Ακολουθήστε μας στο Google news
Κι αφού δε θέλω να γράψω για γιορτές, πιάνομαι από ένα μήνυμα που γράφτηκε στο Word of Μouth για το κείμενό μου της περασμένης εβδομάδας:
Ariel: @commandante Moraitis wraios...Katse na vgaloun oi alloi to fidi apo thn trypa ki otan einai, mia kai kalh, se fwnazoun gia na les "hmoun ki egw epanastaths"...xa xa...etsi katandhsan ki oi "epanastates" ths metapolitefsis douloi tou dnt
Πόσο δίκιο έχει αυτός/η ο/η Ariel! Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κατεβαίνουν στους δρόμους κάθε φορά που υπάρχει λόγος, που στέκονται με πλακάτ μπροστά από τα ΜΑΤ, που τρώνε τα δακρυγόνα για όλους μας. Ναι, αυτοί είναι οι επαναστάτες της καθημερινότητας. Αυτοί οι λίγοι ξεπλένουν την ντροπή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεν ανήκω ανάμεσά τους. Δεν έτυχε; Η ζωή με πήγε αλλού; Δεν είχα το σθένος; Καμιά φορά σκέφτομαι αν ζούσα στην περίοδο της Χούντας που σκατά θα ήμουν; Μέσα στο Πολυτεχνείο, στην οροφή της Νομικής ή στο σπιτάκι μου; Τρέμω στην ιδέα ότι θα συνέβαινε το τελευταίο και με φτύνω μόνο και μόνο στο ενδεχόμενο. Το ξέρω, όμως. Επαναστάτης δεν είμαι. Δεν είμαι πλασμένος από αυτό το υλικό, αν και το έχω δει δίπλα μου. Είχα έναν πατέρα που ήταν. Πρώτος στις πορείες, στο δρόμο. Για τη Νικαράγουα, για την Κούβα, για το Ιράκ και τη Σερβία. Κι όταν στην περιοχή που μέναμε πήγαν να οικοδομήσουν ένα κομμάτι ενός άλσους, ήταν εκείνος που έπεσε μπροστά από την μπουλντόζα για να μην γίνει ο πρώτος λάκκος. Έσπασε τα γυαλιά του, χτύπησε το χέρι του, έφαγε χώμα αλλά το πάρκο δεν χτίστηκε. Μη ρωτάτε καν, εγώ δεν θα πεφτα. Δεν θα πεφτα γαμώτο. Αλλά εκείνος το έκανε και με κάνει περήφανο πάντα. Και μια και σαν αύριο θα είχε τη γιορτή του, λέω να του χαρίσω αυτό το κείμενο.
Νιώθω ενοχικά απέναντι στις γιορτές φέτος.
24 Δεκεμβρίου 2010Δε θέλω να γράψω ένα κείμενο που να εύχεται χρόνια πολλά, να μιλάει για τα Χριστούγεννα, να λέει για στολισμένα δέντρα και λαμπιόνια. Νιώθω ενοχικά απέναντι στις γιορτές φέτος. Μου μοιάζουν σαν μία εντεταλμένη προσπάθεια να ξεχάσουμε αυτό που μας περιβάλλει. Βλέπω στις τηλεοράσεις τις μεσημεριανατζούδες να χορεύουν το Last Christmas και διακρίνω πίσω τους την πρόθεση να ευθυμήσουμε με το ζόρι για να βγούμε με το ζόρι και να καταναλώσουμε με το ζόρι. Τα χρόνια πολλά θα τα πω στους δικούς μου ανθρώπους χαμηλόφωνα, θα τα εννοώ σε όλους τους τόνους και θα σταματήσει εκεί το πράγμα.Κι αφού δε θέλω να γράψω για γιορτές, πιάνομαι από ένα μήνυμα που γράφτηκε στο Word of Μouth για το κείμενό μου της περασμένης εβδομάδας:
Ariel: @commandante Moraitis wraios...Katse na vgaloun oi alloi to fidi apo thn trypa ki otan einai, mia kai kalh, se fwnazoun gia na les "hmoun ki egw epanastaths"...xa xa...etsi katandhsan ki oi "epanastates" ths metapolitefsis douloi tou dnt
Πόσο δίκιο έχει αυτός/η ο/η Ariel! Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κατεβαίνουν στους δρόμους κάθε φορά που υπάρχει λόγος, που στέκονται με πλακάτ μπροστά από τα ΜΑΤ, που τρώνε τα δακρυγόνα για όλους μας. Ναι, αυτοί είναι οι επαναστάτες της καθημερινότητας. Αυτοί οι λίγοι ξεπλένουν την ντροπή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεν ανήκω ανάμεσά τους. Δεν έτυχε; Η ζωή με πήγε αλλού; Δεν είχα το σθένος; Καμιά φορά σκέφτομαι αν ζούσα στην περίοδο της Χούντας που σκατά θα ήμουν; Μέσα στο Πολυτεχνείο, στην οροφή της Νομικής ή στο σπιτάκι μου; Τρέμω στην ιδέα ότι θα συνέβαινε το τελευταίο και με φτύνω μόνο και μόνο στο ενδεχόμενο. Το ξέρω, όμως. Επαναστάτης δεν είμαι. Δεν είμαι πλασμένος από αυτό το υλικό, αν και το έχω δει δίπλα μου. Είχα έναν πατέρα που ήταν. Πρώτος στις πορείες, στο δρόμο. Για τη Νικαράγουα, για την Κούβα, για το Ιράκ και τη Σερβία. Κι όταν στην περιοχή που μέναμε πήγαν να οικοδομήσουν ένα κομμάτι ενός άλσους, ήταν εκείνος που έπεσε μπροστά από την μπουλντόζα για να μην γίνει ο πρώτος λάκκος. Έσπασε τα γυαλιά του, χτύπησε το χέρι του, έφαγε χώμα αλλά το πάρκο δεν χτίστηκε. Μη ρωτάτε καν, εγώ δεν θα πεφτα. Δεν θα πεφτα γαμώτο. Αλλά εκείνος το έκανε και με κάνει περήφανο πάντα. Και μια και σαν αύριο θα είχε τη γιορτή του, λέω να του χαρίσω αυτό το κείμενο.
