Ακολουθήστε μας στο Google news
Λίγες ώρες αργότερα, στο Ολυμπιακό Στάδιο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι κερκίδες έμειναν μισοάδειες. Στην αρένα, έφτανε άνετα στο κάγκελο ακόμα ο αργοπορημένος λόγω του απίστευτου μποτιλιαρίσματος θεατής. Με άλλα λόγια, εμείς. Γεμάτο δίωρο χρειάστηκε όποιος ατυχής ξεκίνησε ανυποψίαστος απογευματάκι από το Ταξίμ. Αποχαιρέτα τους, τους Snow Patrol που χάνεις.
Δεν ήταν όμως πρόβατα, οι λίγοι Τούρκοι που μαζεύτηκαν στο «Ατατούρκ» για να παρακολουθήσουν την πρώτη συναυλία των U2 στην ιστορία της χώρας. Όταν ο Μπόνο ξεκίνησε τον καθιερωμένο πολιτικοδιδακτικό του δεκάρικο, δέχθηκε ομαδικό γιουχάισμα και υποχρεώθηκε σε γελοία αναδίπλωση. «Θέλω να μιλήσω για τη γέφυρα του Βοσπόρου, ως τουρίστας. Πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα να το κάνω», είπε σαστισμένος.
Ψέλλισε κάτι για «το σημείο συνάντησης της δύσης με την ανατολή» και επέστρεψε κακήν κακώς στη μουσική, με ό,τι έχει απομείνει από την κάποτε υπέροχη φωνή του. Το ίδιο πρωινό, το χαμογελαστό του πρόσωπο στόλιζε όλες τις εφημερίδες, φωτογραφημένο δίπλα στον Ερντογάν και σε κάποιους αξιωματούχους του τουρκικού καθεστώτος. Τέτοια κονσομασιόν, παραμονές μάλιστα του κρίσιμου δημοψηφίσματος για τις συνταγματικές αλλαγές, δεν τη δέχθηκαν οι Τούρκοι. Εκείνη τη στιγμή κέρδισαν και το δικό μας σεβασμό.
Η συναυλία των U2 υποθέτω ότι ήταν καρμπόν με αυτή της Αθήνας, καρμπόν με αυτή του Λος Αντζελες που έπαιζε λίγες ώρες αργότερα σε ιρλανδέζικο μπαρ της πόλης, καρμπόν με όλες τις υπόλοιπες της περιοδείας. Όταν το περί ου ο λόγος μπαράκι άλλαξε το dvd και έβαλε στη θέση του μια συναυλία από το Zoo TV Tour μελαγχολήσαμε ομαδικώς.
Το σόου του 2010 είναι πιο μεγαλεπήβολο, αλλά η μουσική έχει πάρει την κατηφόρα. Η εκτέλεση του Love Is Blindness από το «Μεφιστοφελή» Μπόνο των 90’s μας έριξε στα πατώματα. Νωρίτερα, στο Στάδιο, είχαμε μεταφράσει το Get On Your Boots σε Go Get Some Beer, ενώ στο ρεφρέν του Elevation τραγουδούσαμε εν χορώ: «Bath-room Bre-ak».
Ημασταν πολλοί Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη, καμιά 50αριά με γαλανόλευκες σημαίες, και κατά βάθος το ευχαριστηθήκαμε, ειδικά οι λιγότερο απαιτητικοί. Κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι ακούω τραγούδια όπως το One ή το Pride (In The Name of Love) από το συγκρότημα που τα έγραψε και έβλεπα τον Edge 15 μέτρα μπροστά μου, με κυρίευε συγκίνηση και με κέρδιζε πλατύ χαμόγελο ευτυχίας.
Ο Μπόνο δίνει την παράστασή του με αυτοπεποίθηση και επαγγελματισμό που τσακίζουν κόκαλα, ενώ οι «δεύτεροι ρόλοι» παίζουν με τη σιγουριά και το δέσιμο της μπάντας που είναι μαζί δίχως αλλαγές εδώ και 2,5 δεκαετίες.
Ως εκεί, όμως. Οι U2 του 2010 απευθύνονται περισσότερο στις μάζες και στο ανύποπτο πλήθος, παρά στους ρέκτες της ψαγμένης ροκ. Η παρθενική live επαφή μαζί τους είναι περισσότερο εμπειρία ζωής παρά μουσική μυσταγωγία. Δεν θα τρέξω να τους ξαναδώ αν μας ξανάρθουν. Εσείς όμως να πάτε, ειδικά όσοι τους χάσατε την περασμένη εβδομάδα.
Από το σετλίστ της Αθήνας, χάσαμε στην Κωνσταντινούπολη τα MLK, I Will Follow, Hold Me Thrill Me Kill Me Kiss Me. Mικρό το κακό, αφού κερδίσαμε παράλληλα τα Ultra Violet, New Year’s Day, Mothers Of The Disappeared. Και είδαμε το Ζουλφί Λιβανελί ανεβασμένο στη σκηνή να τραγουδάει τον ύμνο Yigidim Aslanim, μαζί με μυριόστομο πλήθος. Η λίστα της Κωνσταντινούπολης ήταν τελικά καλύτερη από της Αθήνας και είχε και κάμποσα τραγούδια από αυτά που προσωπικά ήθελα ν’ακούσω (αν και όχι από τα πιο αγαπημένα μου).
Κάποιες λεπτομέρειες για τη χθεσινή συναυλία μπορείτε να βρείτε εδώ
“To κοινό στη συναυλία της Αθήνας ήταν θαυμάσιο, πολύ εκδηλωτικό», μας είπαν με μια φωνή τρεις Αγγλοι που ακολουθούσαν την περιοδεία των U2 βήμα προς βήμα.
07 Σεπτεμβρίου 2010“To κοινό στη συναυλία της Αθήνας ήταν θαυμάσιο, πολύ εκδηλωτικό», μας είπαν με μια φωνή τρεις Αγγλοι που ακολουθούσαν την περιοδεία των U2 βήμα προς βήμα.Λίγες ώρες αργότερα, στο Ολυμπιακό Στάδιο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι κερκίδες έμειναν μισοάδειες. Στην αρένα, έφτανε άνετα στο κάγκελο ακόμα ο αργοπορημένος λόγω του απίστευτου μποτιλιαρίσματος θεατής. Με άλλα λόγια, εμείς. Γεμάτο δίωρο χρειάστηκε όποιος ατυχής ξεκίνησε ανυποψίαστος απογευματάκι από το Ταξίμ. Αποχαιρέτα τους, τους Snow Patrol που χάνεις.
Δεν ήταν όμως πρόβατα, οι λίγοι Τούρκοι που μαζεύτηκαν στο «Ατατούρκ» για να παρακολουθήσουν την πρώτη συναυλία των U2 στην ιστορία της χώρας. Όταν ο Μπόνο ξεκίνησε τον καθιερωμένο πολιτικοδιδακτικό του δεκάρικο, δέχθηκε ομαδικό γιουχάισμα και υποχρεώθηκε σε γελοία αναδίπλωση. «Θέλω να μιλήσω για τη γέφυρα του Βοσπόρου, ως τουρίστας. Πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα να το κάνω», είπε σαστισμένος.
Ψέλλισε κάτι για «το σημείο συνάντησης της δύσης με την ανατολή» και επέστρεψε κακήν κακώς στη μουσική, με ό,τι έχει απομείνει από την κάποτε υπέροχη φωνή του. Το ίδιο πρωινό, το χαμογελαστό του πρόσωπο στόλιζε όλες τις εφημερίδες, φωτογραφημένο δίπλα στον Ερντογάν και σε κάποιους αξιωματούχους του τουρκικού καθεστώτος. Τέτοια κονσομασιόν, παραμονές μάλιστα του κρίσιμου δημοψηφίσματος για τις συνταγματικές αλλαγές, δεν τη δέχθηκαν οι Τούρκοι. Εκείνη τη στιγμή κέρδισαν και το δικό μας σεβασμό.
Η συναυλία των U2 υποθέτω ότι ήταν καρμπόν με αυτή της Αθήνας, καρμπόν με αυτή του Λος Αντζελες που έπαιζε λίγες ώρες αργότερα σε ιρλανδέζικο μπαρ της πόλης, καρμπόν με όλες τις υπόλοιπες της περιοδείας. Όταν το περί ου ο λόγος μπαράκι άλλαξε το dvd και έβαλε στη θέση του μια συναυλία από το Zoo TV Tour μελαγχολήσαμε ομαδικώς.
Το σόου του 2010 είναι πιο μεγαλεπήβολο, αλλά η μουσική έχει πάρει την κατηφόρα. Η εκτέλεση του Love Is Blindness από το «Μεφιστοφελή» Μπόνο των 90’s μας έριξε στα πατώματα. Νωρίτερα, στο Στάδιο, είχαμε μεταφράσει το Get On Your Boots σε Go Get Some Beer, ενώ στο ρεφρέν του Elevation τραγουδούσαμε εν χορώ: «Bath-room Bre-ak».
Ημασταν πολλοί Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη, καμιά 50αριά με γαλανόλευκες σημαίες, και κατά βάθος το ευχαριστηθήκαμε, ειδικά οι λιγότερο απαιτητικοί. Κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι ακούω τραγούδια όπως το One ή το Pride (In The Name of Love) από το συγκρότημα που τα έγραψε και έβλεπα τον Edge 15 μέτρα μπροστά μου, με κυρίευε συγκίνηση και με κέρδιζε πλατύ χαμόγελο ευτυχίας.
Ο Μπόνο δίνει την παράστασή του με αυτοπεποίθηση και επαγγελματισμό που τσακίζουν κόκαλα, ενώ οι «δεύτεροι ρόλοι» παίζουν με τη σιγουριά και το δέσιμο της μπάντας που είναι μαζί δίχως αλλαγές εδώ και 2,5 δεκαετίες.
Ως εκεί, όμως. Οι U2 του 2010 απευθύνονται περισσότερο στις μάζες και στο ανύποπτο πλήθος, παρά στους ρέκτες της ψαγμένης ροκ. Η παρθενική live επαφή μαζί τους είναι περισσότερο εμπειρία ζωής παρά μουσική μυσταγωγία. Δεν θα τρέξω να τους ξαναδώ αν μας ξανάρθουν. Εσείς όμως να πάτε, ειδικά όσοι τους χάσατε την περασμένη εβδομάδα.Από το σετλίστ της Αθήνας, χάσαμε στην Κωνσταντινούπολη τα MLK, I Will Follow, Hold Me Thrill Me Kill Me Kiss Me. Mικρό το κακό, αφού κερδίσαμε παράλληλα τα Ultra Violet, New Year’s Day, Mothers Of The Disappeared. Και είδαμε το Ζουλφί Λιβανελί ανεβασμένο στη σκηνή να τραγουδάει τον ύμνο Yigidim Aslanim, μαζί με μυριόστομο πλήθος. Η λίστα της Κωνσταντινούπολης ήταν τελικά καλύτερη από της Αθήνας και είχε και κάμποσα τραγούδια από αυτά που προσωπικά ήθελα ν’ακούσω (αν και όχι από τα πιο αγαπημένα μου).
Κάποιες λεπτομέρειες για τη χθεσινή συναυλία μπορείτε να βρείτε εδώ
