Ακολουθήστε μας στο Google news

Εκεί φτάσαμε, Σάββατο βράδυ να βρισκόμαστε στο σπίτι κλειδαμπαρωμένοι. Βαρεθήκαμε.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Πάλι καλά που δεν ήμασταν και αναγκασμένοι (εκτός από την απαγόρευση κυκλοφορίας) να βλέπουμε υποχρεωτικά Καρρά με Μακρόπουλο στο «Σπίτι με το Mega», όπως κι έκανε οικειοθελώς ο περισσότερος κόσμος στην αξεπέραστη, μουσικά, χώρα μας. Διαθέτουμε επίπεδο.

Η πίστα της παραλιακής του Mega ήταν τίγκα

Ευτυχώς, ευτυχώς λέω, που μπορούσαμε να δούμε ζωντανά μία συναυλία έστω και μέσω live streaming.

Τις συνθήκες σας τις έχω πει και από άλλες διαδικτυακές συναυλίες (πήξαμε), ποτό, ηχεία τέρμα, οθόνη full screen στον ένα υπολογιστή. Συνθήκες να προσομοιάζουν σε συναυλιακές, χωρίς τον κόσμο. Σαν σεξ χωρίς έρωτα θα έλεγε κάποιος. Ή, μάλλον, όπως εκείνο της Janis Joplin που έλεγε ότι κάνει στις συναυλίες της «έρωτα» με 20 χιλιάδες κόσμο αλλά μετά στο σπίτι της κοιμάται μόνη.

Αν και σκεφτόμουν στη Μαρία Παπαγεωργίου να πήγαινα από κοντά στο Gazarte, από κοντά και σε απόσταση ταυτόχρονα, ώστε να «πιάσω» κλίμα.
Τελικά το παρακολούθησα από το σπίτι, μία ώρα και 20 λεπτά η διάρκειά του, η Μαρία καλοκουρδισμένη, χωρίς ιδιαίτερη αμηχανία, ορεξάτη και ευχαριστημένη που μαζεύτηκαν με τη μπάντα της κάνοντας πρόβα και παίζοντας live. Δικά της κομμάτια, οι γνωστές της διασκευές, άνετη και όμορφη.

Αξιζε. Αξιζε και με το παραπάνω.