz κι αυτό όχι μόνο τους κολακεύει, αλλά περισσότερο τους προκαλεί, ειδικά πάνω στη σκηνή. Τι περισσότερο;- Αυτά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι τα μεγάλα ονόματα ενός φεστιβάλ, που δείχνει τεχνηέντως να απεχθάνεται τα μεγάλα ονόματα (άντε βάζω και την PEACHES/ Νατάσα Γερασιμίδου RIP). Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Ανυποψίαστα ήρθε πέρσι ο Mulatu Astatke και σε λιγότερο από ένα χρόνο επέστρεψε για ένα μεγαλειώδες μεμονωμένο sold out σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στο μεσοδιάστημα αποθεώθηκε από κάθε μουσικό περιοδικό του πλανήτη που φροντίζει να αφουγκράζεται το μέλλον από το παρελθόν.
- Το να στήσεις ένα μουσικό φεστιβάλ χωρίς μεγάλα ονόματα, είναι απόλυτα ριψοκίνδυνο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και έξω. Οι «φίλοι» μας του Primavera Sound παραδέχτηκαν σε πρόσφατη συνομιλία μας ότι χωρίς την στήριξη κοινού από το εξωτερικό (και των Ελλήνων βεβαίως βεβαίως...) ένα φεστιβάλ που πρώτο του μέλημα ΔΕΝ είναι πως θα ανεβάσει σε μία από τις σκηνές του τους Killers, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
- Πριν από καμία δεκαετία είχαμε φύγει από Θεσσαλονίκη για το Dissonanze στην καρδιά της Ρώμης, με τον Kid 606 και τους Dat Politics να είναι τα μεγάλα ονόματα της διοργάνωσης, πίσω από τον James Lavelle βέβαια που τότε γύρναγε μονάχος με μια τσάντα δίσκους. Φέτος θυμήθηκα τη σελίδα του με δέκα χρόνια καθυστέρηση και παρότι πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα διαφημισμένα φεστιβάλ της Ευρώπης, μπορείς ακόμη να ακούσεις τον Richie Hawtin να παριστάνει τον Plastikman, αλλά και το δίδυμο Gonjasufi- Gaslamp Killer (που ονειρικά θα απογείωνε το φετινό Synch).- Όπως και το Synch, έτσι και το ιταλικό Dissonanze φροντίζει να διατηρεί ενδιαφέροντα προφεστιβαλικά event, όπως διαλέξεις, σεμινάρια, εκθέσεις και εν γένει εξωσυναυλιακές δραστηριότητες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφορούν τη μουσική. Μάλιστα στο σχετικό ενημερωτικό mail βλέπω ότι το σεμινάριο περί mastering που ήταν προγραμματισμένο για την 21/5 είχε εξαντληθεί από νωρίς. Περίεργο... είχα την εντύπωση ότι η έννοια του mastering είναι άγνωστη στην Ελλάδα (και πράγματι το 80 % της εγχώριας παραγωγής την αγνοεί και όταν δεν την αγνοεί, την «σκοτώνει»).
- Με αφορμή το άλμπουμ ΣΩΜΑ, των Ανισέγκου/ Ατζακά, με συμμετοχές Σιγανίδη, Γιαννάτου κ.α. (περισσότερα εδώ) ανακάλυψα ότι κάπου στο Πήλιο λειτουργεί το Μουσικό Χωριό, μια οργανωμένη προσπάθεια για να καταστεί η μουσική δημιουργία, σε μία εκ των πλέον σημαντικών διαστάσεων αυτής –τον αυτοσχεδιασμό- βιωμένη καθημερινότητα και όχι εγκυκλοπαιδικό απολίθωμα που αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση. Όσοι τυχόν εντυπωσιάζονται από τις εξορμήσεις της Soul Jazz Records στην Αϊτή και στην .... Κουάλα Λουμπούρ, μπορούν να κοιτάξουν και λίγο πιο δίπλα.
- Τα παραδείγματα δεν είναι πολλά, αλλά είναι πλέον αρκετά. Στη Θεσσαλονίκη, που σε κάθε περίπτωση την τελευταία τριετία έχει επανέλθει συναυλιακά μετά από έναν σοκαριστικό λήθαργο, υπάρχει και το παράδειγμα του Πρώτου Ορόφου, που πέρασε πρόσφατα και από τις σελίδες του Wire. Ανεπιτυχώς βέβαια παρουσιάστηκε εκεί ως δήθεν η μοναδική προσπάθεια δημιουργίας σε μία πόλη «συντηρητικών και φοβικών», αυτές τις υπερβολές όμως τις συναντάμε συχνά και δεν μας κάνουν εντύπωση πλέον. O Protos Orofos στην Ολυμπίου Διαμαντή (σε μία περιοχή που είναι δυο βήματα πριν την καταστροφή από την επέλαση της Βαριάς Νύχτας της πόλης) αυτοπροσδιορίζεται ως εργαστήριο διαδραστικών εφαρμογών και έχει φιλοξενήσει ουκ ολίγες ενδιαφέρουσες μουσικές, κύρια στον χώρο του ηλεκτρονικού πειραματισμού. Αποτελεί προσπάθεια μείζονος ενδιαφέροντος και ήσσονος hype για αυτό και θεωρώ άκυρο τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε σχεδόν μονολιθικά στο Wire. Υπήρξε και σχετική απάντηση στο αμέσως επόμενο τεύχος του περιοδικού, από δημιουργό της πόλης εκτός Πρώτου Ορόφου, που δείχνει ότι τα διαχωριστικά αποτελούν αγαπημένη μας συνήθεια, είτε στο γήπεδο πάμε, είτε πάμε να ακούσουμε λούπες και συχνότητες! Για πληροφορίες www.protosorofos.gr , έχετε το νου σας και για τις κυκλοφορίες του Ορόφου που κατά καιρούς περνάν από χέρι σε χέρι.
- Τέλος σε όλη αυτή την προσπάθεια να αποδείξω ότι το Synch Festival δεν είναι κάτι εξωτικό, αλλά η κορυφή πολλών ανθρώπων που ψάχνουν τη μουσική πέρα από τις ουρές για το μαγικό χαρτάκι των U2 και τις χαρακιές στον τοίχο για να μετράνε παρουσίες στους James, θα αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που στο παρελθόν πέρασε και από το Synch. Ο Λεωνίδας Σέγκας ή άλλιως L-Sega, με την N-trop Recordings, το σχήμα των Joalz που φέτος κυκλοφόρησε το καλύτερο ελληνικό άλμπουμ μέχρι στιγμής (Monkshood) και την ακριβοθώρητη άποψη του για τα όρια εμπορικότητας και πειραματισμού στα οποία καθοδηγεί τους ακολουθητές του ο ηλεκτρονικός ήχος.... σχεδόν σε αφήνει άφωνο όταν συνειδητοποιείς ότι παραμένει εκτός κυκλωμάτων –εναλλακτικών, mainstream και οτιδήποτε άλλο- απλά και μόνο επειδή έχει καταφέρει να δημιουργήσει δικά του απολύτως υγιή κυκλώματα. Σύντροφος του Felizol και του Boy μεταξύ άλλων και μέγας διδάσκαλος του tech sound στην ημεδαπή!- Αφού λοιπόν επιστρέψουμε σώοι, αβλαβείς, άθικτοι και υγιείς από τις κιθάρες του Primavera Sound, για να επανέλθουμε με ομαλό τρόπο στην πραγματικότητα θα έχουμε ακόμη περισσότερους Γερμανούς να μας περιμένουν στη γωνία: Με τις περικοπές στο δημόσιο της Γερμανίας, που πάντα ήταν μπροστά από μας, ο δικός μας άνθρωπος Blixa Bargeld αποφάσισε να παραιτηθεί από τη ΔΕΚΟ των Bad Seeds και καθώς είναι καταδεκτικός άνθρωπος συμπληρώνει τα τελευταία ένσημα μαζί με τους μαθητές του. Εν προκειμένω με τον «πολύ» Alva Noto. Γυρνάνε τον χρόνο πίσω στην εποχή που η αυτοσχεδιαστική καταστροφή οδηγούσε τη συνείδηση των Neubauten, χωρίς να ξέρουν όμως ότι στη γωνία τους περιμένoυν Έλληνες παλαιοβιομηχανικοί μουσικοκριτικοί για να τους κατακεραυνώσει ως ασυνείδητους παγαμπόντηδες. Όλα αυτά στην πιο πολυαναμενόμενη εμφάνιση του φετινού Synch Festival για τον υπογράφοντα, στο διήμερο της 4ης και 5ης Ιουνίου.
- Διότι πάνω από όλα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι η γκρίνια και το παράπονο υπήρξε ανέκαθεν κινητήριος μοχλός της ανεξάρτητης μουσικής δημιουργίας. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια που λένε.
- Ραντεβού κάτω από το δεξί ηχείο, όπως κάθε χρόνο
Υ.Γ. Η στήλη εδώ και κανά μήνα απέχει από τα ραδιοφωνικά δρώμενα, καθότι το ερώτημα παραμένει ακόμη το ίδιο: υπάρχουν ροκ ραδιόφωνα; Ροκ, ροκ, ραουκ εντ νο ρολ!
