Ακολουθήστε μας στο Google news
Παρασκευή 18:55
1. Όταν θέλω να παρέμβω σε κάτι που γράφεται στα σχόλια ή να απαντήσω, το κάνω με update όπως τώρα.
2. Δεν ψηφίζω ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν ψηφίζει ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 81% των πολιτών που αντιτίθεται στο Μεσοπρόθεσμο και την κυβερνητική πολιτική, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις .
3. Το ότι θεωρώ τη σημερινή κυβέρνηση ως τη χειρότερη που γνώρισε η χώρα δεν σημαίνει ότι ξεχνάω τις κυβερνήσεις Καραμανλή - Σημίτη.
4. Δηλώνω και το τελευταίο ευρώ και φορολογούμαι πολύ βαριά ανέκαθεν. Πάγια αρχή μου είναι ότι αντιδράς όχι όταν πονάει η δική σου τσέπη αλλά όταν πονάει η τσέπη του διπλανού σου.
Και μία σημείωση προς Δημήτρη Κανελλόπουλο με αφορμή το τελευταίο του άρθρο:
Εγώ κατέληξα Δημήτρη. Δεν είναι ανίκανοι. Είναι επικίνδυνοι.
Φιλιά σε όλους.
_______________________________
Το καλοκαίρι είναι λησμονιά. Σε κάνει και ξεχνάς. Μια θάλασσα, μια αμμουδιά, ένας ήλιος που βυθίζεται με βασιλική μεγαλοπρέπεια στα νερά ή στα βουνά είναι αρκετά για να σε πλανέψουν. Θα πάω. Θα είμαι εκεί. Με το νερό σύριζα στο στόμα, απέναντι από το υπερθέαμα του ουρανού. Θα πάω, αλλά φέτος δεν θα ξεχάσω. Υπόσχομαι να θυμάμαι τρία πράγματα:
1. Τους 155 που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο.
2. Το αστυνομικό κράτος που γέμισε χημικά (απαγορευμένα στον πόλεμο, επιτρεπόμενα στην ειρήνη) το Σύνταγμα.
3. Ότι μας κυβερνάει η χειρότερη κυβέρνηση που θα μπορούσε να έχει ποτέ η χώρα (όταν το είχε πρωτογράψει ο Κανελλόπουλος, είχα χαρεί για το θάρρος του να πει αυτό που πιστεύει αλλά τον είχα βρει υπερβολικό. Πόσο δίκιο είχε...).
Το Σεπτέμβριο θα είμαστε πάλι εκεί. Πιο ηλιοκαμένοι, το ίδιο καμένοι και πιο φλογισμένοι μέσα μας. Πρέπει να φύγουν. Πρέπει να πέσουν. Ραντεβού το Σεπτέμβρη, όπως στα σινεμά.
Υ.Γ.: Χαίρομαι πολύ που οι καλλιτέχνες ξύπνησαν. Δεν εννοώ εκείνους που μιλούν γενικά, κεκαλυμμένα, αόριστα, λογαριάζοντας τι έχουν να χάσουν από μία μετωπική σύγκρουση με την εξουσία πριν ανοίξουν το στόμα τους («Μην πω κάτι παραπάνω και δεν με καλέσουν ξανά στο κρατικό κανάλι για συνέντευξη»). Προς Θεού, μιλάω για εκείνους που μιλούν δυνατά.
Την αρχή έκανε ο (ουρανο)Μίκης. Καθοριστική η Μυρσίνη Λοΐζου. Στην ποδιά της μια Παναγιά. στερα ήρθε ο Ηλίας Ανδριόπουλος, που κάποτε (απ όσο ξέρω) ήταν ΠΑΣΟΚ, γι αυτό η απαγόρευσή του έχει ιδιαίτερη σημασία.
Η Χαρούλα κατέβηκε στο Σύνταγμα. Και άλλοι, χωρίς να το διαφημίσουν. Ξέρω πασίγνωστο τραγουδιστή (δεν θέλω να πω το όνομά του γιατί ό,τι κάνει δεν το κάνει για δημοσιότητα) που έχει ξεσκονίσει τα βίντεο με τους ξυλοδαρμούς στο Σύνταγμα και ετοιμάζεται να καταθέσει αγωγές κατά της αστυνομίας, στο πλευρό των δαρμένων.
Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί, γιατί τέχνη είναι πρώτα απ όλα να είσαι παρών στη ζωή.
Θα πάω, αλλά φέτος δεν θα ξεχάσω...
08 Ιουλίου 2011updateΠαρασκευή 18:55
1. Όταν θέλω να παρέμβω σε κάτι που γράφεται στα σχόλια ή να απαντήσω, το κάνω με update όπως τώρα.2. Δεν ψηφίζω ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν ψηφίζει ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 81% των πολιτών που αντιτίθεται στο Μεσοπρόθεσμο και την κυβερνητική πολιτική, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις .
3. Το ότι θεωρώ τη σημερινή κυβέρνηση ως τη χειρότερη που γνώρισε η χώρα δεν σημαίνει ότι ξεχνάω τις κυβερνήσεις Καραμανλή - Σημίτη.
4. Δηλώνω και το τελευταίο ευρώ και φορολογούμαι πολύ βαριά ανέκαθεν. Πάγια αρχή μου είναι ότι αντιδράς όχι όταν πονάει η δική σου τσέπη αλλά όταν πονάει η τσέπη του διπλανού σου.
Και μία σημείωση προς Δημήτρη Κανελλόπουλο με αφορμή το τελευταίο του άρθρο:
Εγώ κατέληξα Δημήτρη. Δεν είναι ανίκανοι. Είναι επικίνδυνοι.
Φιλιά σε όλους.
_______________________________
Το καλοκαίρι είναι λησμονιά. Σε κάνει και ξεχνάς. Μια θάλασσα, μια αμμουδιά, ένας ήλιος που βυθίζεται με βασιλική μεγαλοπρέπεια στα νερά ή στα βουνά είναι αρκετά για να σε πλανέψουν. Θα πάω. Θα είμαι εκεί. Με το νερό σύριζα στο στόμα, απέναντι από το υπερθέαμα του ουρανού. Θα πάω, αλλά φέτος δεν θα ξεχάσω. Υπόσχομαι να θυμάμαι τρία πράγματα:
1. Τους 155 που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο.
2. Το αστυνομικό κράτος που γέμισε χημικά (απαγορευμένα στον πόλεμο, επιτρεπόμενα στην ειρήνη) το Σύνταγμα.
3. Ότι μας κυβερνάει η χειρότερη κυβέρνηση που θα μπορούσε να έχει ποτέ η χώρα (όταν το είχε πρωτογράψει ο Κανελλόπουλος, είχα χαρεί για το θάρρος του να πει αυτό που πιστεύει αλλά τον είχα βρει υπερβολικό. Πόσο δίκιο είχε...).
Το Σεπτέμβριο θα είμαστε πάλι εκεί. Πιο ηλιοκαμένοι, το ίδιο καμένοι και πιο φλογισμένοι μέσα μας. Πρέπει να φύγουν. Πρέπει να πέσουν. Ραντεβού το Σεπτέμβρη, όπως στα σινεμά.
Υ.Γ.: Χαίρομαι πολύ που οι καλλιτέχνες ξύπνησαν. Δεν εννοώ εκείνους που μιλούν γενικά, κεκαλυμμένα, αόριστα, λογαριάζοντας τι έχουν να χάσουν από μία μετωπική σύγκρουση με την εξουσία πριν ανοίξουν το στόμα τους («Μην πω κάτι παραπάνω και δεν με καλέσουν ξανά στο κρατικό κανάλι για συνέντευξη»). Προς Θεού, μιλάω για εκείνους που μιλούν δυνατά.
Την αρχή έκανε ο (ουρανο)Μίκης. Καθοριστική η Μυρσίνη Λοΐζου. Στην ποδιά της μια Παναγιά. στερα ήρθε ο Ηλίας Ανδριόπουλος, που κάποτε (απ όσο ξέρω) ήταν ΠΑΣΟΚ, γι αυτό η απαγόρευσή του έχει ιδιαίτερη σημασία.
Η Χαρούλα κατέβηκε στο Σύνταγμα. Και άλλοι, χωρίς να το διαφημίσουν. Ξέρω πασίγνωστο τραγουδιστή (δεν θέλω να πω το όνομά του γιατί ό,τι κάνει δεν το κάνει για δημοσιότητα) που έχει ξεσκονίσει τα βίντεο με τους ξυλοδαρμούς στο Σύνταγμα και ετοιμάζεται να καταθέσει αγωγές κατά της αστυνομίας, στο πλευρό των δαρμένων.
Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί, γιατί τέχνη είναι πρώτα απ όλα να είσαι παρών στη ζωή.
