Ακολουθήστε μας στο Google news

6 απόψεις για το νέο άλμπουμ των U2 - NO LINE ON THE HORIZON 

6 απόψεις για το νέο άλμπουμ των
U2 - NO LINE ON THE HORIZON 


Μην είμαι ο τριαντάρης οπαδός που αναρωτιέται αν πρόλαβε τελικά κάποια αξιοπρεπή περίοδο των U2 ; Στις θολές γραμμές των οριζόντων του νέου τους άλμπουμ δεν με συγκινεί παρά μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για τους ίδιους τέσσερις τύπους που δίνουν σε ατέρμονη επανάληψη  το Live At War στην μεγάλη αφίσα στον κεντρικό τοίχο του σπιτιού μου εδώ και δέκα χρόνια. Με δολώματα του τύπου Magnificent θα τους απονέμεται αιωνίως το grammy καλύτερου ροκ τραγουδιού και με τη σοφή προσθήκη του sing along που απουσιάζει εδώ και πολλά χρόνια από τη δισκογραφία τους ετοιμάζονται για την πιο επιτυχημένη ροκ περιοδεία της σεζόν. Μην κλείνω τα τριάντα ένα και οι U2 έχουν ξοφλήσει εδώ και είκοσι χρόνια; «Προσοχή μωρό μου», μάλλον έτσι είναι…

ΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΑΖΗΣ


Οι κριτικές για δίσκους σαν τον No Line on The Horizon είναι μεγάλη παγίδα γιατί συνήθως ξεφεύγεις από τα τραγούδια και ασχολείσαι με το συγκρότημα.Οι u2 προσπαθούν να είναι στην «μόδα» αλλά δεν πρόκειται να κερδίσουν νέο κοινό με έναν δίσκο σαν και αυτόν. Την μόνη προσπάθεια που έχουν καταβάλει σε αυτόν τον δίσκο είναι να σκεφτούν πως θα κολλήσουν τα καινούρια τραγούδια με τα παλιά στις συναυλίες που θα είναι sold out. Περισσότερη προσπάθεια και ιδρώτα έχει χύσει το τρίδυμο eno/lanois / lilllywhite για να βγάλουν ένα συναίσθημα στα τραγούδια χωρίς νόημα από την τετράδα του Δουβλίνου. Συγκινείσαι ή καλύτερα σε πιάνει μια στεναχώρια όταν ακούς την σπασμένη φωνή του Bono και τα τετριμμένα κιθαριστηκα ριφ του edge. O edge που βοηθάει στα φωνητικά πιο πολύ από ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα τους χάλαγε ένας blues δίσκος η ένας πιο ακουστικός αλλά θα χάλαγε τους φαν που τους φέρνουν και τα λεφτά. Δεν μπορώ να ακούσω τα τραγούδια αλλά τα εύρο και τα δολάρια στις τσέπες τους.Και η μουσική που έχει λεφτά δεν έχει ψυχή και δεν έχει τίποτα να πει.Σαφώς ανώτερος του how to dismantle an atomic bomb αλλά μόνο με 2-3 καλά τραγούδια δεν βγάζεις δίσκο. Το no line είναι για τους u2 ότι και το hard candy για την Madonna μια αφορμή για περιοδεία. Γιατί οι cold play με, σχεδόν , τα μισά τους χρόνια μου φαίνονται πιο ώριμοι? Μήπως γιατί έχουν την φλόγα μέσα τους? Και δεν έχουν γίνει ακόμα επιχειρηματίες

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΡΕΛΗΣ


Εκείνο που πάντα θαύμαζα στους U2 είναι ότι μετά από 30 χρόνια καριέρας η σύνθεση του συγκροτήματος παραμένει η ίδια, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν βρει τις ισορροπίες να ζουν και να επικοινωνούν μεταξύ τους και η εκπληκτική δουλειά που κάνει ο Edge. Δίσκο με δίσκο ανοίγει νέους ορίζοντες στον ήχο της κιθάρας πλουτίζοντας παράλληλα τις νέες τεχνικές.

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να τα παίρνουν οι Steve Vai και Joe Satriani αλλά η (αθόρυβη) δουλεία που κάνει ο Edge είναι κάτι παραπάνω από τέλεια. Να έλθουμε στο νέο άλμπουμ τους No line on the Horizon με ένα εξώφυλλο που θυμίζει τη λογική της γερμανικής εταιρίας ECM. Σίγουρα η εποχή της καινοτομίας έχει παρέλθει για ους U2, ίσως και για αυτό στο No line on the Horizon οι Eno και Magnificent και White as snow εξακολουθούν να παρουσιάζουν το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η δουλειά ενός νέου συγκροτήματος. Εξ’ ίσου καλό είναι και το Get on your boots αν και νομίζω ότι τέτοια κομμάτια έχουν δεκάδες στο pc τους. Ασφαλής και καλή αγορά για τους οπαδούς τους που πρέπει να έχουν μείνει ικανοποιημένοι. Νομίζω ότι η ύπαρξη 5 διαφορετικών εκδόσεων (συμπεριλαμβανομένης και της έκδοσης του διπλού βινυλίου) είναι υπερβολική!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ


Έχω την εντύπωση ότι ποτέ δε θα μπορούσα να είμαι απόλυτα αντικειμενικός με τους U2... o απλούστατος λόγος είναι ότι μεγάλωσα «μαζί» τους, όχι στην ίδια γειτονιά αλλά αυτό είναι το τελευταίο. Μεγάλωσα με τα τραγούδια τους, τις ιστορίες τους, τις μελωδίες τους, τις παραξενιές τους και τα καπρίτσια τους. Μεγάλωσα με τον κοινωνικό κύριο Bono και τον λιγομίλητο Larry σαν να ήταν παιδικοί μου φίλοι. Μεγάλωσα περιμένοντας κάθε τόσο τα νέα τους τραγούδια και σε γενικές γραμμές δε το μετάνιωσα – οκ, κάποιες φορές δεν ήταν στο αναμενόμενο επίπεδο αλλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον με 30 χρόνια καριέρα γιατί δεν δίνει πάντα δίσκους-αριστουργήματα...ξέρετε κάποιον να έχει πετύχει κάτι ανάλογο; Το No Line On The Horizon τους βρίσκει σε πολύ καλή φόρμα και αν το ακούσεις ως ανυποψίαστος ακροατής που κλείνει τα αυτιά του στις σειρήνες του μεγέθους U2 + και στα συν αυτό παρελκόμενα( τεράστια προβολή, τεράστια στάδια, τεράστιες συναυλίες, κλπ, κλπ) θα το απολαύσεις. Βαρέθηκα να ακούω τόσες 10ετίες τη φωνή του Bono αλλά δεν είμαι και κομπλεξικός.... “Unknown Caller” , “FEZ- Being Borbn” και “Magnificent” τα highlights

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΙΛΛΙΩΤΗΣ

Σημ.: Εύχομαι αυτό το «υπερβολικό» που περιτριγυρίζει στους U2 και τους κάνει σε πολλούς κριτικούς  απωθητικούς να έχει την ευτυχία κάποτε να το ζήσει και ένα ελληνικό συγκρότημα... και ας τους μισήσουν οι «ειδήμονες»  όλου του πλανήτη για πάντα....who really cares?                                               


Έχουμε ανάγκη από super group και οι U2 είναι, μάλλον, το τελευταίο που μας έχει απομείνει. Όχι πως δεν το γνωρίζουμε αυτό, αλλά (μέχρι και) χαιρόμαστε κάθε φορά που το αποδεικνύουν. Με τις κυκλοφορίες τους όμως, εννοείται, και όχι με τα κατά καιρούς καμώματα του Bono. Πολύ καλό το καινούργιο άλμπουμ τους. Το οποίο, θαρρείς, μοιάζει σαν να είναι φτιαγμένο ειδικά για τη διαιώνιση του μύθου τους. Με τραγούδια προσαρμοσμένα στα μεγάλα στάδια, με περάσματα γεμάτα ποδοσφαιρικού τύπου ιαγχές -άλα Bruce Springsteen στο Born To Run- που κάνουν τα πλήθη να πάλλονται. Αυτό αποτελούν άλλωστε οι U2: Το πλέον ιδανικό συγκρότημα για το κατάμεστο Καμπ Νου της Μπαρτσελόνα, γήπεδο από το οποίο ξεκινούν άλλωστε το καλοκαίρι την παγκόσμια τους περιοδεία. Όχι πως έχουν να μας παρουσιάσουν κάτι καινούργιο από μουσικής απόψεως έστω κι αν ανανεώνουν σε κάποιες στιγμές τον ήχο τους - μέχρι και White Stripes θυμίζουν. Όμως, δεν περιμένεις από τους U2 να σου παρουσιάσουν τον καινούργιο ήχο. Αξιοπρεπή τραγούδια θέλεις και αυτό το κάνουν, ομολογουμένως, με το παραπάνω.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ωραία δουλειά. Οι μηχανές δούλεψαν άψογα,  και αυτό που λέμε «ήχος U2” βγήκε στην επιφάνεια αρκετά φρεσκαρισμένος. Ιδανικό δώρο για τους φαν.  Bρίσκω εντυπωσιακό, το ότι  σε μια τέτοια μεγάλη κλίμακα υπερπαραγωγών που λειτουργούν,  παραμένουν ικανότατοι διαχειριστές του συναισθήματος.  Ο μεγεθυντικός φακός του ροκ, δεν έχει παραμορφώσει την ουσία των τραγουδιών τους.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΗ

(Διαβάστε τη Μ. Μαρκουλή στο www.mariamarkouli.blogspot.com )