Ακολουθήστε μας στο Google news
- Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ είχα προτείνει στον αρχισυντάκτη και εκδότη του Mic.gr, Μπάμπη Αργυρίου, να κάνουμε ένα ομαδικό αφιέρωμα με την άποψη πάνω στο ζήτημα ανθρώπων που αποδεδειγμένα ασχολούνται με τη μουσική. Διότι ξαφνικά ακόμη και οι σκυλάδες βγήκανε και δήλωναν «εγώ με Πετρίδη μεγάλωσα». Τη Δευτέρα το πρωί είχα ήδη κουραστεί ανυπόφορα από την -μεταξύ άλλων και– υστερόβουλη δυναμική «υποστήριξης» που εντόπιζα παντού. Μα παντού. Προς στιγμήν πίστεψα ότι θα γυρίσω σπίτι το απόγευμα και ο
Πετρίδης θα παίζει πρώτο θέμα στο «Αξίζει να το δεις». Ευτυχώς μόνο αυτό δεν έγινε…
- Μέσα στα τόσα που ειπώθηκαν, σταδιακά άρχισε να ακούγεται ολοένα και περισσότερο η άποψη που ναι μεν θεωρεί βλακωδώς αμετροεπές αυτό που με βίαιο τρόπο πήγε να γίνει (που όντως έτσι είναι), αλλά από την άλλη καλεί τον Πετρίδη να αναλογιστεί μήπως ήρθε τέλος πάντων η ώρα να κλείσει αυτό το κομμάτι της καριέρας του, αφήνοντας χώρο στους νεότερους, ή ακόμη και χρίζοντας τον διάδοχό του. Το τελευταίο το εκλαμβάνω ως αστείο και μόνον. Διάδοχο δεν χρίζει κανείς. Παρά μόνο κάποτε οι βασιλείς και μέχρι πρόσφατα οι αρχηγοί κομμάτων που μοιράζουν… δαχτυλίδια. Είδαμε όμως που καταλήγουν και αυτά.
- Οι μεγάλοι προπονητές αποχωρούν χωρίς να χρίσουν τον διάδοχο τους. Υπάρχουν οι ομοσπονδίες. Οι εθνικοί σταρ, οι εθνικοί τραγουδιστές και οι εθνικοί εν γένει… ομοίως. Υπάρχει το λαϊκό αίσθημα (και η χειραγώγηση του). Οι πρόεδροι Α.Ε. και πολυεθνικών ομίλων, ούτε αυτοί. Υπάρχουν οι Γενικές Συνελεύσεις και τα Διοικητικά Συμβούλια. Φανταστείτε τι αντιδράσεις θα είχαμε αν αύριο έλεγε ο Πετρίδης «φεύγω με το κεφάλι ψηλά και αφήνω στη θέση μου τον Χ, άξιο εραστή του ραδιοφώνου και της μουσικής για να σας γαλουχήσει τα επόμενα 35 χρόνια!». Μάλλον θα τον θεωρούσαμε τρελό και επηρμένο ως εκεί που δεν πάει.
- Το να αφεθεί χώρος στους νέους με μία ενδεχόμενη αποχώρηση του Γιάννη Πετρίδη, είναι και πάλι σχήμα ασύμβατο. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι η ΕΡΑ τα εξήντα λεπτά που μεσολαβούν από τις 4 στις 5 τα έχει καπαρωμένα προς διάδοση της «δημοφιλούς μουσικής από την αλλοδαπή, κινούμενη σε όλο το φάσμα από το σκληρό ροκ μέχρι την ποπ», σε κάποιο απαρχαιωμένο Κανονισμό Εργασίας; Άλλο πράγμα το γιατί τόσα χρόνια δεν δημιουργήθηκε «χώρος και χρόνος» και για άλλους παραγωγούς, έστω και ανταγωνιστικούς του Πετρίδη εντός του κρατικού ραδιοφώνου. Άλλη κουβέντα το γιατί ακόμη και στις εκπομπές της ΕΡΑ ΣΠΟΡ που η μουσική υπόκρουση είναι και καλά ροκ ακούγονται καθημερινά τα ίδια τριάντα τραγούδια από συλλογές με ροκ σουξεδάκια και δεν επιλέγεται κάποιος υπεύθυνος και διαβασμένος μουσικός επιμελητής… Το μουσικό προϊόν που υπηρετεί ο Πετρίδης, με τα δεδομένα που σήμερα έχουμε στα χέρια μας, είναι πιθανότερο ότι θα απαξιωθεί, παρά θα αναβαθμιστεί με την αποχώρηση του.
- Μένει αναπάντητο το ερώτημα του αν τελικά ήρθε η ώρα να κλείσει μετά από πραγματικά πολλά χρόνια η σπουδαία καριέρα του Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο. Προς στιγμή και η δική μου σκέψη έτεινε προς αυτό. Ότι δηλαδή ένας μάγκας Πετρίδης , θα αποχωρούσε με το που έβλεπε γύρω του όλο αυτό το προχείρως στημένο σχέδιο ανασυγκρότησης και θα έδινε ο ίδιος ένα περήφανο και αξιοπρεπές τέλος. Τελικά όμως θεωρώ ότι όχι μόνον κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει σε κάποιον το πότε και πώς θα σταματήσει, αλλά και ότι είναι πράγματι αδύνατο στον οποιονδήποτε έμπρακτα και αποδεδειγμένα συνεχίζει να πωρώνεται με αυτό που κάνει, να βάλει ένα τέλος σε αυτό.
- Οι ποδοσφαιριστές που ισχυρίζονται ότι σταματάνε στα 33-34 επειδή θέλουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά, είτε ψεύτες είναι, είτε ανήμποροι να συνεχίσουν. Αυτοί που συνεχίζουν μέχρι τα 40-42 έστω και εκφυλιζόμενοι «παιχτικά», που λέει και ο Αλέ, έχουν το μικρόβιο μέσα τους. Το ίδιο σε κάθε επαγγελματική κατηγορία και ενασχόληση. Όποιος ταυτίζεται με αυτό που κάνει και ταυτίζει με αυτό τη ζωή και την ύπαρξη του, δύσκολα βάζει τέλος. Αυτοί που επιδιώκουν το τέλος και πασχίζουν να έρθει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα , είναι κατ’ ουσία δημόσιοι υπάλληλοι (έστω και αν αυτοαπασχολούνται) μιας μίζερης ζωής, που εξ αρχής στόχο είχε την συνταξιοδότηση. Και αν μη τι άλλο ο Γιάννης Πετρίδης είναι ο τελευταίος που ασχολείται με τα δυσμενή κριτήρια συνταξιοδότησης που θέτει το νέο ασφαλιστικό…
- Αν θέλουν να τον συνταξιοδοτήσουν ή αν τελικά θα καταστεί υποχρεωτική η συνταξιοδότηση του από την ΕΡΤ, αυτό είναι άλλο θέμα. Είναι όμως- θεωρώ- άδικο και απρεπές να ζητάμε από τον ίδιο να διευκολύνει τη λήψη μιας απόφασης, που ίσως τελικά και να είναι σωστό να παρθεί. Όποιος ιθύνων νους θεωρεί ότι ο κύκλος του Πετρίδη τέλειωσε, ας αναλάβει την ευθύνη της πράξης του, ας το κάνει, ας υποστεί παράπονα, διαμαρτυρίες, γκρουπ στο Facebook, πορείες και συναυλίες διαμαρτυρίας. Αν τελικά υπάρξουν όλα αυτά. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο ίδιος ο Πετρίδης πρέπει να τον «βγάλει» από τη δύσκολη θέση.
- Κατά τα λοιπά στα περί των συμβάσεων, των συμβασιούχων και των συμβατικών καταστάσεων στην ΕΡΤ εν γένει, το αποτέλεσμα απέδειξε, αν μη τι άλλο, ότι όμηροι της εν λόγω τακτικής δεν ήταν μόνο οι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου απασχολούμενοι, αλλά και η ίδια η ΕΡΤ. Για τους πρώτους, οι λόγοι είναι αυτονόητοι. Για την ΕΡΤ, τους βλέπουμε τώρα μπροστά μας. Έτσι πως ήρθαν τα πράγματα η «σκούπα» πρέπει να είναι καθολική. Και ξαφνικά ένας ολόκληρος κρατικός ραδιοφωνικός φορέας μένει κατ’ ουσίαν χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τις ελάχιστες προϋποθέσεις που στοιχειοθετούν «πρόγραμμα» τέλος πάντων και βγαίνει στον αέρα μια κατάσταση για γέλια και για κλάματα… Με ατάκτως προγραμματισμένες εκπομπές από όσους ξεμείνουν, με υπολογιστές να προγραμματίζονται εκ του προχείρου για να αναμεταδώσουν τη Φωνή της Ελλάδος σε δορυφόρους και όπου αλλού. Απίστευτο φιάσκο, που δεν είναι αποτέλεσμα μόνον των νυν (λανθασμένων) ενεργειών, αλλά όλης της προηγούμενης πολυετούς τακτικής…
- Το ότι η περίφημη μονιμότητα του δημοσίου παρέμεινε και στον χώρο της ΕΡΤ, ειδικά από τότε που μπήκε στο κόλπο και η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση, αποτελεί μία άνευ ετέρου ανοησία. Όχι μόνο για τα συμφέροντα που με ύποπτες σκοπιμότητες την διατήρησαν εν ζωή, αλλά και για αυτούς… που θεώρησαν ότι με δύο δίωρα την εβδομάδα θα εξασφαλίσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Δηλαδή –πέραν από το αν πρόκειται για τον Πετρίδη, τον Τσιλιμίδη ή την Άννα Παναγιωτοπούλου…, που δύσκολα θα βρεθεί καλύτερος τους- είναι σώνει και καλά υποχρεωμένος ο ακροατής του κρατικού ραδιοφώνου να ακούει καθημερινά, την ίδια ώρα για 30 και 40 και 50 χρόνια τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες εκπομπές, τις ίδιες θεματικές;
- Το πρόγραμμα της ΕΡΤ δεν πρέπει να εξελίσσεται να παρακολουθεί τις ραγδαίες αλλαγές που παγκοσμίως λαμβάνουν χώρα στο ραδιόφωνο; Να αλλάζει έστω για την αλλαγή και ας έρχεται ο χειρότερος. Θα έρθει η ώρα του να φύγει, αν όντως είναι κακός σε αυτό που κάνει. Όπως μπαίνεις και θρονιάζεσαι στο Γραφείο Παραπόνων του ΟΤΕ Κερατσινίου για 167 χρόνια… έτσι θα στρογγυλοκάθεσαι και πίσω από τα μικρόφωνα; Ποια μεγάλα μυαλά την συνέλαβαν αυτή την ιδέα; Να μας το πουν για να τους στείλουμε τα συγχαρητήρια…
- Πέρα από τις συμβάσεις αορίστου χρόνου και τις ομηρικές –κατά την προσφιλή συνήθεια χαρακτηρισμού τους…- συμβάσεις ορισμένου χρόνου, υπάρχουν και οι συμβάσεις έργου. Στη γνήσια μορφή τους. Οι οποίες κατά βάση κρίνονται από το αποτέλεσμα αυτών: ήτοι, την επιτυχή ή όχι εκτέλεση του έργου. Άλλο τώρα αν στην Ελλάδα τα έργα αποτυγχάνουν και οι ίδιοι εργολάβοι παίρνουν και τα επόμενα…
- Στο ραδιόφωνο είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα από ότι στις κατασκευές των μεγάλων εθνικών οδών. Παίρνω τον Δασκαλόπουλο (παραδείγματα λέμε τώρα…) για ένα χρόνο να μου στήσει ένα ροκ δίωρο την εβδομάδα… Φουντάρει και φέρνει νούμερα κάτω από το μηδέν; Έξω! Παίρνω τον Μηλάτο; Εκτινάσσεται στο 5%; Τον κρατάω και του ζητάω να μου στελεχώσει και μια ολόκληρη ζώνη, αφού είναι τόσο καλός; Ξαφνικά ο Μηλάτος παίζει όλη μέρα κάθε μέρα Paisley Rock από το 1985 και μόνο; Έξω και αυτός, έστω και αν το 5% συνεχίσει να τον γουστάρει. Ειδάλλως να τον υποχρεώσουμε να βάζει Χατζηγιάννη, που θα γουστάρει το 15%...
- Θέλω να πω δηλαδή, ότι ούτε στο αθέμιτο εμπορικό αλισβερίσι της ιδιωτικής ραδιοφωνίας μπορεί να εκπέσει η Κρατική, αλλά ούτε και να καθίσταται αιωνίως στάσιμη και δυσκίνητη στο βωμό μιας μονιμότητας, που καταντά εκτός ορίων νομιμότητας.
- Το εμπορικό κριτήριο σαφώς και υπερτερεί έτσι που το έχουν γυρίσει και πάλι οι καιροί στον σκληρό καπιταλισμό. Δεδομένου όμως του ότι η κρατική ραδιοφωνία υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη της και άλλα δεδομένα, να προάγει πολιτισμό (λέμε τώρα…), να μην αγνοεί τάσεις και ρεύματα, έστω και μειονοτικά από άποψη αποδοχής, θα πρέπει να βρεθεί η φόρμουλα να συνυπάρξουν όλα αυτά. Δεν είναι δα τόσο δύσκολό. Στο BBC το προσπαθούν εδώ και αρκετά χρόνια. Άλλοτε το καταφέρνουν, άλλοτε όχι. Με το που «άνοιξαν» τις πόρτες άρχισαν να μπαίνουν στο κρατικό βρετανικό ραδιόφωνο τηλεοπτικοί σταρ και στάρλετ… Σταδιακά αρχίζει να εγκαταλείπεται αυτή η τακτική, καθότι δεν έφερε ούτε τα αναμενόμενα εμπορικά αποτελέσματα. Μετά ήρθε το κλείσιμο του Radio 6. Οι αντιδράσεις όμως υπήρξαν άμεσες και τελικά υπάρχει η αίσθηση ότι θα επικρατήσει η λογική και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που –ναι- κάποιες φορές υπάρχει!
- Σημασία έχει τα πράγματα να μην είναι με το ζόρι στατικά, αλλά να έχουν μία συνεχή δυναμική. Και ας προκύπτουν και λάθη και παραλείψεις στο βωμό της δυναμικής. Τα πάντα είναι επανορθώσιμα. Το σίγουρο όμως είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τόσα μαζεμένα λάθη… ώστε να οδηγηθούμε στο Μαύρο Καλοκαίρι της Ελληνικής Κρατικής Ραδιοφωνίας… που ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε από τις επόμενες ημέρες και που είναι απολύτως άγνωστο το που θα καταλήξει…
- Πάντως, για να πω την αλήθεια, δεν συγκινούμαι και τόσο από τους παραγωγούς που αποχαιρετάνε σχεδόν δακρυσμένοι… και αναρωτώμενοι για το πότε θα είναι η επόμενη φορά ….τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη… ή ποτέ! Μετρημένοι είναι αυτοί για τους οποίους αξίζει να υπάρξει επόμενη φορά και θα είναι εις βάρος τους αδικία, να παρασύρει το δίκαιο των αιτημάτων τους και τους υπόλοιπους, που αρκετά τους υποφέραμε τόσα χρόνια.
Το Μαύρο Καλοκαίρι της Κρατικής Ραδιοφωνίας
28 Ιουνίου 2010- Όχι ότι είναι κάποια καινούργια διαπίστωση, αλλά κάθε επόμενη φορά είναι και πιο εντυπωσιακό το πώς ακόμη και τα σημαντικά ζητήματα «καίγονται» στην άναρχη πολυφωνία του διαδικτύου… Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες ακούστηκαν, γράφτηκαν, διατυπώθηκαν και πήραν τη μορφή γκρουπ υποστήριξης στο Facebook τόσα πράγματα για το ενδεχόμενο παύσης της εκπομπής του Γιάννη Πετρίδη, που το θέμα «κάηκε» από κάθε άποψη, πριν καν προλάβει να αναδειχθεί.- Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ είχα προτείνει στον αρχισυντάκτη και εκδότη του Mic.gr, Μπάμπη Αργυρίου, να κάνουμε ένα ομαδικό αφιέρωμα με την άποψη πάνω στο ζήτημα ανθρώπων που αποδεδειγμένα ασχολούνται με τη μουσική. Διότι ξαφνικά ακόμη και οι σκυλάδες βγήκανε και δήλωναν «εγώ με Πετρίδη μεγάλωσα». Τη Δευτέρα το πρωί είχα ήδη κουραστεί ανυπόφορα από την -μεταξύ άλλων και– υστερόβουλη δυναμική «υποστήριξης» που εντόπιζα παντού. Μα παντού. Προς στιγμήν πίστεψα ότι θα γυρίσω σπίτι το απόγευμα και ο
Πετρίδης θα παίζει πρώτο θέμα στο «Αξίζει να το δεις». Ευτυχώς μόνο αυτό δεν έγινε…- Μέσα στα τόσα που ειπώθηκαν, σταδιακά άρχισε να ακούγεται ολοένα και περισσότερο η άποψη που ναι μεν θεωρεί βλακωδώς αμετροεπές αυτό που με βίαιο τρόπο πήγε να γίνει (που όντως έτσι είναι), αλλά από την άλλη καλεί τον Πετρίδη να αναλογιστεί μήπως ήρθε τέλος πάντων η ώρα να κλείσει αυτό το κομμάτι της καριέρας του, αφήνοντας χώρο στους νεότερους, ή ακόμη και χρίζοντας τον διάδοχό του. Το τελευταίο το εκλαμβάνω ως αστείο και μόνον. Διάδοχο δεν χρίζει κανείς. Παρά μόνο κάποτε οι βασιλείς και μέχρι πρόσφατα οι αρχηγοί κομμάτων που μοιράζουν… δαχτυλίδια. Είδαμε όμως που καταλήγουν και αυτά.
- Οι μεγάλοι προπονητές αποχωρούν χωρίς να χρίσουν τον διάδοχο τους. Υπάρχουν οι ομοσπονδίες. Οι εθνικοί σταρ, οι εθνικοί τραγουδιστές και οι εθνικοί εν γένει… ομοίως. Υπάρχει το λαϊκό αίσθημα (και η χειραγώγηση του). Οι πρόεδροι Α.Ε. και πολυεθνικών ομίλων, ούτε αυτοί. Υπάρχουν οι Γενικές Συνελεύσεις και τα Διοικητικά Συμβούλια. Φανταστείτε τι αντιδράσεις θα είχαμε αν αύριο έλεγε ο Πετρίδης «φεύγω με το κεφάλι ψηλά και αφήνω στη θέση μου τον Χ, άξιο εραστή του ραδιοφώνου και της μουσικής για να σας γαλουχήσει τα επόμενα 35 χρόνια!». Μάλλον θα τον θεωρούσαμε τρελό και επηρμένο ως εκεί που δεν πάει.
- Το να αφεθεί χώρος στους νέους με μία ενδεχόμενη αποχώρηση του Γιάννη Πετρίδη, είναι και πάλι σχήμα ασύμβατο. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι η ΕΡΑ τα εξήντα λεπτά που μεσολαβούν από τις 4 στις 5 τα έχει καπαρωμένα προς διάδοση της «δημοφιλούς μουσικής από την αλλοδαπή, κινούμενη σε όλο το φάσμα από το σκληρό ροκ μέχρι την ποπ», σε κάποιο απαρχαιωμένο Κανονισμό Εργασίας; Άλλο πράγμα το γιατί τόσα χρόνια δεν δημιουργήθηκε «χώρος και χρόνος» και για άλλους παραγωγούς, έστω και ανταγωνιστικούς του Πετρίδη εντός του κρατικού ραδιοφώνου. Άλλη κουβέντα το γιατί ακόμη και στις εκπομπές της ΕΡΑ ΣΠΟΡ που η μουσική υπόκρουση είναι και καλά ροκ ακούγονται καθημερινά τα ίδια τριάντα τραγούδια από συλλογές με ροκ σουξεδάκια και δεν επιλέγεται κάποιος υπεύθυνος και διαβασμένος μουσικός επιμελητής… Το μουσικό προϊόν που υπηρετεί ο Πετρίδης, με τα δεδομένα που σήμερα έχουμε στα χέρια μας, είναι πιθανότερο ότι θα απαξιωθεί, παρά θα αναβαθμιστεί με την αποχώρηση του.- Μένει αναπάντητο το ερώτημα του αν τελικά ήρθε η ώρα να κλείσει μετά από πραγματικά πολλά χρόνια η σπουδαία καριέρα του Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο. Προς στιγμή και η δική μου σκέψη έτεινε προς αυτό. Ότι δηλαδή ένας μάγκας Πετρίδης , θα αποχωρούσε με το που έβλεπε γύρω του όλο αυτό το προχείρως στημένο σχέδιο ανασυγκρότησης και θα έδινε ο ίδιος ένα περήφανο και αξιοπρεπές τέλος. Τελικά όμως θεωρώ ότι όχι μόνον κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει σε κάποιον το πότε και πώς θα σταματήσει, αλλά και ότι είναι πράγματι αδύνατο στον οποιονδήποτε έμπρακτα και αποδεδειγμένα συνεχίζει να πωρώνεται με αυτό που κάνει, να βάλει ένα τέλος σε αυτό.
- Οι ποδοσφαιριστές που ισχυρίζονται ότι σταματάνε στα 33-34 επειδή θέλουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά, είτε ψεύτες είναι, είτε ανήμποροι να συνεχίσουν. Αυτοί που συνεχίζουν μέχρι τα 40-42 έστω και εκφυλιζόμενοι «παιχτικά», που λέει και ο Αλέ, έχουν το μικρόβιο μέσα τους. Το ίδιο σε κάθε επαγγελματική κατηγορία και ενασχόληση. Όποιος ταυτίζεται με αυτό που κάνει και ταυτίζει με αυτό τη ζωή και την ύπαρξη του, δύσκολα βάζει τέλος. Αυτοί που επιδιώκουν το τέλος και πασχίζουν να έρθει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα , είναι κατ’ ουσία δημόσιοι υπάλληλοι (έστω και αν αυτοαπασχολούνται) μιας μίζερης ζωής, που εξ αρχής στόχο είχε την συνταξιοδότηση. Και αν μη τι άλλο ο Γιάννης Πετρίδης είναι ο τελευταίος που ασχολείται με τα δυσμενή κριτήρια συνταξιοδότησης που θέτει το νέο ασφαλιστικό…- Αν θέλουν να τον συνταξιοδοτήσουν ή αν τελικά θα καταστεί υποχρεωτική η συνταξιοδότηση του από την ΕΡΤ, αυτό είναι άλλο θέμα. Είναι όμως- θεωρώ- άδικο και απρεπές να ζητάμε από τον ίδιο να διευκολύνει τη λήψη μιας απόφασης, που ίσως τελικά και να είναι σωστό να παρθεί. Όποιος ιθύνων νους θεωρεί ότι ο κύκλος του Πετρίδη τέλειωσε, ας αναλάβει την ευθύνη της πράξης του, ας το κάνει, ας υποστεί παράπονα, διαμαρτυρίες, γκρουπ στο Facebook, πορείες και συναυλίες διαμαρτυρίας. Αν τελικά υπάρξουν όλα αυτά. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο ίδιος ο Πετρίδης πρέπει να τον «βγάλει» από τη δύσκολη θέση.
- Κατά τα λοιπά στα περί των συμβάσεων, των συμβασιούχων και των συμβατικών καταστάσεων στην ΕΡΤ εν γένει, το αποτέλεσμα απέδειξε, αν μη τι άλλο, ότι όμηροι της εν λόγω τακτικής δεν ήταν μόνο οι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου απασχολούμενοι, αλλά και η ίδια η ΕΡΤ. Για τους πρώτους, οι λόγοι είναι αυτονόητοι. Για την ΕΡΤ, τους βλέπουμε τώρα μπροστά μας. Έτσι πως ήρθαν τα πράγματα η «σκούπα» πρέπει να είναι καθολική. Και ξαφνικά ένας ολόκληρος κρατικός ραδιοφωνικός φορέας μένει κατ’ ουσίαν χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τις ελάχιστες προϋποθέσεις που στοιχειοθετούν «πρόγραμμα» τέλος πάντων και βγαίνει στον αέρα μια κατάσταση για γέλια και για κλάματα… Με ατάκτως προγραμματισμένες εκπομπές από όσους ξεμείνουν, με υπολογιστές να προγραμματίζονται εκ του προχείρου για να αναμεταδώσουν τη Φωνή της Ελλάδος σε δορυφόρους και όπου αλλού. Απίστευτο φιάσκο, που δεν είναι αποτέλεσμα μόνον των νυν (λανθασμένων) ενεργειών, αλλά όλης της προηγούμενης πολυετούς τακτικής…- Το ότι η περίφημη μονιμότητα του δημοσίου παρέμεινε και στον χώρο της ΕΡΤ, ειδικά από τότε που μπήκε στο κόλπο και η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση, αποτελεί μία άνευ ετέρου ανοησία. Όχι μόνο για τα συμφέροντα που με ύποπτες σκοπιμότητες την διατήρησαν εν ζωή, αλλά και για αυτούς… που θεώρησαν ότι με δύο δίωρα την εβδομάδα θα εξασφαλίσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Δηλαδή –πέραν από το αν πρόκειται για τον Πετρίδη, τον Τσιλιμίδη ή την Άννα Παναγιωτοπούλου…, που δύσκολα θα βρεθεί καλύτερος τους- είναι σώνει και καλά υποχρεωμένος ο ακροατής του κρατικού ραδιοφώνου να ακούει καθημερινά, την ίδια ώρα για 30 και 40 και 50 χρόνια τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες εκπομπές, τις ίδιες θεματικές;
- Το πρόγραμμα της ΕΡΤ δεν πρέπει να εξελίσσεται να παρακολουθεί τις ραγδαίες αλλαγές που παγκοσμίως λαμβάνουν χώρα στο ραδιόφωνο; Να αλλάζει έστω για την αλλαγή και ας έρχεται ο χειρότερος. Θα έρθει η ώρα του να φύγει, αν όντως είναι κακός σε αυτό που κάνει. Όπως μπαίνεις και θρονιάζεσαι στο Γραφείο Παραπόνων του ΟΤΕ Κερατσινίου για 167 χρόνια… έτσι θα στρογγυλοκάθεσαι και πίσω από τα μικρόφωνα; Ποια μεγάλα μυαλά την συνέλαβαν αυτή την ιδέα; Να μας το πουν για να τους στείλουμε τα συγχαρητήρια…
- Πέρα από τις συμβάσεις αορίστου χρόνου και τις ομηρικές –κατά την προσφιλή συνήθεια χαρακτηρισμού τους…- συμβάσεις ορισμένου χρόνου, υπάρχουν και οι συμβάσεις έργου. Στη γνήσια μορφή τους. Οι οποίες κατά βάση κρίνονται από το αποτέλεσμα αυτών: ήτοι, την επιτυχή ή όχι εκτέλεση του έργου. Άλλο τώρα αν στην Ελλάδα τα έργα αποτυγχάνουν και οι ίδιοι εργολάβοι παίρνουν και τα επόμενα…
- Στο ραδιόφωνο είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα από ότι στις κατασκευές των μεγάλων εθνικών οδών. Παίρνω τον Δασκαλόπουλο (παραδείγματα λέμε τώρα…) για ένα χρόνο να μου στήσει ένα ροκ δίωρο την εβδομάδα… Φουντάρει και φέρνει νούμερα κάτω από το μηδέν; Έξω! Παίρνω τον Μηλάτο; Εκτινάσσεται στο 5%; Τον κρατάω και του ζητάω να μου στελεχώσει και μια ολόκληρη ζώνη, αφού είναι τόσο καλός; Ξαφνικά ο Μηλάτος παίζει όλη μέρα κάθε μέρα Paisley Rock από το 1985 και μόνο; Έξω και αυτός, έστω και αν το 5% συνεχίσει να τον γουστάρει. Ειδάλλως να τον υποχρεώσουμε να βάζει Χατζηγιάννη, που θα γουστάρει το 15%...- Θέλω να πω δηλαδή, ότι ούτε στο αθέμιτο εμπορικό αλισβερίσι της ιδιωτικής ραδιοφωνίας μπορεί να εκπέσει η Κρατική, αλλά ούτε και να καθίσταται αιωνίως στάσιμη και δυσκίνητη στο βωμό μιας μονιμότητας, που καταντά εκτός ορίων νομιμότητας.
- Το εμπορικό κριτήριο σαφώς και υπερτερεί έτσι που το έχουν γυρίσει και πάλι οι καιροί στον σκληρό καπιταλισμό. Δεδομένου όμως του ότι η κρατική ραδιοφωνία υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη της και άλλα δεδομένα, να προάγει πολιτισμό (λέμε τώρα…), να μην αγνοεί τάσεις και ρεύματα, έστω και μειονοτικά από άποψη αποδοχής, θα πρέπει να βρεθεί η φόρμουλα να συνυπάρξουν όλα αυτά. Δεν είναι δα τόσο δύσκολό. Στο BBC το προσπαθούν εδώ και αρκετά χρόνια. Άλλοτε το καταφέρνουν, άλλοτε όχι. Με το που «άνοιξαν» τις πόρτες άρχισαν να μπαίνουν στο κρατικό βρετανικό ραδιόφωνο τηλεοπτικοί σταρ και στάρλετ… Σταδιακά αρχίζει να εγκαταλείπεται αυτή η τακτική, καθότι δεν έφερε ούτε τα αναμενόμενα εμπορικά αποτελέσματα. Μετά ήρθε το κλείσιμο του Radio 6. Οι αντιδράσεις όμως υπήρξαν άμεσες και τελικά υπάρχει η αίσθηση ότι θα επικρατήσει η λογική και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που –ναι- κάποιες φορές υπάρχει!
- Σημασία έχει τα πράγματα να μην είναι με το ζόρι στατικά, αλλά να έχουν μία συνεχή δυναμική. Και ας προκύπτουν και λάθη και παραλείψεις στο βωμό της δυναμικής. Τα πάντα είναι επανορθώσιμα. Το σίγουρο όμως είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τόσα μαζεμένα λάθη… ώστε να οδηγηθούμε στο Μαύρο Καλοκαίρι της Ελληνικής Κρατικής Ραδιοφωνίας… που ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε από τις επόμενες ημέρες και που είναι απολύτως άγνωστο το που θα καταλήξει…
- Πάντως, για να πω την αλήθεια, δεν συγκινούμαι και τόσο από τους παραγωγούς που αποχαιρετάνε σχεδόν δακρυσμένοι… και αναρωτώμενοι για το πότε θα είναι η επόμενη φορά ….τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη… ή ποτέ! Μετρημένοι είναι αυτοί για τους οποίους αξίζει να υπάρξει επόμενη φορά και θα είναι εις βάρος τους αδικία, να παρασύρει το δίκαιο των αιτημάτων τους και τους υπόλοιπους, που αρκετά τους υποφέραμε τόσα χρόνια.
