Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι δύο αυτοί τραγουδοποιοί, συνεργάτες και φίλοι κερδίζουν τα πρωτεία στην κοσμοσυρροή στα live τους. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο. Ενώ η παρουσία του κόσμου είναι μεγάλη και καθίσταται έτσι δύσκολη η παρακολούθηση της συναυλίας (ουρές στα μπαρ, στριμωξίδι, νεύρα κλπ), κανένας δεν φαίνεται να πτοείται. Όλοι περνούν καλά και απολαμβάνουν τη μουσική, αδιαφορώντας για τα χωροταξικά τεκταινόμενα.
Η χθεσινοβραδινή συναυλία ξεκίνησε με μικρή καθυστέρηση στις 21.15 και τελείωσε, εξαντλώντας κάθε επιτρεπόμενο χρονικό όριο, στις 00.45. Ο Μάλαμας παρουσίασε, ως συνήθως, ένα απολαυστικό πρόγραμμα, με επιλογές από όλο το φάσμα της δημιουργίας του. Μοναδική μου ένσταση, κάτι που έχω επισημάνει και στο παρελθόν: από τα play lists των συναυλιών του απουσιάζει ο τελευταίος του δίσκος. Είναι κρίμα γιατί το «Πέρασμα» είναι ένας, «βραδείας ανάφλεξης» δίσκος μεν, σπουδαίος και με καλά τραγούδια δε. Ωστόσο, αυτή η «βραδεία ανάφλεξη» έχει χαρακτηρίσει τους περισσότερους δίσκους του Μάλαμα.
Σημαντικές στιγμές της χθεσινής συναυλίας θα χαρακτήριζα: την έμμεση υπενθύμιση της απουσίας του «πρύτανη» της σχολής της Θεσσαλονίκης, Νίκου Παπάζογλου, με την ερμηνεία του «Απόψε σιωπηλοί» (μουσική: Βάσω Αλαγιάννη, στίχοι: Μανώλης Ρασούλης) και την εκπληκτική διασκευή του «Δε χωράς πουθενά» (μουσική: Γιώργος Καρράς Μπάμπης Παπαδόπουλος, στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας) των Τρυπών. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τραγουδήσει κάποιος τραγούδια των Τρυπών ή του Γιάννη Αγγελάκα. Η ιδιαιτερότητα των ερμηνειών του Αγγελάκα καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το έργο οποιουδήποτε επιχειρήσει μια επανεκτέλεση ή μια διασκευή. Ο Μάλαμας παρουσιάζει μια διασκευή του «Δε χωράς πουθενά» που εμπλουτίζεται live με το live, εξελίσσεται και οδεύει με τον τρόπο αυτό προς μία τελική μορφή που κερδίζει και τον πιο δύσπιστο ακροατή. Μακάρι να δισκογραφηθεί κάποια στιγμή το τραγούδι αυτό από το Μάλαμα.
Πανικός!
03 Σεπτεμβρίου 2011Ασφυκτικά γεμάτη ήταν χθες το βράδυ (1/9) η Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα. Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας, κοιτώντας γύρω, ήταν πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς έστω και ένα σημείο που να μην είναι γεμάτο κόσμο. Αν αναλογιστεί κανείς επίσης ότι αυτό συνέβη ημέρα Δευτέρα, μπορεί να φανταστεί αυτό που θα συμβεί σε δέκα μέρες, όταν στον ίδιο χώρο θα εμφανιστεί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Θανάσης παίζει Σάββατο βράδυ (10/9).Οι δύο αυτοί τραγουδοποιοί, συνεργάτες και φίλοι κερδίζουν τα πρωτεία στην κοσμοσυρροή στα live τους. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο. Ενώ η παρουσία του κόσμου είναι μεγάλη και καθίσταται έτσι δύσκολη η παρακολούθηση της συναυλίας (ουρές στα μπαρ, στριμωξίδι, νεύρα κλπ), κανένας δεν φαίνεται να πτοείται. Όλοι περνούν καλά και απολαμβάνουν τη μουσική, αδιαφορώντας για τα χωροταξικά τεκταινόμενα.
Η χθεσινοβραδινή συναυλία ξεκίνησε με μικρή καθυστέρηση στις 21.15 και τελείωσε, εξαντλώντας κάθε επιτρεπόμενο χρονικό όριο, στις 00.45. Ο Μάλαμας παρουσίασε, ως συνήθως, ένα απολαυστικό πρόγραμμα, με επιλογές από όλο το φάσμα της δημιουργίας του. Μοναδική μου ένσταση, κάτι που έχω επισημάνει και στο παρελθόν: από τα play lists των συναυλιών του απουσιάζει ο τελευταίος του δίσκος. Είναι κρίμα γιατί το «Πέρασμα» είναι ένας, «βραδείας ανάφλεξης» δίσκος μεν, σπουδαίος και με καλά τραγούδια δε. Ωστόσο, αυτή η «βραδεία ανάφλεξη» έχει χαρακτηρίσει τους περισσότερους δίσκους του Μάλαμα.Σημαντικές στιγμές της χθεσινής συναυλίας θα χαρακτήριζα: την έμμεση υπενθύμιση της απουσίας του «πρύτανη» της σχολής της Θεσσαλονίκης, Νίκου Παπάζογλου, με την ερμηνεία του «Απόψε σιωπηλοί» (μουσική: Βάσω Αλαγιάννη, στίχοι: Μανώλης Ρασούλης) και την εκπληκτική διασκευή του «Δε χωράς πουθενά» (μουσική: Γιώργος Καρράς Μπάμπης Παπαδόπουλος, στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας) των Τρυπών. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τραγουδήσει κάποιος τραγούδια των Τρυπών ή του Γιάννη Αγγελάκα. Η ιδιαιτερότητα των ερμηνειών του Αγγελάκα καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το έργο οποιουδήποτε επιχειρήσει μια επανεκτέλεση ή μια διασκευή. Ο Μάλαμας παρουσιάζει μια διασκευή του «Δε χωράς πουθενά» που εμπλουτίζεται live με το live, εξελίσσεται και οδεύει με τον τρόπο αυτό προς μία τελική μορφή που κερδίζει και τον πιο δύσπιστο ακροατή. Μακάρι να δισκογραφηθεί κάποια στιγμή το τραγούδι αυτό από το Μάλαμα.
