Ακολουθήστε μας στο Google news
Κάποιοι χόρευαν. Αλλοι σιγοτραγουδούσαν. Εγώ άλλαζα πότε πότε τους δίσκους, για να κάθομαι και πιο κοντά στα εδέσματα.
Στο οικογενειακό αυτοκίνητο δεν ακούγαμε μόνο Κρητικά. Οι παλιές κασέτες έκρυβαν μέσα τους Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, τα θρυλικά σουξέ της Μαίρης Λίντα με το μπουζούκι του Μανώλη Χιώτη, τα νησιώτικα του Πάριου, αλλά και πιο "λάιτ" λαϊκά, σαν αυτά που τραγουδούσαν ο Κόκκοτας, η Μοσχολιού, η Αλεξίου. Σκυλάδικα δεν ακούστηκαν ποτέ στις εκδρομές μας.
Επειτα, μεγαλώσαμε. Δεν μπαίναμε πιά τόσο συχνά στο οικογενειακό αυτοκίνητο. Τις οικογενειακές γιορτές εμείς τα παιδιά τις αποφεύγαμε. Ποιός θέλει να περάσει άλλη μια βραδιά με τα σόγια και τους συναδέλφους του πατέρα;
Ηρθε και η αδυσώπητη αρρώστια. Η μουσική χαμήλωσε, ώσπου σίγησε. Η 18η του Γενάρη κυλούσε μελαγχολική.
Το 1998, δεν τη γιορτάσαμε καθόλου. Από την επόμενη χρονιά, τα φώτα έμειναν σβηστά και οι "πλάκες" με τα Κρητικά και τα αρχοντολαϊκά αποθηκεύτηκαν στο ράφι με τα αζήτητα. Μόνο το χαμόγελο του μικρού ανηψιού θυμίζει πιά τις ξένοιαστες γιορτές. Η γιορτινή μουσική θα ακουστεί απόψε από το δικό του σπίτι.
Στο παλιό σπίτι, το σπαραχτικό Magician του Lou Reed θα συνοδεύσει τη μελαγχολία της επετειακής βραδιάς.
Φλούδες λακωνικές και πένθιμες
18 Ιανουαρίου 2011Για πολλά χρόνια, τέτοια μέρα, 18 του Γενάρη, ακουγόνταν από μια γωνιά του Χαϊδαρίου κρητική μουσική. Τα τραγούδια του Ξυλούρη, του Γαργανουράκη, του Κλάδου, των Σκουλάδων, τα ριζίτικα, ίσως και κάποια πιο παλιά, βγαλμένα από τη λύρα του πιονιέρου θείου που έφερε το δικό μου ονοματεπώνυμο (εδώ).Κάποιοι χόρευαν. Αλλοι σιγοτραγουδούσαν. Εγώ άλλαζα πότε πότε τους δίσκους, για να κάθομαι και πιο κοντά στα εδέσματα.
Στο οικογενειακό αυτοκίνητο δεν ακούγαμε μόνο Κρητικά. Οι παλιές κασέτες έκρυβαν μέσα τους Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, τα θρυλικά σουξέ της Μαίρης Λίντα με το μπουζούκι του Μανώλη Χιώτη, τα νησιώτικα του Πάριου, αλλά και πιο "λάιτ" λαϊκά, σαν αυτά που τραγουδούσαν ο Κόκκοτας, η Μοσχολιού, η Αλεξίου. Σκυλάδικα δεν ακούστηκαν ποτέ στις εκδρομές μας.
Επειτα, μεγαλώσαμε. Δεν μπαίναμε πιά τόσο συχνά στο οικογενειακό αυτοκίνητο. Τις οικογενειακές γιορτές εμείς τα παιδιά τις αποφεύγαμε. Ποιός θέλει να περάσει άλλη μια βραδιά με τα σόγια και τους συναδέλφους του πατέρα;
Ηρθε και η αδυσώπητη αρρώστια. Η μουσική χαμήλωσε, ώσπου σίγησε. Η 18η του Γενάρη κυλούσε μελαγχολική.
Το 1998, δεν τη γιορτάσαμε καθόλου. Από την επόμενη χρονιά, τα φώτα έμειναν σβηστά και οι "πλάκες" με τα Κρητικά και τα αρχοντολαϊκά αποθηκεύτηκαν στο ράφι με τα αζήτητα. Μόνο το χαμόγελο του μικρού ανηψιού θυμίζει πιά τις ξένοιαστες γιορτές. Η γιορτινή μουσική θα ακουστεί απόψε από το δικό του σπίτι.
Στο παλιό σπίτι, το σπαραχτικό Magician του Lou Reed θα συνοδεύσει τη μελαγχολία της επετειακής βραδιάς.
