Ακολουθήστε μας στο Google news
Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι απ' το ραδιόφωνο ήταν το Κονσέρτο του Μάνου Χατζιδάκι. Στο δημοτικό ήμουν... Χριστούγεννα... βαρύς χειμώνας... σκεπασμένη ως επάνω με τρείς βαριές κουβέρτες, με το ραδιόφωνο να παίζει χαμηλά κάτω απ' τα σκεπάσματα. Μαζί με το ραδιόφωνο, ενας φακός με πλακέ μπαταρία φώτιζε πού και πού το κουβερτοσπήλαιο. Η μάνα μου απο πάνω ούρλιαζε πως μ' αυτά που κάνω -και ακούω- θ' αρρωστήσω...εγω κάτω απ' τις κουβέρτες με το αυτί κολλημένο στο ηχείο ενός JVC ραδιοκασσετοφώνου-το μόνο που γλίτωσε απ' την παιδική μου περιέργεια- να προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία του Κονσέρτου.
Έξω έβρεχε δυνατά και ασταμάτητα...ποτάμι. Μύριζε χώμα μέσα στο σπίτι και πράσινο χορτάρι, αφού βρισκόμουν στην εξοχή, ενώ η θάλασσα λυσσομανούσε λίγο πιο κάτω.
Στο τέλος του τραγουδιού και μην αντέχοντας άλλο τις φωνές της μάνας μου, που είχε επιστρέψει, εν τω μεταξύ, απ' το μεγερειό με μοναδικό σκοπό να με σύρει έξω απ' τις κουβέρτες, να μου πάρει το ραδιόφωνο και να με σώσει απ' την "αρρώστια", δεν άντεξα και της είπα πως κάποια μέρα θα μ' ακούει και εμένα μέσα απ' το ραδιόφωνο και τότε να δούμε αν θα της αρέσει!
Δεν είχα ιδέα για τίποτα τότε, αλλά της το είπα, θεωρώντας πως έτσι θα τη θυμώσω περισσότερο. Ευτυχώς για μένα, δεν έγινα ποτέ καλά απ' την "αρρώστια" της μουσικής, του ραδιοφώνου και χωρίς να το καταλάβω κράτησα το λόγο μου, αν και άργησα λιγάκι...
Τώρα πια, εκείνη στη Νάξο κι εγω εδώ, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει πως την πήρε η αδερφή της το πρωί και την έβαλε ν' ακούσει τα Θηρία...το λέει και χαμογελάει κάπως ντροπαλά.
"Σ' αρέσει τώρα"; τη ρωτάω και γελάω κι εγώ σκεπτόμενη πως το φερε έτσι ο καιρός, να βγω αληθινή και..."ν' αρρωστήσω" τελικά απ' το ραδιόφωνο και τις μουσικές του.
Το επόμενο τραγούδι που θυμάμαι είναι "Το χοντρό μπιζέλι" της Λιλιπούπολης και κάποιες εκπομπές που κατάφερα ν' ακούσω ...τις θυμάμαι όμως αχνά, έτσι που να μοιάζουν περισσότερο με κάποιου είδους συναίσθημα , κάποιου είδους φαντασία, οχι με πραγματικότητα.
Το...μπιζέλι της Λιλιπούπολης με γέμισε με θάρρος όταν χρειάστηκε να επισκεφτώ μικρή στην Αθήνα εναν παιδίατρο γιατί υπέφερα απο αμυγδαλίτιδα διαρκώς. Τον γιατρό τον έλεγαν Σπανάκη, οπότε "βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι", το τραγούδα συνεχώς απο μέσα μου για να μη φοβάμαι και τελικά ο γιατρός απεφάνθη πως θα μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί που βρίσκονται:-)
Καλά Χριστούγεννα
24 Δεκεμβρίου 2010Mία (όχι απαραιτήτως χριστουγεννιάτικη) ραδιοφωνική ιστορία. Τη δανείστηκα από το blog της εκπομπής Θηρία Ενήμερα του 105,5 Στο Κόκκινο.
Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι απ' το ραδιόφωνο ήταν το Κονσέρτο του Μάνου Χατζιδάκι. Στο δημοτικό ήμουν... Χριστούγεννα... βαρύς χειμώνας... σκεπασμένη ως επάνω με τρείς βαριές κουβέρτες, με το ραδιόφωνο να παίζει χαμηλά κάτω απ' τα σκεπάσματα. Μαζί με το ραδιόφωνο, ενας φακός με πλακέ μπαταρία φώτιζε πού και πού το κουβερτοσπήλαιο. Η μάνα μου απο πάνω ούρλιαζε πως μ' αυτά που κάνω -και ακούω- θ' αρρωστήσω...εγω κάτω απ' τις κουβέρτες με το αυτί κολλημένο στο ηχείο ενός JVC ραδιοκασσετοφώνου-το μόνο που γλίτωσε απ' την παιδική μου περιέργεια- να προσπαθώ ν' ακούσω τη μελωδία του Κονσέρτου.
Έξω έβρεχε δυνατά και ασταμάτητα...ποτάμι. Μύριζε χώμα μέσα στο σπίτι και πράσινο χορτάρι, αφού βρισκόμουν στην εξοχή, ενώ η θάλασσα λυσσομανούσε λίγο πιο κάτω.
Στο τέλος του τραγουδιού και μην αντέχοντας άλλο τις φωνές της μάνας μου, που είχε επιστρέψει, εν τω μεταξύ, απ' το μεγερειό με μοναδικό σκοπό να με σύρει έξω απ' τις κουβέρτες, να μου πάρει το ραδιόφωνο και να με σώσει απ' την "αρρώστια", δεν άντεξα και της είπα πως κάποια μέρα θα μ' ακούει και εμένα μέσα απ' το ραδιόφωνο και τότε να δούμε αν θα της αρέσει!
Δεν είχα ιδέα για τίποτα τότε, αλλά της το είπα, θεωρώντας πως έτσι θα τη θυμώσω περισσότερο. Ευτυχώς για μένα, δεν έγινα ποτέ καλά απ' την "αρρώστια" της μουσικής, του ραδιοφώνου και χωρίς να το καταλάβω κράτησα το λόγο μου, αν και άργησα λιγάκι...Τώρα πια, εκείνη στη Νάξο κι εγω εδώ, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει πως την πήρε η αδερφή της το πρωί και την έβαλε ν' ακούσει τα Θηρία...το λέει και χαμογελάει κάπως ντροπαλά.
"Σ' αρέσει τώρα"; τη ρωτάω και γελάω κι εγώ σκεπτόμενη πως το φερε έτσι ο καιρός, να βγω αληθινή και..."ν' αρρωστήσω" τελικά απ' το ραδιόφωνο και τις μουσικές του.
Το επόμενο τραγούδι που θυμάμαι είναι "Το χοντρό μπιζέλι" της Λιλιπούπολης και κάποιες εκπομπές που κατάφερα ν' ακούσω ...τις θυμάμαι όμως αχνά, έτσι που να μοιάζουν περισσότερο με κάποιου είδους συναίσθημα , κάποιου είδους φαντασία, οχι με πραγματικότητα.
Το...μπιζέλι της Λιλιπούπολης με γέμισε με θάρρος όταν χρειάστηκε να επισκεφτώ μικρή στην Αθήνα εναν παιδίατρο γιατί υπέφερα απο αμυγδαλίτιδα διαρκώς. Τον γιατρό τον έλεγαν Σπανάκη, οπότε "βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι", το τραγούδα συνεχώς απο μέσα μου για να μη φοβάμαι και τελικά ο γιατρός απεφάνθη πως θα μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί που βρίσκονται:-)
_____________________
Ο Νίκος Μωραϊτης γράφει για (μη) γιορτές και αγώνες - εδώ!
Για το airplay των Χριστουγέννων διαβάστε εδώ.
Στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδας 89,5 ετοίμασαν μεγάλο αφιέρωμα - εδώ. Λογικό, είναι οι κατεξοχήν αρμόδιοι.
Ο Νίκος Παπαδογιάννης (εδώ) και ο Άρης Καραμπεάζης (εδώ) μιλούν για συναυλίες και τραγούδια.
Ο Νίκος Μωραϊτης γράφει για (μη) γιορτές και αγώνες - εδώ!
Για το airplay των Χριστουγέννων διαβάστε εδώ.
Στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδας 89,5 ετοίμασαν μεγάλο αφιέρωμα - εδώ. Λογικό, είναι οι κατεξοχήν αρμόδιοι.
Ο Νίκος Παπαδογιάννης (εδώ) και ο Άρης Καραμπεάζης (εδώ) μιλούν για συναυλίες και τραγούδια.
