Ακολουθήστε μας στο Google news

Τρίτη βράδυ

13 Ιουλίου 2011 Χθες βράδυ (12/7) στο Βεάκειο το σκηνικό ήταν ιδανικό: Μια ζεστή βραδιά, αλλά με ελαφρό αεράκι. Ένα μεγάλο φεγγάρι να φωτίζει τα ήρεμα νερά της θάλασσας και να αντανακλάται στην επιφάνειά της. Μια ορχήστρα δουλεμένη, έτοιμη για όλα. Τρεις τραγουδιστές εξαιρετικοί, με προεξάρχοντα, βεβαίως, το Γιώργο Νταλάρα. Ένα θέατρο κατάμεστο (τα εισιτήρια είχαν πουληθεί όλα). Το Βεάκειο είναι, μάλλον, το ομορφότερο ανοιχτό θέατρο του λεκανοπεδίου. Το φόντο που αντικρίζει ο επισκέπτης του είναι μαγικό. Κάπως έτσι ήταν λοιπόν οι συνθήκες εχθές το βράδυ.

Η συναυλία ήταν καταπληκτική. Ο Νταλάρας σαν το παλιό καλό κρασί. Κοιτούσα αυτόν τον άνθρωπο από την τελευταία σειρά των καθισμάτων πάνω πάνω και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα. Η φωνή του παραμένει ακμαία. Τραγουδάει ακόμα στις τονικότητες που τραγουδούσε πριν από είκοσι και πλέον χρόνια. Οι ερμηνείες του έχουν μια αλάνθαστη αισθητική. Η τεχνική του απαράμιλλη και οι ικανότητές του αστείρευτες. Και ταυτόχρονα, αν και λιγομίλητος, επικοινωνιακός με έναν διαφορετικό τρόπο. Από κοντά και η Μελίνα Ασλανίδου, μια από τις πιο καλές γυναικείες λαϊκές φωνές. Χαμογελαστή και κεφάτη με ξεχωριστές ερμηνείες, τόσο στα δικά της τραγούδια, όσο και σε άλλα παλαιότερα, στα οποία προσδίδει ένα προσωπικό ύφος. Ο Μιχάλης Τζουγανάκης, εκπληκτικός λαουτιέρης, δεξιοτέχνης, παρέσυρε τον κόσμο με τις μουσικές του, ιδιαίτερα με τα «δαιμονισμένα» ορχηστρικά του. Στα παραπάνω προστίθεται ισότιμα και μια ορχήστρα αποτελούμενη από προικισμένους σολίστες μουσικούς. Η συμβολή τους στο τελικό αποτέλεσμα καθοριστική και τα ονόματά τους χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Ήταν οι: Γιώργος Παπαχριστούδης (πιάνο), Θανάσης Σοφράς (μπάσο), Χρήστος Ζέρβας (κιθάρες),  Δημήτρης Κωστόπουλος (πλήκτρα), Γιώργος Μαρινάκης (βιολί), Ντάσσο Κούρτη (ακορντεόν), Αποστόλης Βαγγελάκης (πνευστά), Ανδρέας Παππάς (κρουστά) και Πέτρος Κούρτης (τύμπανα), Γιώργος Σκορδαλός (λύρα), Γιώργος Μάτσικας και Νίκος Μέρμηγκας (μπουζούκια).

Ακούστηκαν τραγούδια από όλο το φάσμα της πολυετούς καριέρας του Γιώργου Νταλάρα. Τραγούδια ιστορικά όπως τα: «Παραπονεμένα λόγια» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι: Μάνος Ελευθερίου), «Ο δρόμος είναι δρόμος» (μουσική στίχοι: Άκης Πάνου), «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι» (μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής, στίχοι: Μάνος Ελευθερίου), «Στην αλάνα» (μουσική: Γιάννης Σπανός, στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) και τραγούδια νεώτερα, αλλά αναγνωρισμένα όπως τα: «Βεγγαλικά σου μάτια» (μουσική: Στάμος Σέμσης, στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης), «Για αυτό υπάρχουνε οι φίλοι» (μουσική: Ανδρέας Κατσιγιαννης, στίχοι: Ισαάκ Σούσης), «Ο παλιός στρατιώτης» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, στίχοι: Ισαάκ Σούσης).

Για το τέλος της βραδιάς, ο Γιώργος Νταλάρας επιφύλασσε τις δύο πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας. Πιο συγκεκριμένα ερμήνευσε με συγκλονιστικό τρόπο ένα τραγούδι για «τα καλά μας», το «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης) και ένα τραγούδια για «τα χάλια μας», το αιχμηρό «Ανεμολόγιο» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, στίχοι: Κώστας Τριπολίτης). Η βραδιά έκλεισε με το Γιώργο Νταλάρα να αφιερώνει τη «Σκόνη» (μουσική: Τερμίτες, στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης) στους ανθρώπους του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) «Νόστος», για τους σκοπούς του οποίου διοργανώθηκε η χθεσινή συναυλία.

Γυρνώντας από το Βεάκειο, πάνω στο μηχανάκι, τραγουδούσα χαμηλόφωνα τους στίχους του ποιητή:

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ        
τη λάμπα κρατώ ψηλά              
να δούνε της γης οι θλιμμένοι    
να ρθουνε να βρουν συντροφιά.    
                                 
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι      
σταμνί για να πιει ο καημός     
κι ανάμεσά μας θα στέκει        
ο πόνος του κόσμου αδελφός.     
                                
Να βρούνε γωνιά ν ακουμπήσουν  
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός   
κι εκεί καθώς θα μιλάμε         
θα ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.