Τετάρτη βράδυ στο Γκάζι
11 Δεκεμβρίου 2025
Του Ιωάννη Ψαράκη
Την πρώτη τους φορά στα μέρη μας, νεούδια ακόμη το 2004 στη Μαλακάσα "χάθηκαν” μέσα στον όχλο από τους μοδάτους τότε HIM και τους Placebo που βρίσκονταν στα ντουζένια τους. Το 2009 στο Ελληνικό κατάφεραν να σκάσουν ένα χαμόγελο πριν από Editors και Pixies κερδίζοντας μπόλικους πόντους ειδικά με την “πειραγμένη” για ένα δεκάλεπτο εκτέλεση του (αγαπημένου μου) Good Souls. Το βράδυ της Τετάρτης στο Gazarte γιορτάζοντας τα 25 χρόνια τους στη δισκογραφία μπορεί να μην κέρδισαν νέους φίλους, σίγουρα όμως ικανοποίησαν τους δικούς τους πιστούς.
Οι Starsailor ουδέποτε ήταν η μπάντα που θα γεμίσει ένα στάδιο, νομίζω δεν το επιδίωξαν ποτέ. Ο brit-pop με κιθαριστικά rock στοιχεία ήχος τους βασίστηκε στη μελωδία, την ιδιαίτερη, σχεδόν ανδρόγυνη, φωνή του Ben Byrne και τις δυνατές πινελιές από τα πλήκτρα του Barry Westhead που μέχρι να γίνει μέλος της μπάντας έβγαζε τα προς το ζην παίζοντας organ στην εκκλησία της ενορίας του.
Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά μετά από το “δειλό” ντεμπούτο του single Fever ακριβώς πριν 25 χρόνια, το Love is Here έμοιαζε με ένα είδος statement, τύπου, “ήρθαμε για να μείνουμε”. Κομματάρες όπως το Alcoholic (ούτε παραγγελιά να το είχες κάνει για άνοιγμα της συναυλίας, έτσι Καιτούλα;), το Good Souls, το Lullaby, το Poor Misguided Fool και το Love is Here (τα έπαιξαν φυσικά όλα σε ένα greatest hits set που έφτιαξαν για την περίσταση) προμήνυε ένα ακόμη καλύτερο μέλλον. Όμως οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Το Silence is Easy έμοιαζε περισσότερο με μία προσπάθεια να κερδίσουν ένα κοινό που δεν τους ανήκε, αυτό των charts, προφανώς θαμπωμένοι από την επιτυχία του 1ου τους άλμπουμ που έφτασε στο Νο2 στη Μεγάλη Βρετανία και ξέφυγαν από τη ρότα που είχαν χαράξει. Αποτέλεσμα; Τα επόμενα δύο άλμπουμ τους να μοιάζουν σχεδόν διεκπεραιωτικά και οι ίδιοι να κάνουν “σουξέ” και συμμετοχή σε μεγάλα φεστιβάλ χάρη στην επιτυχία του 1ου. Κάτι όμως που κράτησε βαριά βαριά μέχρι το 2009 όταν και οι δρόμοι των μελών χώρισαν. Η προσπάθεια επανασύνδεσης το 2015, ένα άλμπουμ κομήτης το 2017 και το τελευταίο τους πριν ενάμιση χρόνο δεν συγκίνησαν κανέναν…
Στο Gazarte μαζευτήκαμε καμιά 500αριά νοματαίοι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) ένιωθα κατά τη διάρκεια του set για να θυμηθούμε τις ένδοξες εποχές του Love is Here. Και ευχαριστηθήκαμε. Μέχρι εκεί όμως. Η μπάντα έμοιαζε γερασμένη αν και, διάολε, δεν πέρασε δα και μισός αιώνας από πάνω της. Έχουν περάσει από τα μέρη μας συγκροτήματα και τραγουδιστές με 40 και βάλε χρόνια στο κουρμπέτι και έβγαζαν περισσότερη ζωντάνια. Ίσως να μην τους ενδιέφερε να “ξεσηκώσουν” το κοινό με κλισέ-τρυκ των live, στην τελική δεν ήταν ποτέ μια μπάντα που θα κάνει τρέλες στη σκηνή. Αυτό που “πουλούσαν” ήταν οι μελωδίες και η αρτιότητά τους μουσικά. Μελωδίες έστω μετά το 3ο-4ο τραγούδι όταν σταμάτησε να ακούγεται το echo από το μικρόφωνο του Byrne, ακούσαμε. Οι ίδιοι, επαγγελματίες,, δεν πτοήθηκαν ούτε από τα τεχνικά ζητήματα (ειδικά στα ντραμς) ούτε από το μικρό κοινό. Έκαναν τη δουλειά τους, τραγούδησαν για σκάρτα 100 λεπτά (μαζί με τα encore), είπαν και δύο τραγούδια του John Lennon (Jealοus Guy και Don’t let me down) ως tribute στη βίαιη δολοφονία του πριν από 45 χρόνια (8/12/1980) στη Νέα Υόρκη και αποχώρησαν ησύχως.
Τη συναυλία άνοιξε με ένα set από 7 τραγούδια του μεταξύ των οποίων και η προ διετίας μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία (στην Ελλάδα) “Strange” ο χαμογελαστός και γλυκύτατος ελληνοβρετανός D3LTA με τα 2/3 της μπάντας που τον συνοδεύει. Προσπάθησε και κατάφερε με τις μελωδίες του να “ζεστάνει” το κοινό και δεν πέρασε απαρατήρητος.
