Έλαβα το e-mail της ιστορίας που θα σας διηγηθώ την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009. Μου το έστειλε Έλληνας καθηγητής της Μέσης Εκπαίδευσης που εργάζεται σε ελληνόφωνο σχολείο στο Βερολίνο.
19 Μαρτίου 2009Έλαβα το e-mail της ιστορίας που θα σας διηγηθώ την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009. Μου το έστειλε Έλληνας καθηγητής της Μέσης Εκπαίδευσης που εργάζεται σε ελληνόφωνο σχολείο στο Βερολίνο.
Ο καθηγητής, κύριος Μ.Α., ας τον ονομάσουμε έτσι από τα αρχικά του.
Ο κ. Μ.Α. λοιπόν βρισκόταν στην τάξη κι έκανε μάθημα, όταν έλαβε ένα μήνυμα, ότι θα έπρεπε να επικοινωνήσει κατεπειγόντως με το Γραφείον Εκπαίδευσης, ήταν θέμα, έλεγαν, πολύ σοβαρό – επί μία ολόκληρη μέρα τον έψαχναν κι επιτέλους τον βρήκαν!
«Περί τίνος πρόκειται;» ρώτησε ο κ. Μ.Α. πιστεύοντας ότι κάποια σοβαρή εκπαιδευτική υποχρέωση θα είχε προκύψει, κι έμεινε άναυδος, καθώς πληροφορήθηκε, ότι τον έψαχναν για να του δώσουν να μοιράσει στους μαθητές κάποια εισιτήρια για το δοκιμαστικό show (ή «προκριματικό γύρο», συγχισμένος ο κ.καθηγητής, δεν καταλάβαινε καλά) του Σάκη Ρουβά.
Η παράσταση, αυτό το σώου τέλος πάντων, θα επραγματοποιείτο, την επομένη, 14.3.2009, στο Βερολίνο ενόψει της Γιουροβίζιον κι έπρεπε οι μαθητές να πάνε σαπόρτ στον Σάκης! – κάγκελο ο κ.καθηγητής, εμβρόντητος και θυμωμένος, αλλά καλύτερα να δώσουμε τον λόγο στον ίδιο:
«Πέρα από το φαινομενικώς «φαιδρόν» του πράγματος (για γέλια και για κλάματα, δηλαδή), υπάρχουν και πιο σοβαρές διαστάσεις. Τα εισιτήρια αυτά αγοράστηκαν με έξοδα του ... Υπουργείου Τουρισμού, απ’όσο μου είπανε (σοκαριστικές οι προτεραιότητές του, πράγματι, τη στιγμή που, για παράδειγμα, το μισό Βερολίνο έχει γεμίσει με αφίσες που προωθούν τη διαφημιστική καμπάνια της Τουρκίας για το καλοκαίρι, ενώ εγώ τουλάχιστον δεν έχω πετύχει ακόμα αντίστοιχη της Ελλάδος ούτε για δείγμα).
Πιο σοκαριστικό είναι ακόμα όμως το πώς αντιλαμβάνονται τον ρόλο του εκπαιδευτικού τα μεγάλα μυαλά που μας κυβερνούνε – κάτι που φαίνεται ανάγλυφα και μέσα από κάποιες τέτοιες «λεπτομέρειες»: ως τον ...γραμματοκομιστή, που θα περαιώσει αδιαμαρτύρητα και χωρίς να πάρει θέση, τον ρόλο του μεταφορέα μηνυμάτων...απερίγραπτης αισθητικής από την εξουσία προς τα παιδιά και θα συμβάλει στο να αποτελέσουν αυτά τις γλάστρες και τους χειροκροτητές στα θεάματα των...πολιτιστικών μας Τιτάνων. Να φανταστείτε το «επείγον» του πράγματος, στείλανε από το γραφείο άνθρωπο με ταξί, για να με προλάβει, μην τυχόν κι έφευγα χωρίς να δώσω την ευκαιρία στους μαθητές μου να γίνουν κοινωνοί (...βλ. «θύματα») του μεγάλου αυτού γεγονότος.
Φυσικά, όχι μόνο του είπα ότι δεν επρόκειτο να ενθαρρύνω κανέναν από τους μαθητές μου να παρευρεθεί σε κάτι τέτοιο, αλλά πρόλαβα ευτυχώς να πω και δυο συμβουλευτικές κουβέντες σε κάποιους από τους δύσμοιρους μαθητές μου, στους οποίους μοιράστηκαν εισιτήρια από τον άνθρωπο αυτό εν τη απουσία μου.
Οι καιροί χαλεποί, αλλά απ,ότι φαίνεται, κάτι τέτοιες δαπάνες παραμένουν «ανελαστικές» για το κράτος μας. Που, κατά τα άλλα, «δεν έχει χρήματα» και μας καλεί να σφίξουμε το ζωνάρι κάθε φορά που καλείται να κάνει όσα θα όφειλε να κάνει ως κράτος (για «κοινωνική πολιτική» θα μιλάμε τώρα; Εδώ έχει σώου ολόκληρος Ρουβάς!). Αφήνω κατά μέρος την ...έμπρακτη στήριξη που μας παρέχει με τέτοιου είδους πρακτικές στην προσπάθεια που κάνουμε, κάτω από δύσκολες πραγματικά συνθήκες, να μεταδώσουμε ως εκπαιδευτικοί, 2-3 αξίες της προκοπής στα παιδιά της ομογένειας. Και σ’ανώτερα! Να μας χαιρόμαστε!» Αυτά.
Κουράγιο, κ.καθηγητά μου. Μάλιστα απ’όσα ανήγγειλε ο Υπουργός Οικονομίας, κ. Παπαθανασίου, σήμερα Τετάρτη 18.3.2009, δεν πρόκειται για φέτος να πάρεις ούτε ένα ευρώ αύξηση – δεν υπάρχουν λεφτά, τα δώκαμε να πάρουμε εισιτήρια για τον Ρουβά, του χρόνου νάμαστε καλά.
Όσο για τα παιδιά της ομογένειας εκεί στη χώρα του Γκαίτε κάν’τε ό,τι μπορείτε μπας και τα γλιτώσετε απ’ τη χώρα του Ρουβά – «είμαι η Πετρούλα και μόλις τελείωσα» καληνύχτα μας...
