Ακολουθήστε μας στο Google news

Εφτασα στο ΚΠΙΣΝ, γύρω στις 8 και μισή το βράδυ του Σαββάτου. Κλειστό το Κέντρο Πολιτισμού, δεν επέτρεπε την είσοδο στον κόσμο.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Δεν έχει ανοίξει ακόμα τις πόρτες του, δεν είναι ελεύθερη η πρόσβαση για το κοινό (και να δούμε μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό). Βέβαια εμείς πήραμε ειδική άδεια γιατί έπαιζε εκεί η Δήμητρα Γαλάνη και θέλαμε να τη δούμε από κοντά.

Είναι από αυτές τις συναυλίες που διοργανώνει κάθε Σάββατο βράδυ το Κ.Π. Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και τις μεταδίδει σε live streaming. Ελάχιστα τα άτομα στο χώρο (στον Φάρο), μόνο οι τεχνικοί ήταν, οι συντελεστές, η Δήμητρα μαζί με τους δύο μουσικούς της, τον Θωμά Κωνσταντίνου και τον Σπύρο Μάνεση συν κάποιοι «παρείσακτοι» όπως εμείς.

Πώς είναι η αίσθηση να παρακολουθείς από κοντά ένα αυθεντικό μεν live (φώτα, ήχος, όλα στην εντέλεια) αλλά χωρίς κόσμο που μεταδίδεται σε live streaming; Περίεργη αίσθηση. Μοιάζει με πρόβα αλλά επειδή δεν είναι πρόβα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οσοι βρίσκονται επί σκηνής λειτουργούν σαν να παίζουν κανονικά. Και παίζουν κανονικά.

Επιπλέον, σου λείπει το χειροκρότημα. Τελειώνει ένα τραγούδι και επικρατεί σιωπή. Αμήχανη σιωπή θα έλεγα. Ευτυχώς η Γαλάνη έχει το χάρισμα και την εμπειρία να καλύπτει αυτό το κενό. Εμοιαζε σαν να έπαιζε μπροστά σε χιλιάδες. Μάλιστα στο «Δίχτυ» του Σταύρου Ξαρχάκου κάποια στιγμή τραγούδησε χαμηλά δίνοντας το μικρόφωνο στον κόσμο... Νοερά. «Μα τους άκουγα σαν να ήταν εκεί» μου έλεγε, μετά, η Δήμητρα. Αν κρίνω από τα 200 χιλιάδες views που έχει ήδη το βίντεο μέσα σε 2-3 μέρες, καταλαβαίνετε πόσο τους ένιωθε όλους, πράγματι. 

Μία ώρα κι ένα τέταρτο έπαιξε η Γαλάνη επιλέγοντας τραγούδια από Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Θεοδωράκη κ.ά. Κάθισα σε έναν καναπέ και την απολάμβανα ιδιωτικά. Δεν σας λέω κι άλλα για να μη ζηλέψετε περισσότερο. Και η δική σας αίσθηση βέβαια από το σπίτι μια χαρά ήταν, όπως κατάλαβα μετά.

Νομίζω πως μπορώ να το πω: όταν οι συναυλίες γίνονται για live streaming είναι καλύτερα να τις βλέπεις έτσι. Διότι διέπονται από τηλεοπτική λογική. Βέβαια η αίσθηση του live δεν αλλάζει με τίποτα. Και δεν συγκρίνεται. 

Το βαρέθηκα όμως το steaming, το ομολογώ. Εντάξει οι δύο μήνες, φτάνει πια. Αντε να επιστρέφουμε...