Ακολουθήστε μας στο Google news
Την Κυριακή αισθάνθηκα, για πρώτη ίσως φορά, ότι το Rockwave είναι φεστιβάλ. Όχι βέβαια σαν το γιγάντιο Primavera που παρακολούθησα ένα μήνα νωρίτερα στη Βαρκελώνη, αλλά φεστιβάλ. Ελληνικού τύπου.
Ήταν, μάλλον, η καλύτερη μέρα από καταβολής Rockwave. Μέγα, πολυσυλλεκτικό πλήθος και μέγα πάθος. Οι νεανικές φυλές της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας. Αφθονο, φτηνό αλκοόλ και γλυκός καπνός. Συγκροτήματα που -χωρίς να βρίσκονται στην πρώτη νιότη- έχουν ακόμη πολλά να πουν. Μπάντες που σέρνουν πίσω τους πλήθος πιστών προσκυνητών όπως οι Kyuss και οι Monster Magnet. Άλλες που γεννήθηκαν για να στήνουν πάρτυ, σαν τους Gogol Bordello και τους Ιρλανδούς Flogging Molly που δεν είναι παρά Γκόγκολ Μπορντέλο παρά ένα μουστάκι κι ένα βιολί. Σκληρές κιθάρες (Therapy?) και πανκ χοροπηδητά (Marky Ramone) για να ανάβουν τα αίματα από νωρίς.
Πάνω απ όλα, ένας headliner που καταπίνει το σύμπαν και σε κάνει να νομίζεις ότι το κεφάλι σου θα ξεκολλήσει από τη θέση του. Δεν είναι τυχαίος ο απόλυτος σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Prodigy ακόμα και από ακροατές που έχουν αλλεργία στα πλήκτρα και στο dance. Toυς είδα για πρώτη φορά και δεν πίστευα στα μάτια και στα αυτιά μου. Νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου, παρά τη συσσωρευμένη κόπωση 8 ωρών στο Terra Vibe και τριών ημερών με ατελείωτο πήγαινε-έλα στη Μαλακάσα.
Τις εντυπώσεις μου για την, απρόσμενα απολαυστική, "βραδιά Αγγελάκα" θα τις βρείτε στο Billboard. Κρίμα που δεν είχε περισσότερο κόσμο. Η μοναδική πραγματική ήττα του τριημέρου ήταν η πρώτη βραδιά, μολονότι την έσωσαν οι έντιμοι και εξαιρετικά υποτιμημένοι Editors. Ρωτούσα δεξιά αριστερά "από πού κι ως πού θεωρούνται ανώτεροι από αυτούς λ.χ. οι Coldplay" και ουδείς έβρισκε επιχείρημα να μου απαντήσει.
Οι Cake όμως ήταν αναιμικοί και πληκτικοί, ο Sivert Hoyem λίγος και πασσέ, οι δε Stranglers χαντακώθηκαν από το φαεινό εγκέφαλο που τους ανάγκασε να παίξουν στις 5 το απόγευμα Παρασκευής, μπροστά σε 200 άτομα. Πριν από τον Χόιεμ και τον Παυλίδη! Ντροπής πράγματα.
Λες και θα υπήρχαν Χόιεμ, Παυλίδης και Κέικ και Έντιτορς, αν δεν είχαν δείξει το δρόμο στα νιάτα τους οι Στράνγκλερς...
Στα 15 χρόνια δεν έχω πάρει -απ'όσο θυμάμαι- ούτε μία απουσία
05 Ιουλίου 2011Στα 15 χρόνια του Rockwave, δεν έχω πάρει -απ'όσο θυμάμαι- ούτε μία απουσία. Ενα τουλάχιστον προσκύνημα κάθε καλοκαίρι είναι επιβεβλημένο. Ημουν από τους τυχερούς που είδαν από απόσταση 5 μέτρων τους Portishead και τους Pulp τότε στη Φρεαττύδα, την PJ Harvey στο χωράφι πίσω από το ΟΑΚΑ, τους Muse -άβγαλτους ακόμα- μέσα στο λιοπύρι στα Λιόσια. Και τους Killers αραγμένους στο ξενοδοχείο τους στο Σύνταγμα, να κάνουν ηλιοθεραπεία παρέα με την Duffy στην πισίνα ενώ η συναυλία τους είχε ματαιωθεί λόγω ...νεροποντής.Την Κυριακή αισθάνθηκα, για πρώτη ίσως φορά, ότι το Rockwave είναι φεστιβάλ. Όχι βέβαια σαν το γιγάντιο Primavera που παρακολούθησα ένα μήνα νωρίτερα στη Βαρκελώνη, αλλά φεστιβάλ. Ελληνικού τύπου.Ήταν, μάλλον, η καλύτερη μέρα από καταβολής Rockwave. Μέγα, πολυσυλλεκτικό πλήθος και μέγα πάθος. Οι νεανικές φυλές της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας. Αφθονο, φτηνό αλκοόλ και γλυκός καπνός. Συγκροτήματα που -χωρίς να βρίσκονται στην πρώτη νιότη- έχουν ακόμη πολλά να πουν. Μπάντες που σέρνουν πίσω τους πλήθος πιστών προσκυνητών όπως οι Kyuss και οι Monster Magnet. Άλλες που γεννήθηκαν για να στήνουν πάρτυ, σαν τους Gogol Bordello και τους Ιρλανδούς Flogging Molly που δεν είναι παρά Γκόγκολ Μπορντέλο παρά ένα μουστάκι κι ένα βιολί. Σκληρές κιθάρες (Therapy?) και πανκ χοροπηδητά (Marky Ramone) για να ανάβουν τα αίματα από νωρίς.
Πάνω απ όλα, ένας headliner που καταπίνει το σύμπαν και σε κάνει να νομίζεις ότι το κεφάλι σου θα ξεκολλήσει από τη θέση του. Δεν είναι τυχαίος ο απόλυτος σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Prodigy ακόμα και από ακροατές που έχουν αλλεργία στα πλήκτρα και στο dance. Toυς είδα για πρώτη φορά και δεν πίστευα στα μάτια και στα αυτιά μου. Νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου, παρά τη συσσωρευμένη κόπωση 8 ωρών στο Terra Vibe και τριών ημερών με ατελείωτο πήγαινε-έλα στη Μαλακάσα.Τις εντυπώσεις μου για την, απρόσμενα απολαυστική, "βραδιά Αγγελάκα" θα τις βρείτε στο Billboard. Κρίμα που δεν είχε περισσότερο κόσμο. Η μοναδική πραγματική ήττα του τριημέρου ήταν η πρώτη βραδιά, μολονότι την έσωσαν οι έντιμοι και εξαιρετικά υποτιμημένοι Editors. Ρωτούσα δεξιά αριστερά "από πού κι ως πού θεωρούνται ανώτεροι από αυτούς λ.χ. οι Coldplay" και ουδείς έβρισκε επιχείρημα να μου απαντήσει.Οι Cake όμως ήταν αναιμικοί και πληκτικοί, ο Sivert Hoyem λίγος και πασσέ, οι δε Stranglers χαντακώθηκαν από το φαεινό εγκέφαλο που τους ανάγκασε να παίξουν στις 5 το απόγευμα Παρασκευής, μπροστά σε 200 άτομα. Πριν από τον Χόιεμ και τον Παυλίδη! Ντροπής πράγματα.
Λες και θα υπήρχαν Χόιεμ, Παυλίδης και Κέικ και Έντιτορς, αν δεν είχαν δείξει το δρόμο στα νιάτα τους οι Στράνγκλερς...
