Ακολουθήστε μας στο Google news
01 Σεπτεμβρίου 2011To κείμενο που ακολουθεί, είναι απόσπασμα από άρθρο του ραδιοφωνικού παραγωγού του Republic 100,3 (και παλιότερα του 88μισό), Στέφανου Τσιτσόπουλου, στην Athens Voice
Έχω ακριβώς 958 λόγους για τους οποίους δεν ρίχνω ούτε ένα δάκρυ για
το τέλος του 9,58, αλλά ο χώρος μου στην εφημερίδα είναι περιορισμένος
[...]. Πολιτισμό διακονούσε τόσα χρόνια με γκράντε επιχορηγήσεις και
ανταποδοτικά τέλη που πληρώνουμε όλοι κι ο κρατικός 9,58. Και τον
άκουγαν μόνο οι συγγενείς αυτών που έκαναν εκπομπές, αφού οι μετρήσεις
ακροαματικότητάς του ήταν υπό, αυτό που λέμε «χιτς» (στα θρακιώτικα
σημαίνει «ούτε ψυχή»). Και ποτέ κανείς δεν μας εξήγησε με τι κριτήρια
προσλαμβάνονταν όλοι αυτοί οι «καλοί συνάδελφοι» και οι διευθυντές
τους, πόσες ώρες δούλευαν, πόσο αμείβονταν. Γιατί επομένως να τον
κλάψω τον 9,58 και να προσυπογράψω τη διαιώνιση της ίδιας κατάστασης;
Και τι θα μου λείψει; Το μέχρι ύπνωσης αργόσυρτο, βαρύ, χαζοκουλτουρέ
κι εκτός τόπου και χρόνου πρόγραμμά του; Ποια θα νοσταλγήσω ακριβώς
από τις δράσεις του; Γιατί να τον πληρώνω στην τελική, αφού δεν τον
ακούω; Δεν υπογράφω, δεν υπογράφω, δεν υπογράφω. Και γιατί σαν μωρές
παρθένες να μυξοκλαίμε και να συντασσόμαστε με πρωτοβουλίες διάσωσης
πραγμάτων που τα πληρώσαμε ένα κάρο λεφτά στη Θεσσαλονίκη τόσα χρόνια
για να βολεύονται ημέτεροι και οι υπόλοιποι του ιδιωτικού τομέως να
τραβάμε χίλια ζόρια και μύρια άγχη στις δουλειές μας, για να γινόμαστε
ευφυέστεροι, καλύτεροι, πρωτότυποι και πάντα στην κόψη της
πρωτοπορίας, γιατί κανένα κράτος-πατερούλης δεν μας επιδοτεί ή
φροντίζει να πέφτει στην ώρα της η μηνιαία αμοιβή μας;
Λίγο... διαφορετική από τις άλλες
01 Σεπτεμβρίου 2011To κείμενο που ακολουθεί, είναι απόσπασμα από άρθρο του ραδιοφωνικού παραγωγού του Republic 100,3 (και παλιότερα του 88μισό), Στέφανου Τσιτσόπουλου, στην Athens VoiceΈχω ακριβώς 958 λόγους για τους οποίους δεν ρίχνω ούτε ένα δάκρυ για
το τέλος του 9,58, αλλά ο χώρος μου στην εφημερίδα είναι περιορισμένος
[...]. Πολιτισμό διακονούσε τόσα χρόνια με γκράντε επιχορηγήσεις και
ανταποδοτικά τέλη που πληρώνουμε όλοι κι ο κρατικός 9,58. Και τον
άκουγαν μόνο οι συγγενείς αυτών που έκαναν εκπομπές, αφού οι μετρήσεις
ακροαματικότητάς του ήταν υπό, αυτό που λέμε «χιτς» (στα θρακιώτικα
σημαίνει «ούτε ψυχή»). Και ποτέ κανείς δεν μας εξήγησε με τι κριτήρια
προσλαμβάνονταν όλοι αυτοί οι «καλοί συνάδελφοι» και οι διευθυντές
τους, πόσες ώρες δούλευαν, πόσο αμείβονταν. Γιατί επομένως να τον
κλάψω τον 9,58 και να προσυπογράψω τη διαιώνιση της ίδιας κατάστασης;
Και τι θα μου λείψει; Το μέχρι ύπνωσης αργόσυρτο, βαρύ, χαζοκουλτουρέ
κι εκτός τόπου και χρόνου πρόγραμμά του; Ποια θα νοσταλγήσω ακριβώς
από τις δράσεις του; Γιατί να τον πληρώνω στην τελική, αφού δεν τον
ακούω; Δεν υπογράφω, δεν υπογράφω, δεν υπογράφω. Και γιατί σαν μωρές
παρθένες να μυξοκλαίμε και να συντασσόμαστε με πρωτοβουλίες διάσωσης
πραγμάτων που τα πληρώσαμε ένα κάρο λεφτά στη Θεσσαλονίκη τόσα χρόνια
για να βολεύονται ημέτεροι και οι υπόλοιποι του ιδιωτικού τομέως να
τραβάμε χίλια ζόρια και μύρια άγχη στις δουλειές μας, για να γινόμαστε
ευφυέστεροι, καλύτεροι, πρωτότυποι και πάντα στην κόψη της
πρωτοπορίας, γιατί κανένα κράτος-πατερούλης δεν μας επιδοτεί ή
φροντίζει να πέφτει στην ώρα της η μηνιαία αμοιβή μας;
