Ακολουθήστε μας στο Google news
- Αν το δεις από μία πλευρά , ίσως και δικαίως. Η επιχείρηση «88.5» ήταν από καιρό μια χρεωκοπημένη υπόθεση. Χρέη προς τρίτους, οφειλές προς και το δημόσιο, αδυναμία κεντρικής διαχείρισης και ένα εμπορικό προϊόν που εδώ και πολλά χρόνια αδυνατούσε να χειριστεί και να διαπραγματευτεί την όποια αξία του. Έρμαιο στα χέρια αδυναμίας διοίκησης, αλλότριων επιχειρηματικών επιλογών που συνδέθηκαν άρρηκτα με την τύχη του, ακόμη και φιλότιμων προσπαθειών επιβίωσης, που όμως τελικά συνετέλεσαν στο να μην αποφευχθεί η τελική καταστροφή. Τί το δακρύβρεχτο και τί το ρομαντικό υπάρχει σε όλα αυτά; Εκτός από τον 88.5 τους τελευταίους μήνες έκλεισαν στη Θεσσαλονίκη δύο μεγάλες τεχνικές εταιρείες, πέντε- έξι μικρομεσαίες βιοτεχνίες και ποιος ξέρεις πόσα μικρομάγαζα. Και στο κάτω κάτω ο 88.5 εδώ και αρκετά χρόνια δεν απασχολούσε κατ’ ουσίαν κανέναν εργαζόμενο. Ούτε καν στοιχειωδώς κάποιον τεχνικό για να ελέγχει και να συντηρεί τις κεραίες του. Και αν τον απασχολούσε, μπορεί και να τον είχε «φεσωμένο». Πριν δυο χρόνια περίπου το σήμα του σταθμού είχε εξαφανιστεί και πάλι, λόγω αδυναμίας πληρωμής των λογαριασμών της ΔΕΗ. Μήπως τελικά ήταν «πάρεργο» η λειτουργία του;
- Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Και κυρίως δεν ήταν πάντα έτσι. Η ειδοποιός διαφορά του 88.5 σε σχέση με ραδιόφωνα εξίσου θρυλικά στη φήμη και ίσως και καλύτερα στο πρόγραμμα, την ιστορία και τους παραγωγούς που κατά το παρελθόν φιλοξένησαν, είναι ότι σε όλη την περίοδο της ακμής του (που ήταν και μακρά και ενίοτε ουσιαστική) δεν υπήρξε τμήμα κανενός επιχειρηματικού ομίλου, πολύ περισσότερο παρακλάδι κάποιου ομίλου των media, παιχνίδι και εργαλείο κάποιου μιντιάρχη κ.λ.π. Συνδέθηκε με τον Μύλο και με τους επιχειρηματίες γύρω από αυτόν, όταν το βασικό τους moto ήταν ότι για τις δραστηριότητες τους ΔΕΝ λαμβάνουν και ΔΕΝ γουστάρουν να λάβουν κανενός είδους κρατική επιχορήγηση ή άλλου είδους βοήθεια. Όταν άρχισαν τα πάρε- δώσε, φέρε πίσω , ξανά-πάρε του Μύλου, άρχισαν τα προβλήματα και του σταθμού, που ήταν κατά κάποιο τρόπο άρρηκτα συνδεδεμένος με την τύχη του. Όταν τελικά ήρθαν αλλού και από αλλού οι επιχορηγήσεις, ο 88.5 ήταν πια εκτός του παιχνιδιού. Όταν κάποιοι οραματίζονταν πλέον το πώς θα σώσουν ολόκληρη την πόλη, ο σταθμός είχε από καιρό απωλέσει κάθε ευκαιρία σωτηρίας.
- Χρέη του Μύλου φορτώθηκαν στον σταθμό ή χρέη του σταθμού φορτώθηκαν στον Μύλο; Θα ακούσετε διάφορες και διαφορετικές απόψεις. Το σίγουρο είναι ότι από τότε που η ομάδα Στεφανίδη παρέδωσε τον Μύλο και έπαυσε να ασχολείται με τον 88.5, κατ’ ουσίαν δεν υπήρξε «άσπρη μέρα», παρά μόνο ημίλευκες εκλάμψεις.
- Να διευκρινησω ακόμη ότι ποτέ δεν θεώρησα τον 88.5 ένα σπουδαίο ραδιόφωνο. Μπορούσε και έπρεπε πάντοτε να είναι πολύ καλύτερος, από ότι συνολικά υπήρξε. Πάντοτε είχε πολύ καλές στιγμές, από ένα σημείο και μετά ήταν ουσιαστικός στις μουσικές του επιλογές και ενίοτε ευτύχησε να φιλοξενήσει και μερικούς πολύ αξιόλογους παραγωγούς. Η κοινή πορεία με τον Μύλο συνέδεσε τον σταθμό ίσως και ασυνείδητα με το πιο ζωντανό κομμάτι στην ιστορία της συναυλιακής Θεσσαλονίκης, που μάλλον ποτέ δεν θα το ξαναζήσουμε.
- Για έναν καιρό υπήρχε η αίσθηση ότι ο σταθμός λαχάνιαζε πίσω από τα ονόματα που ερχόνταν για συναυλίες στον Μύλο. Πολύ γρήγορα χτυπήθηκε από την ασθένεια «να ακουστούμε στα καφέ», «να είμαστε ευχάριστοι», «όχι πολλά λόγια, όχι πολύ ροκ», «όχι ενοχλητική μουσική για τον μέσο ακροατή». Από διάφορους κατά καιρούς διευθυντές προγράμματος και υπεύθυνους έχουμε ακούσει τις μύριες όσες σαχλαμάρες γύρω από το ότι το ροκ δεν έχει θέση στο ραδιόφωνο, οι κιθάρες δεν έχουν μέλλον και άλλα πολλά εμπριμέ.
- Περιέργως, η περίοδος κατά την οποία υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος ήταν ο θέσει αντισυμβατικός στις επιλογές του Ντίνος Σαδίκης (ΕΝ ΠΛΩ κλπ ), ο 88.5 είχε πάρει –μουσικά τουλάχιστον- μία εντελώς συμβατική μουσική κάτω βόλτα, με easy listening και nu jazz electronica άκακη και άψυχη. Τότε στήναμε και προσπαθούσαμε να εδραιώσουμε το Mic.Gr και ο κάθε υπεύθυνος του 88.5 μας είχε αποκλείσει με όποιο τρόπο μπορούσε. Σαν να τον ενοχλούσαμε ένα πράμα... Όλα αυτά στο πέρασμα των χρόνων στοίχισαν στο προφίλ και την αξιοπιστία του σταθμού. Δεν ερχόμαστε σήμερα να καθαγιάσουμε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, που κατά καιρούς είχαμε συνειδητά επιλέξει να απομακρύνουμε από τις μνήμες του ραδιοφώνου μας, γιατί πολύ απλά επέλεγε να ποντάρει μόνο στο προφανές και το ευπρόβλεπτο.
- Πριν από τρία- τέσσερα χρόνια, μου είχε τηλεφωνήσει ο φίλος Δαυίδ, ή άλλως Dave B. Μαζί με εμένα και σε ακόμη 15-20 τουλάχιστον ανθρώπους από τη Θεσσαλονίκη, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ασχολούνται με τη μουσική, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τις συναυλίες κλπ Είχα να κάνω ραδιόφωνο σχεδόν 7-8 χρόνια και ανέλαβα εκπομπή για λογαριασμό του Mic.gr. Μαζί με εμένα ιδιοκτήτες δισκογραφικών, promoters, DJ της πόλης κ.α. . Όλοι απολύτως αφιλοκερδώς και όλοι υποσχόμενοι να τρέξουμε να βρούμε χορηγούς για να μπορέσει να επιβιώσει ο σταθμός. Στην πορεία και πολύ σύντομα ο Δαυίδ εξαφανίστηκε. Έκτοτε δεν έχουμε μιλήσει. Τυχαία τον έχω δει σε κάποιο Synch νομίζω. Από την αρχή του είχα πει τις αντιρρήσεις μου για το θέμα της αυτοδιαχείρισης και άκουσα τις αντιρρήσεις του για τα ζητήματα του χρηματοδότη, που είναι η πληγή του ραδιοφώνου κλπ Την αυτοδιαχείριση τελικά την άφησε πάνω μας και εγώ προσωπικά ούτε καν την επιδίωξα ποτέ.
- Οι περισσότεροι από όσους είχε καλέσει, μείναμε τελικά και ασχοληθήκαμε επί μακρόν. Κάναμε εκπομπές κατά βάση αξιόλογες, υπό την έννοια του ότι όλοι ασχολούμασταν, ψάχναμε, ψαχνόμασταν, κυνηγούσαμε χορηγούς, εκδηλώσεις, πάρτυ, χορηγίες σε συναυλίες, ό,τι τέλος πάντων μπορεί να αποκαταστήσει το όνομα και τη φήμη ενός σταθμού. Είχα μάλιστα εκπλαγεί από το δυνατό brandname που είχε τελικά στην πόλη το όνομα και το σήμα του 88.5. Οι χορηγοί και οι διαφημίσεις από ένα σημείο και μετά έρχονταν και μας έβρισκαν (ΟΚ, ήταν και πολύ χαμηλές οι τιμές...), οι συναυλίες μας προτιμούσαν από τον μοδάτο και φραγκάτο Republic... υπήρχε μία ζωντάνια, μια κίνηση, το όλο πράγμα δεν θύμιζε σε τίποτε τη μιζέρια ενός χρεωκοπημένου σταθμού. Παρότι το στούντιο ήτανε πάντα βρώμικο και η φοβερή κονσόλα αιωνίως «κόλλαγε» (κονσολάρα όμως.... παραδοσιακή, όχι της «σειράς» μεικτάκια με μισό κανάλι).
- Τελικά το όλο πράγμα κατέρρευσε. Από τους 20 ανθρώπους, ζήτημα να έμειναν δύο.... τα καθημερινά οικονομικά προβλήματα έγιναν ασφυκτικά. Επανήλθε και πάλι ο σταθμός στην εποχή ενός υπολογιστή που παίζει μόνος του σε μία άκρη πίσω από τον Μύλο... και περιέργως παίζει ακόμη καλή μουσική.
- Πριν από κανά δυο μήνες, ο Στέφανος ο Τσιτσόπουλος (από τους παλιούς στον 88.5 και πλέον γνωστός από την Athens Voice και το Soul, με αγεφύρωτες διαφωνίες να μας χωρίζουν και κατά καιρούς να έχουμε ανταλλάξει διάφορα) με πήρε τηλέφωνο και τελικά συναντηθήκαμε για να μου εξηγήσει το μεγάλο κόλπο της επιστροφής του 88.5... κολλητά με το επώνυμο Soul Stereo... υπό την αιγίδα και της Athens Voice και με σχετικές συμφωνίες με όλους τους εμπλεκόμενους, που διαχειρίζονται την όποια τύχη του σταθμού. Όχι μόνο εμένα. Πολλοί ακόμη δέχτηκαν τηλεφωνήματα και προτάσεις για να συμμετάσχουν στον νέο 88.5. Δεν έφερα αντίρρηση, έχοντας πάντοτε την γκάβλα ενός ραδιοφώνου που θα λειτουργεί όπως κρίνουν οι παραγωγοί του και μόνον βάσει αυτού.
- Νομίζω ότι ως νεκροφιλικό αστείο κυκλοφόρησε και μία είδηση και σχετική ανακοίνωση για ένα πάρτυ θερινό στον Αρμενιστή με μουσική από όλους τους παραγωγούς του 88.5/ Soul Stereo... την ίδια ώρα που ο σταθμός πέθαινε και ενώ αυτή τη φορά παραμένει κατά πολύ αμφίβολο το κατά πόσο πρόκειται να αναστηθεί και πάλι. Φυσικά και ο Στ. Τσιτσόπουλος ποτέ δεν μου τηλεφώνησε να με ενημερώσει σχετικά με το σχέδιο που ναυάγησε, πως ναυάγησε, γιατί και αν πρόκειται να ξαναβγεί στην επιφάνεια της θάλασσας. Και από ότι θυμάμαι δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα μια τέτοιου είδους συμπεριφορά. Και από ότι θυμάμαι, δεν το θυμάμαι μόνον εγώ αυτό.
- Ας είμαστε όλοι λίγο πιο προσεχτικοί το λοιπόν. Στα όσα λέμε, κάνουμε, διαδίδουμε και πανηγυρικά φωνάζουμε προς κάθε κατεύθυνση. Κάπως έτσι όχι μόνο η υπόθεση 88.5, αλλά και γενικότερα η υπόθεση μουσικό ραδιόφωνο έχει καταντήσει μια ανυπόληπτη ιστορία...
Εις μνήμην 88.5...
18 Ιουνίου 2010Θα μπορούσα να στήσω διάφορους (μελο)δραματικούς προλόγους του στυλ «το νέο το είχα πληροφορηθεί από καιρό, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω», ... «καθώς πλησίασα προς τη Θεσσαλονίκη, συντονίστηκα στη γνωστή συχνότητα και άκουσα μόνο παρεμβολές γειτονικών λαϊκότροπων σταθμών να προσπαθούν να την πολιορκήσουν» κ.λ.π. τέτοια δακρύβρεχτα. Η κατάσταση όμως δεν είναι καθόλου δακρύβρεχτη. Ο 88.5 μετά από δύο και πλέον δεκαετίες εξαφανίστηκε από την μπάντα των FM της πόλης και απ’ ότι διαπιστώνω κανείς δεν έκλαψε και πολύ περισσότερο (σχεδόν) κανείς δεν έγραψε καν τίποτε σχετικά με αυτό. Οι στήλες media των εφημερίδων της πόλης ασχολούνται με το Ράδιο Αρβύλα απ’ ότι διαπιστώνω... Και καλά κάνουν θα μου πεις...- Αν το δεις από μία πλευρά , ίσως και δικαίως. Η επιχείρηση «88.5» ήταν από καιρό μια χρεωκοπημένη υπόθεση. Χρέη προς τρίτους, οφειλές προς και το δημόσιο, αδυναμία κεντρικής διαχείρισης και ένα εμπορικό προϊόν που εδώ και πολλά χρόνια αδυνατούσε να χειριστεί και να διαπραγματευτεί την όποια αξία του. Έρμαιο στα χέρια αδυναμίας διοίκησης, αλλότριων επιχειρηματικών επιλογών που συνδέθηκαν άρρηκτα με την τύχη του, ακόμη και φιλότιμων προσπαθειών επιβίωσης, που όμως τελικά συνετέλεσαν στο να μην αποφευχθεί η τελική καταστροφή. Τί το δακρύβρεχτο και τί το ρομαντικό υπάρχει σε όλα αυτά; Εκτός από τον 88.5 τους τελευταίους μήνες έκλεισαν στη Θεσσαλονίκη δύο μεγάλες τεχνικές εταιρείες, πέντε- έξι μικρομεσαίες βιοτεχνίες και ποιος ξέρεις πόσα μικρομάγαζα. Και στο κάτω κάτω ο 88.5 εδώ και αρκετά χρόνια δεν απασχολούσε κατ’ ουσίαν κανέναν εργαζόμενο. Ούτε καν στοιχειωδώς κάποιον τεχνικό για να ελέγχει και να συντηρεί τις κεραίες του. Και αν τον απασχολούσε, μπορεί και να τον είχε «φεσωμένο». Πριν δυο χρόνια περίπου το σήμα του σταθμού είχε εξαφανιστεί και πάλι, λόγω αδυναμίας πληρωμής των λογαριασμών της ΔΕΗ. Μήπως τελικά ήταν «πάρεργο» η λειτουργία του; - Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Και κυρίως δεν ήταν πάντα έτσι. Η ειδοποιός διαφορά του 88.5 σε σχέση με ραδιόφωνα εξίσου θρυλικά στη φήμη και ίσως και καλύτερα στο πρόγραμμα, την ιστορία και τους παραγωγούς που κατά το παρελθόν φιλοξένησαν, είναι ότι σε όλη την περίοδο της ακμής του (που ήταν και μακρά και ενίοτε ουσιαστική) δεν υπήρξε τμήμα κανενός επιχειρηματικού ομίλου, πολύ περισσότερο παρακλάδι κάποιου ομίλου των media, παιχνίδι και εργαλείο κάποιου μιντιάρχη κ.λ.π. Συνδέθηκε με τον Μύλο και με τους επιχειρηματίες γύρω από αυτόν, όταν το βασικό τους moto ήταν ότι για τις δραστηριότητες τους ΔΕΝ λαμβάνουν και ΔΕΝ γουστάρουν να λάβουν κανενός είδους κρατική επιχορήγηση ή άλλου είδους βοήθεια. Όταν άρχισαν τα πάρε- δώσε, φέρε πίσω , ξανά-πάρε του Μύλου, άρχισαν τα προβλήματα και του σταθμού, που ήταν κατά κάποιο τρόπο άρρηκτα συνδεδεμένος με την τύχη του. Όταν τελικά ήρθαν αλλού και από αλλού οι επιχορηγήσεις, ο 88.5 ήταν πια εκτός του παιχνιδιού. Όταν κάποιοι οραματίζονταν πλέον το πώς θα σώσουν ολόκληρη την πόλη, ο σταθμός είχε από καιρό απωλέσει κάθε ευκαιρία σωτηρίας.
- Χρέη του Μύλου φορτώθηκαν στον σταθμό ή χρέη του σταθμού φορτώθηκαν στον Μύλο; Θα ακούσετε διάφορες και διαφορετικές απόψεις. Το σίγουρο είναι ότι από τότε που η ομάδα Στεφανίδη παρέδωσε τον Μύλο και έπαυσε να ασχολείται με τον 88.5, κατ’ ουσίαν δεν υπήρξε «άσπρη μέρα», παρά μόνο ημίλευκες εκλάμψεις. - Να διευκρινησω ακόμη ότι ποτέ δεν θεώρησα τον 88.5 ένα σπουδαίο ραδιόφωνο. Μπορούσε και έπρεπε πάντοτε να είναι πολύ καλύτερος, από ότι συνολικά υπήρξε. Πάντοτε είχε πολύ καλές στιγμές, από ένα σημείο και μετά ήταν ουσιαστικός στις μουσικές του επιλογές και ενίοτε ευτύχησε να φιλοξενήσει και μερικούς πολύ αξιόλογους παραγωγούς. Η κοινή πορεία με τον Μύλο συνέδεσε τον σταθμό ίσως και ασυνείδητα με το πιο ζωντανό κομμάτι στην ιστορία της συναυλιακής Θεσσαλονίκης, που μάλλον ποτέ δεν θα το ξαναζήσουμε.
- Για έναν καιρό υπήρχε η αίσθηση ότι ο σταθμός λαχάνιαζε πίσω από τα ονόματα που ερχόνταν για συναυλίες στον Μύλο. Πολύ γρήγορα χτυπήθηκε από την ασθένεια «να ακουστούμε στα καφέ», «να είμαστε ευχάριστοι», «όχι πολλά λόγια, όχι πολύ ροκ», «όχι ενοχλητική μουσική για τον μέσο ακροατή». Από διάφορους κατά καιρούς διευθυντές προγράμματος και υπεύθυνους έχουμε ακούσει τις μύριες όσες σαχλαμάρες γύρω από το ότι το ροκ δεν έχει θέση στο ραδιόφωνο, οι κιθάρες δεν έχουν μέλλον και άλλα πολλά εμπριμέ.
- Περιέργως, η περίοδος κατά την οποία υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος ήταν ο θέσει αντισυμβατικός στις επιλογές του Ντίνος Σαδίκης (ΕΝ ΠΛΩ κλπ ), ο 88.5 είχε πάρει –μουσικά τουλάχιστον- μία εντελώς συμβατική μουσική κάτω βόλτα, με easy listening και nu jazz electronica άκακη και άψυχη. Τότε στήναμε και προσπαθούσαμε να εδραιώσουμε το Mic.Gr και ο κάθε υπεύθυνος του 88.5 μας είχε αποκλείσει με όποιο τρόπο μπορούσε. Σαν να τον ενοχλούσαμε ένα πράμα... Όλα αυτά στο πέρασμα των χρόνων στοίχισαν στο προφίλ και την αξιοπιστία του σταθμού. Δεν ερχόμαστε σήμερα να καθαγιάσουμε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, που κατά καιρούς είχαμε συνειδητά επιλέξει να απομακρύνουμε από τις μνήμες του ραδιοφώνου μας, γιατί πολύ απλά επέλεγε να ποντάρει μόνο στο προφανές και το ευπρόβλεπτο.
- Πριν από τρία- τέσσερα χρόνια, μου είχε τηλεφωνήσει ο φίλος Δαυίδ, ή άλλως Dave B. Μαζί με εμένα και σε ακόμη 15-20 τουλάχιστον ανθρώπους από τη Θεσσαλονίκη, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ασχολούνται με τη μουσική, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τις συναυλίες κλπ Είχα να κάνω ραδιόφωνο σχεδόν 7-8 χρόνια και ανέλαβα εκπομπή για λογαριασμό του Mic.gr. Μαζί με εμένα ιδιοκτήτες δισκογραφικών, promoters, DJ της πόλης κ.α. . Όλοι απολύτως αφιλοκερδώς και όλοι υποσχόμενοι να τρέξουμε να βρούμε χορηγούς για να μπορέσει να επιβιώσει ο σταθμός. Στην πορεία και πολύ σύντομα ο Δαυίδ εξαφανίστηκε. Έκτοτε δεν έχουμε μιλήσει. Τυχαία τον έχω δει σε κάποιο Synch νομίζω. Από την αρχή του είχα πει τις αντιρρήσεις μου για το θέμα της αυτοδιαχείρισης και άκουσα τις αντιρρήσεις του για τα ζητήματα του χρηματοδότη, που είναι η πληγή του ραδιοφώνου κλπ Την αυτοδιαχείριση τελικά την άφησε πάνω μας και εγώ προσωπικά ούτε καν την επιδίωξα ποτέ.
- Οι περισσότεροι από όσους είχε καλέσει, μείναμε τελικά και ασχοληθήκαμε επί μακρόν. Κάναμε εκπομπές κατά βάση αξιόλογες, υπό την έννοια του ότι όλοι ασχολούμασταν, ψάχναμε, ψαχνόμασταν, κυνηγούσαμε χορηγούς, εκδηλώσεις, πάρτυ, χορηγίες σε συναυλίες, ό,τι τέλος πάντων μπορεί να αποκαταστήσει το όνομα και τη φήμη ενός σταθμού. Είχα μάλιστα εκπλαγεί από το δυνατό brandname που είχε τελικά στην πόλη το όνομα και το σήμα του 88.5. Οι χορηγοί και οι διαφημίσεις από ένα σημείο και μετά έρχονταν και μας έβρισκαν (ΟΚ, ήταν και πολύ χαμηλές οι τιμές...), οι συναυλίες μας προτιμούσαν από τον μοδάτο και φραγκάτο Republic... υπήρχε μία ζωντάνια, μια κίνηση, το όλο πράγμα δεν θύμιζε σε τίποτε τη μιζέρια ενός χρεωκοπημένου σταθμού. Παρότι το στούντιο ήτανε πάντα βρώμικο και η φοβερή κονσόλα αιωνίως «κόλλαγε» (κονσολάρα όμως.... παραδοσιακή, όχι της «σειράς» μεικτάκια με μισό κανάλι).- Τελικά το όλο πράγμα κατέρρευσε. Από τους 20 ανθρώπους, ζήτημα να έμειναν δύο.... τα καθημερινά οικονομικά προβλήματα έγιναν ασφυκτικά. Επανήλθε και πάλι ο σταθμός στην εποχή ενός υπολογιστή που παίζει μόνος του σε μία άκρη πίσω από τον Μύλο... και περιέργως παίζει ακόμη καλή μουσική.
- Πριν από κανά δυο μήνες, ο Στέφανος ο Τσιτσόπουλος (από τους παλιούς στον 88.5 και πλέον γνωστός από την Athens Voice και το Soul, με αγεφύρωτες διαφωνίες να μας χωρίζουν και κατά καιρούς να έχουμε ανταλλάξει διάφορα) με πήρε τηλέφωνο και τελικά συναντηθήκαμε για να μου εξηγήσει το μεγάλο κόλπο της επιστροφής του 88.5... κολλητά με το επώνυμο Soul Stereo... υπό την αιγίδα και της Athens Voice και με σχετικές συμφωνίες με όλους τους εμπλεκόμενους, που διαχειρίζονται την όποια τύχη του σταθμού. Όχι μόνο εμένα. Πολλοί ακόμη δέχτηκαν τηλεφωνήματα και προτάσεις για να συμμετάσχουν στον νέο 88.5. Δεν έφερα αντίρρηση, έχοντας πάντοτε την γκάβλα ενός ραδιοφώνου που θα λειτουργεί όπως κρίνουν οι παραγωγοί του και μόνον βάσει αυτού.- Νομίζω ότι ως νεκροφιλικό αστείο κυκλοφόρησε και μία είδηση και σχετική ανακοίνωση για ένα πάρτυ θερινό στον Αρμενιστή με μουσική από όλους τους παραγωγούς του 88.5/ Soul Stereo... την ίδια ώρα που ο σταθμός πέθαινε και ενώ αυτή τη φορά παραμένει κατά πολύ αμφίβολο το κατά πόσο πρόκειται να αναστηθεί και πάλι. Φυσικά και ο Στ. Τσιτσόπουλος ποτέ δεν μου τηλεφώνησε να με ενημερώσει σχετικά με το σχέδιο που ναυάγησε, πως ναυάγησε, γιατί και αν πρόκειται να ξαναβγεί στην επιφάνεια της θάλασσας. Και από ότι θυμάμαι δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα μια τέτοιου είδους συμπεριφορά. Και από ότι θυμάμαι, δεν το θυμάμαι μόνον εγώ αυτό.
- Ας είμαστε όλοι λίγο πιο προσεχτικοί το λοιπόν. Στα όσα λέμε, κάνουμε, διαδίδουμε και πανηγυρικά φωνάζουμε προς κάθε κατεύθυνση. Κάπως έτσι όχι μόνο η υπόθεση 88.5, αλλά και γενικότερα η υπόθεση μουσικό ραδιόφωνο έχει καταντήσει μια ανυπόληπτη ιστορία...
